| söyleyecek fazla sözüm yoktur, bu yüzden susarım hep. |

Evet, bu bir hata. Hata olduğunu biliyorum. Ama hayatta zaten bazı şeylerin hata olduğunu bilirsin. Bazen de hata olduğunu bilmezsin. Çünkü, hata olduğunu gerçekten öğrenmenin tek yolu o hatayı yaptıktan sonra geriye dönüp "Bu bir hataydı" demektir. Tabi olaya şöyle bakarsak da o hatayı yapmamak daha büyük bir hatadır. Çünkü o zaman bütün hayatın boyunca o şeyin hata olup olmayacağını bilmeyerek yaşarsın. Kafa karıştırıcı değil mi? Sizi hikayeme davet ediyorum 😊

Birer birer silindi hafızaları ve karaltılar görmeye başladılar. Gündüzleri ayak uçlarının dibinde bitiyor, düşüncelerinde kol geziyorlardı. Gölge dediler o karaltılara. Oysa pek çok şey denebilirdi. Toz bulutu, karanlık, silüet yahut cisimcik... Kimliklerini unuttukları gölgelerin esiri oldular. Tek tek anılarında kaybolan karartıları sevmeye kalkıştılar. Yoksa unuttuklarını, kendi gölgeleri mi sandılar? Bu, mutsuzluğun varoluş ve kayboluş hikayesi. Ölümün kapılarını aralayıp, unuttuğunu sandıklarına esir olmanın resmi. Bu Alphard ve Alnilam'ın hikayesi. Capella ve Polaris'in... Bir yerlerde unutulan herkesin hikayesi.