Była zwykłą, rudowłosą dziewczyną, zakochaną w literaturze i świecie stworzonym. A potem poznała ich. Jeszcze później jej życie zmieniło się bardziej, niż mogła tego przypuszczać. Gdyby ktoś zapytał ją, co czuła kiedy opuszczała rodzinny dom, pewnie odpowiedziałaby, że nie pamięta. Nie lubiła przyznawać się do czegoś tak ludzkiego, jak ból. Podczas swojej podróży złamała wiele swoich zasad i nauczyła się jeszcze więcej. Dowiedziała się co to tak na prawdę miłość i oddanie, nauczyła się doceniać otaczających ją ludzi i znalazła to, czego szukała. Czy ją to zadowoliło? Nie wiem, może sama wam to powie. Ale tylko, jeżeli gdzieś tam w środku, otworzycie swoje serce i zrozumiecie. Moja pierwsza książka. Moje najważniejsze, największe dziecko. Mam nadzieję, że może kiedyś uda mi się je wydać i pokazać szerszej publiczności, ale teraz kieruje je do was. Oczywiście, jeżeli ktokolwiek pokusi się tu zajrzeć. Ściskam, Klaudia x

Nic nie może być zwyczajne, gdy znajdujesz się w szkole dla artystów, w liceum plastycznym z internatem, a Twoimi kolegami i koleżankami z klasy są najsłynniejsi twórcy ostatnich dwóch wieków, zaś uczą cię dawni mistrzowie. Nic nie może być spokojne, gdy dzielisz pokój ze zbuntowanymi uczennicami takimi jak Frida Kahlo czy Yayoi Kusama, dziwakami z pierwszej klasy typu Williama Turnera lub Vincenta van Gogha, a może nawet Claudem Monetem i jego paczką znajomych dumnie nazywających się impresjonistami. Możliwe, że będziesz musiał znosić trudny charakter Pabla Picassa, outsidera Edgara Degasa, który w tajemnicy jest fanem baletu, czy nawet dramatyczne tyrady i urojenia Salvadora Dalego. Nic nie może być proste, gdy dyrektor to wiecznie bujający w obłokach Leonardo da Vinci, którego nie może znieść Michał Anioł Buonarotti, przypadkiem zajmujący stanowisko wicedyrektora, zaś lekcje prowadzą takie indywidualności jak walczący z nałogami Caravaggio, zubożały i narcystyczny Rembrandt lub przerażający Hieronim Bosch. Jednak w momencie, kiedy mistrz da Vinci znienacka znika, nikt nie ma pojęcia, co zrobić, wśród nauczycieli szerzą się spiski, a wśród uczniów dadaizm, surrealizm, komunizm i inne ideologie przyprawiające profesora Buonarottiego o zawał serca, okazuje się, że codzienność w Domu Barw do tej pory była prawdziwą sielanką. DISCLAIMER: opowiadanie nie ma służyć celom edukacyjnym. owszem, znajdziecie tam nawiązania do prawdziwych żywotów artystów, jak i wiele easter eggów, ale nie doszukujcie się tam niczego naukowego. to po prosty kreatywne wyładowanie osoby spędzającej lata nad nauką historii sztuki. po prostu fanfiction - bo nie da się ukryć, że jestem fanką każdego z opisanych artystów. [okładka - kto inny, jak nie @justi5643?]

"Moje słowa są jak szpony, gotowe rozszarpać ci gardło. Moje obietnice są krakaniem, zwiastującym nadejście zła." Turniej Trójmagiczny na czwartym roku Harry'ego nie odbył się. Teraz, dwa lata po tym wydarzeniu, gdy trzy szkoły - Hogwart, Beuxbatons i Durmstrang - w końcu doszły do porozumienia, zdecydowano o jego ponownym wznowieniu w nadziei zjednoczenia się młodych czarodziejów przed nadciągającym niebezpieczeństwem ze strony Voldemorta i chociaż częściowym przygotowaniem się na czasy terroru, jakie mogą nastać. Gdy przychodzi więc do wyłonienia reprezentantów przez Czarę, cały czarodziejski świat wstrzymuje oddech - wszyscy są pewni, że zawodnikiem Hogwartu będzie słynny złoty chłopiec, Harry Potter, który dwa lata wcześniej był świadkiem ponownych narodzin Czarnego Pana. Nikt jednak nie przypuszcza, że Draco Malfoy, uczący się w Durmstrangu syn niedawno aresztowanego Lucjusza Malfoya, stanie się nagle reprezentantem owej szkoły. I nikt nawet nie podejrzewa, że chłopak przyjechał do Hogwartu ze zgoła inną misją. Misją, która może zaważyć nad wygraną lub przegraną Lorda Voldemorta.

Kiedy w drzwiach siedziby Avengers stają Thor, Bruce i... Loki, Tony może szczerze przyznać, że tego zdecydowanie się nie spodziewał. Nawet w najśmielszych snach. Niemniej jednak faktem jest, że trójka zagubionych wędrowców trafia z powrotem do Nowego Jorku - Nowego Jorku po przejściach - aby akurat tutaj znaleźć bezpieczne schronienie dla siebie oraz ocalałych Asgardczyków. I chyba właśnie w tym momencie wszystko się jakoś... komplikuje. I to bynajmniej nie tylko w życiu Tony'ego. Czyli sookehh pisze post-Ragnarök AU + Infinity War + Endgame, na zasadzie biorę, co chcę, ale dodaję też coś od siebie, żeby nie było, że nuda. Czy coś. © 2018-2020 sookehh; fanfiction with MCU and Netflixverse characters (Marvel)