Monoton bir lise hayatı olan Hayal kitaplarıyla mutluydu. Ta ki sınıfa Arda gelene kadar. Arda sınıftaki kızların gözdesi olurken Hayal için burnu havada olan bir çapkından başka bir şey değildi, Arda. Birbirlerini ilk gördükleri anda nefret eden bu iki genç sınıfın gözde çifti olmaya başladıklarında kaderin onlar için bir oyunu vardı. Birbirlerinden nefret eden bu iki genci kader ağlarıyla birleştirecekti. Kaderin yazdığı bu oyunda onların bu oyunu oynamaktan başka çareleri yoktu. DİPNOT: Bu kitabı yazarken ilk başta benim hayatımdan ve hayalimde olan (Hayal'in) hayattan izler olacak sanıyordum. Oysa yanılıyormuşum. Meğerse bu kitapta sizden de izler varmış. Sizlerin hikayeniz de var, bu kitapta. Bunu yorumlarınızdan, bana attığınız mesajlardan anlıyorum. Bana attığınız güzel ve destekleyici mesajlar ve yorumlar için teşekkürler... Bu kitabı seven, kitaptaki karakterlere gerçekmiş gibi üzülen ve seven okuyucularım, teşekkür ederim, tekrar. Kitabı, Hayal'i ve özellikle Arda'yı bu kadar çok seveceğinizi düşünmemiştim. Kitabın okuyucusunun hayalinde ve kalbinde olması bir yazar için en büyük mutluluk... Sizinle yeni Hayal'lere doğru olmak ümidiyle... Snm_Deniz! (Mektup gibi oldu, biliyorum :) Ama ne yapayım, yazmak istedim!)

ceren annesini bir cinayete kurban vermenin şokunu hala üstünden atamamışken yeni bir liseye geçmek onu derinden sarsmıştı.Kuzey ise dışı sert ama içi yumuşacık olan bir genç.

Öncelikle şu konuda bir anlaşalım. Normal değilim, o da öyle.

Her insanın hayalleri,umutları vardır.Ve bu hayalleri gerçekleştirecek bir şehir... Peki ya bu hayallerin yanına psikopat bir aşk da eklenirse ne yapardınız?

Onu ilk kez çiçekli pijamalarıyla görmüştüm. Hayır.. Uykudan yeni kalkmış gibi bir hali yoktu. Daha çok sinirden çıldırmış ve hayatındaki tüm olumsuzluklara rağmen hala ayakta olduğunu gösterir gibiydi. Yüzünün ferahlığı ve çekiciliği bir yana sarı saçları ona ayrı bir masumluk katıyordu. Onun yanındayken kendim gibi davranamıyordum. Sanki her an yanı başımdan çekip gidecek gibiydi. Ah, bugüne kadar gördüğüm en güzel kız neden benim üvey kardeşim olmuştu ki? ✔ Bu muhteşem kitap kapağı için @kolpaciyazar ' a çok teşekkür ederim.. ✔ Tüm hakları saklıdır.©

''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''

''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

"Işıklar sana evinin yolunu gösterecek..." 3391 Kilometre ile başlayan seri Sıfır Kilometre ile devam ediyor! Kilometrelerce öteden birbirini tanımak, sevmek hatta aşık olmak kolaydı... Peki tüm bunlar yan yanayken de kolay olacak mıydı?

Burası bir kar küresiydi, biz de içindeki figürler. Bizi tutup salladılar, ne olduğunu anlamadık, alt üst olduk...