Yoğun kış muhalefeti ile uçağımız rötar yapınca bize de, adı bekleme salonu olan havalimanın ikinci katındaki salonda beklemek düşüyor. Boş banklara göz gezdiriyorum. Hemen hepsi dolu, yerimden kalktığıma pişman oluyorum. Nihayet, sağ ucunda yaşlı ve sakallı bir dedenin, sol ucunda türbanlı bir genç kızın oturduğu bankın boş olan orta kısmına oturuyorum. Oturmasına oturuyorum da yüzüm utangaçlıktan kızarırken, terlemeye başlıyorum. Bu halim hemen benim doğulu olduğumu da ele veriyor. Oturduğuma bin pişman oluyorum. Ama oturacak başka boş yer de yok.