🌘 Adam gitti, kadın kaldı Adam bıraktı, kadın öldü Adam ağladı, kadın kahroldu Kadın ağladı, adam öldü Kadın unuttu, adam geldi Kadın geldi, adam hep vardı. 🌘

Her yeni doğan bir bebek canından can koparılmışcasına ağlar. Peki, neden gülmek yerine ağlar hiç düşündünüz mü? Onlar bu hayatın en temiz, en masum varlıkları değiller mi? Yoksa bizler gibi masumiyetlerini kaybedeceklerini bildikleri için mi ağlıyorlar? Onların düşünceleri, hisleri, duyguları var mı ki? Peki, bir insan masumiyetini ne zaman kaybeder? Bir yaşı, zamanı, mekânı var mı? Bence bir geçmiş gibi geleceğimizde gözlerimizin önünde akıp gidiyor ve biz buna rağmen yanlış yollarda yürümeyi tercih ediyoruz. Masumiyetimizi, saflığımızı, o tertemiz hayatımızı kendi ellerimizle kirletiyoruz. Beklide bizi bunu yapmaya iten yaşadığımız hayatın ta kedisidir. Bu hikâyede Uğur'un doğar doğmaz neden ağladığını, Hale ve Serap'ın hayatın zorluklarına rağmen hâlâ bir umutla hayata tutunmalarını, Erkan'ın masumiyetini, nasıl hayatını kirlettiğini ve bunu ona yapmaya zorlayan zorlukların neler olduğunu göreceksiniz. Eminim ki bu kitabı okumadan önceki siz ve okuduktan sonraki siz, siz olmayacaksınız.

"Gün batımı çok üzgünken izlenirmiş." dedim iki yıl önce kendimi atmak için geldiğim uçurumda gün batımını izliyorken. "Gün ne zaman batıyor biliyor musun?" dediğinde güneşin kızıl ışığıyla parıldayan yüzüne döndüm. "Sen gözlerini kapattığında;gün batıyor sevgilim." Gülümsüyorken iç çekti. "Ve kendimi gün batımını izliyorken, daha önce hiç hissedemediğim kadar huzurlu hissediyorum." Kirpiklerinin gölgesi yanaklarına düştüğünde zamanı durdurmayı istiyordum. Ben zamanı durdurmak istediğim yere aittim, ben Poyraz Karabağ'a aittim. Ve hiçbir aitlik bu kadar güzel olamazdı...

'Bütün yaşamım yalandan ibaretti. Bu zamana kadar doğru bildiğim her şey yalandı. Yıllarca kandırılmış, her şeyim elimden alınmıştı. Ama unuttukları bir şey vardı. Oyun iki kişiyle oynanırdı ve artık benim sıram gelmişti.' 'İntikam öyle yakıyor ki içimi, yola hangi amaçla çıktığımı bilemiyorum artık.' Uzun zamandır kenarda gözleri kapalı bir şekilde sırasını bekleyen genç kızın artık sırası gelmişti. Artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacak.

Bir süper güçüm olsaydı eger, Senim resmimi cizerdim gökyüzüne. Çünkü ben, Uyurken yıldızları degil seni izlemek istiyorum.

3 kişi 3 kahraman ... Bir tanesi içinde bulunduğu ütopyanın farkında değil. İkincisi hiç görmediği halde memleketine hasret bir gurbetçi . Sonuncusu kıyameti görmüş merhametli bir yardımsever. Bedenleri birbirinden ışık yılı uzaklıkta olsada kaderleri birbirine bağlı . Gerçek kahramanlar olmak için birbirlerini bulmaları gerekiyor ve doğru yolu seçmeleri. Ama kader taşa yazılmış değil. Kaderi etkileyen irili ufaklı iyi ve kötü bir sürü güç var . Bakalım kahramanlarımız nasıl seçimler yapacak. Bu seçimleri nasıl sonuçlanacak . İhtimaller sonsuz ama ben size iki tanesini söyleyeyim . Birinci ihtimal en ekstrem olan tüm gerçekliğin sonu. Yani bütün paralel evrenlerin yok olması. İkinci ihtimal kahramanlarımızın doğru seçimleri yapıp kendi evrenlerini kurtarması. Hikayem kendi tasarladığım bir çoklu-evren denen bir ortamda geçiyor. İlk kitabım bir numaralı evren diye düşündüğüm evrende geçeceği için şimdilik hikayenin adını evren-1 yaptım. Hikayenin başlarında fantastik öğeler yok ama dikkatli okuyucuların anlayacağı ipuçları koymaya çalıştım umarım beğenirsiniz. Ayrıca zaman bulabilirsem aynı hikayeyi ingilizce olarak da yayınlamayı planlıyorum ama o hikayenin bu hikayenin çevirisi olduğunu nasıl belirteceğimi bulamadım bunu bilen birisi bana özelden ulaşırsa sevinirim Not:Bu hikaye https://my.w.tt/64T2y3xvr4 Adresinde Kendi yayınladığım universe-1 Hikayesinin Türkçe versiyonudur