"Bulutlu bir gecede yıldızları göremiyor olman, onların var olmadığı anlamına gelmez." *** Satranç. En kutsal ve en ölümcül oyunumuz. Kralların oyunu. Büyünün, zekanın ve cesaretin oyunu. Başlangıcım. Ve sonum. Her şeye başladığım güne geri dönüyorum. Dokuz yıl öncesine... Gözlerimi açtığım o güne... Tıpkı o an olduğu gibi emin olduğum sadece birkaç şey var. Adım, yaşım ve hayatta olduğum... Tek bir fark var, bu kez ölümün ne kadar yakınımda olduğunu çok iyi biliyorum. "Hadi ama Alega..." diyor alay eder gibi. "Bence ikimiz de ne olduğunu çok iyi biliyoruz." Duraklıyor. Cevap vermiyorum. "Ya da kim olduğunu..." Kalesiyle son hamlesini yapıyor. "Şah mat" diyor sakince. Gözlerimiz buluştuğunda zihin bağımız olmasa bile ne düşündüğünü biliyorum. Ve bu hiç hoşuma gitmiyor.

Dünyadaki en tehlikeli yer zihin, en ölümcül zehir ise düşünceydi. Her an düşüncelere esir olanlardı onlar. Onlar bakanlar değil, görenlerdi. Düşüncelerine yenilenler, zihinlerindeki altın kafeslere mahkum olanlardı. Onlar Düşünce Mahkumuydular. Farklıydılar ve bunu biliyorlardı. *Bölümler finalden sonra düzenlenecektir.