Ejderha serisinin ikinci kitabı 🔥 Okulunun ilk yılı zorluklarla ve yeniliklerle geçen Bloom, artık daha sakin ve huzurlu yeni bir okul yılına hazırlanırken okula gelen yeni kız tüm olayları değiştirir. Karşılarında bir Tanrı varken ellerinden geleni yapmaya çalışırlar ama içlerinden bazıları yanlış yöne sapar. Winx kızları birbirlerine destek olarak bu yılı da tamamlayabilecekler mi, yoksa cesaretli olmaktan daha başka bir şey mi gereklidir? Sen olursun bizden biri, sen istersen. Winx Club!

Küçükken izlediğimiz winx evrenini kendi hayal gücümle birleştirerek orjinal hikayenin birazcık (!) dışına çıktığım değişik bir kitap olacak. Bazı yerlerde resimlerden yararlanarak bazı yerlerdeyse kendi hayal gücümden alıntılar yaparak size farklı bir hihaye sunmaya çalışacağım.

"Va-valtor? Bu sen misin?" "Bloom , açıklayabilirim" Elinden damlayan kanlar ayın ışığı ile parlıyordu , karşısında ki cansız beden ise hala soğumamıştı. "Bunu nasıl yaparsın?" ●Winx●

Bir şeyi çok isteyince, sahiden olur mu?

Sevgi acıtır, öp yaralarımdan belki sana da bulaşır.

Meşru yaşamların ötesinde, kuytuların en dibinde dalaverelerle iş çeviren yobaz çetesinin nezdinde, hüküm süren eziyetin birer aracı onlar. Kim mi? Kadınlar! Fahişe kadınlar! Çaresiz kadınlar! Antika kadar değerli kadınlar! Ama asla satılık mal olarak görülmeyi hak etmeyen kadınlar. Labirentin aşağılık hayatında olmayı asla istemeyen ve kaçmak arzusuyla gün be gün savaşan kadının hikâyesi. Ben Aury Grace Champbell! İnsanları sevmiyorum.

O gece bir sır düştü okyanusa, sır çarptı kayalıklara, kayalık ezdi büsbütün her şeyi ve sonra her şey esrarengiz bir şekilde başladı. O gece zihninden tüm benliği bir kalemle silip atıldı, ne geçmişine dair ne de kendisine dair hiçbir şey hatırlamıyordu. O gece derin bir bataklığı andıran adam geldi ve onu geleceğinden tutup geçmişe sürükledi, sürükledikçe karanlık bir boşluğun içinde sallandı. Sonra... Sonra, Derin bir tutku yılan gibi sarıldı bedenlerine. İç içe geçmiş bir zincir gibi ne kopabildiler ne de bir bütün olarak paslanmadan kalabildiler işte bu onların arasındaki âşkın basit bir betimlemesiydi. "Cinnetimin içindeki akıl hastanemsin sen benim." ❄⛓

Pars, Atlas'ın önce ilk aşkı, sonra oyun arkadaşı oldu. Oynadıkları oyunun ipleri ayaklarına dolandı. Biri kaldı diğeri kaçtı. Çok zaman sonra kapı yeniden çaldı, postacı kapıya bir kaset bıraktı. Kasette Atlas'ın abisinin, Aras'ın katilinin sesi vardı. Atlas duyduğu sesin, Pars'ın peşine düştü. 🩸 "Pars..." dedim. "Seni öldüreceğim." "Lütfen..." dedi, gözlerini gözlerimden çekmeden. "Atlas, lütfen öldür beni."

''Şeytanın bileklerinde saklıdır belki de insanlığın rehberi zira böylesine bir insanlık yalnızca ondan öğrenilmiş kadar kötü olabilirdi.'' Her şeye rağmen yaşamaya devam etti çünkü yaşaması gerekti. İdealleri uğruna, hiçe sayılmış ruhu uğruna ve yıkık dökük bir harabeyi andıran kalbi uğruna. Ellerinden alıp ellere verdikleri hayatını tırnaklarının uçlarıyla kazanmak pahasına yaşamak zorundaydı. Ve yaşadı. Çok acıdı, çok acıttı belki ama bir gün o acı bir başkasına karıştı. İşte bu sefer ikisi birden yanmaya başladı. Farklı notalarda tek bir ritim oldu, çünkü artık kalpleri aynı şarkıyı söylüyordu. Bu onlara aitti ve onlar susana kadar bu şarkı hiç bitmeyecekti.

Onlar ıssız sokaklardan gelen, hayatlarından derin yaraları olan 9 kişiydi. Ben ise onların sağ çıkamadığı hayatlarını güçlendiren belirsiz bir eğitmendim. Onları güçlendirir, güçlendikçe eğitirdim. ** O kız, karşısındaki cansız bedene gülümsedi. Cansız bedenin onu döven, onun çocukluğunu yaşatmayan, o kızın okşaması gereken saçlarını çekiştirerek kopartan, o kızın her yerine dokundukça zevk alan ellerini iğrenerek elinin içine aldı ve avucunu açtı. İçine kendi imzasını bir bıçak yardımıyla kazıdı. Kanattı. Fakat, içinde herhangi bir rahatsızlık yoktu. Kız o gün bir çocuk gibi eğlenmişti cansız bedenin iğrenç kanlarıyla. Yere imzasını atmıştı, işaretini çizmişti. İliklerine kadar hissettiği intikam duygusunun zafer kazanmış hâliydi bu... Ardından cansız bedeni bıraktığı evin içinde küçük bir kız çocuğu çığlığı geldi... Haykırıyordu, yakarıyordu. "Baba!" diyordu, "Baba lütfen uyan!" diyerek, haykırışları kulakları çınlatıyordu.. Ama o kız bu haykırışlardan kaçmıştı. Ve hep kaçacaktı. -Yetişkin içerik ve argo kelimeler bulunmaktadır lütfen rahatsız olacaklar okumasın✨