Tekrarı yok bazı şeylerin. Hayat gibi, zaman gibi mesela. İstesek bile geriye döndüremeyiz zamanı. Ezel ve ebed arasında tek bir hakkımız var sadece. Yani herkesin kendi hayatının başrolü olduğu bu hayat filmi sadece bir kez çekilecek. Herkes filmlerin mutlu sonla bitmesini beklerken, gösterime ahirette girecek olan kendi hayat filminin mutlu sonla değil, mutlu sonsuz ile yeniden başlamasını istemez misin ? Filmin mutlu, sonsuz ile yeniden başlaması için yapman gereken tek şey; Aslı vazifeni bilip, hayatını asli vazifene göre şekillendirip yaşaman. Peki nedir insanın asli vazifesi ? Ev, araba, güzel bir iş, haz ve lezzet almak vs. gibi şeylerin peşinde koşup elindeki geri dönüşü olmayan ömür sermayesini hiçe harcamak mı ? Yoksa bütün kâinatı esmalarının tecellileri ile süsleyip bize kendini tanıttırmak isteyen faal ve kudretli zatı tanıyıp onun bizden istediği şekilde yaşamak mı ? Evet şu kebiri kainatın halifesi hükmünde olan bizlerin en büyük vazifeyi asliyesi Allah'ı tanımaktır ve ona abd yani kul olmaktır.

Kukla acı çekti, kukla öldü fakat kuklanın tahta ciğerleri nefesle doldu, kukla nefes almaya başladı. Kuklanın tahtadan kalbi atmaya başladı, tüm bunlarla beraber kukla hissetmeye başladı. Her seferinde fırlatıldığı yer bu kez acı verdi tahtadan kol ve bacaklarına, çekiştirilen ipleri ilk defa acı verdi ona. İlk kez kukla kuklacının hareketlerine uyarken tahtadan kalbinde nefreti hissetti. Nefret, kalbinde küçük bir kıvılcım oluşturdu. Tahta kalp yanmaya başladı, odacıklar yandı, kalp yandıkça küle dönüşmedi. Kalp yandıkça canlandı, kalp canlandıkça kanlar akmaya başladı kukladan. Her nefret, her acı daha da yaktı kuklanın kalbini; bu kez küle dönüşmeye başladı kalp, her acı çekişi öldürmeye başladı kuklayı. Her acı, her nefret onu daha da güçlendirdi, kuklacının iplerine bağlı olsa da tüm kontrol kuklacının ellerinde olmamaya başladı. Her cümle, artık hissetmeye başlayan kuklanın kalbine darbelerini bıraktı. Her darbe, daha çok acıttı. Kukla daha çok hissetti. Gösteri bitti, ışıklar kapandı. Kuklacı kuklayı tekrardan fırlattı, bu kez acı çekmedi kukla. Bu kez hissetmedi kukla, bu kez nefes aldı sessizce kukla. O ipleri keseceği, artık bir kukla olmayacağı günü düşledi. ************** BU KİTAPTAKİ KİŞİ, OLAY VE MEKANLAR TAMAMIYLA HAYAL ÜRÜNÜNDEN OLUŞUYOR OLUP KAN, DEHŞET, ŞİDDET, GERİLİM, YÜKSEK PSİKOLOJİK HASTALIKLAR, RAHATSIZ EDİCİ VEYA OLUMSUZ ÖRNEK OLUŞTURABİLECEK ÖGELER İÇERMEKTEDİR

Bu kitap iliklerinize işler

30.03.2012 bu gün Ecrinin 4. yaş günüydü peki bu gün neden doğum değilde ölüm günü oldu? -"Anne ben neyden paystamı hala kesemezim." + "Çünkü kızım babanı bekliyoruz." -"Ama baybam hiç doğum günüme celmedi." + "Ya gelirse kızım,bekleyelim biraz daha olur mu?" -"Celirse eker ben çok muzlu olurum." + "Muzlu değil kızım mutlu." -"Anne zayen bir tek sen vaysın bir şey olmaski." + "Evet kızım bir tek ben varım." Hepsi gerçek hayattan uyarlansada bazı karakterlerin isimleri ve soy adları farklıdır.Neredeyse bütün kitap gerçek olsada aile konuları buraya açılamayacağı için aile konuları kurgu olacaktır.Kitabın sonları tamamen kurgudur.