Elindeki dosyayı dikkatle okurken bir elimle yanağıma destek verip hülyalı bakışlarla izliyordum onu. Bir yanım küçük bir kız çocuğu gibi sırnaşıp göğsünde huzur bulmak isterken aklı başında olan yanım ise 25 yaşında koskoca öğretmensin bırak adam işini yapsın diyordu. Ben düşüncelerimle savaşırken kafasını kaldırıp huzur vadeden yeşillerini gözlerime dikti. "Bir şey mi oldu?" dediğinde düşünmeden cevap verdim. "Yok sadece işini bitirip beni kollarınla sarmanı bekliyorum." aklımı başımdan alan gülümsemesiyle ayaklanıp yanıma adımladı. "O zaman sana istediğini vermeliyim. Koca kolları beni sardığında huzurla gözlerimi yumup kokusunu içime çektim. Biz bu günlere hiç kolay gelmemiştik. Çok sınavlardan geçmiştik. Şimdiyse kazandığımız sınavların mükafatını yaşama zamanıydı. SEN DE NELER YAŞADIĞIMI ÖĞRENMEK İSTER MİSİN? Kitap kapağı için @wbrunette ye çok teşekkür ederim ... 29.04.2020

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."