"Denizi mavi gösteren gökyüzüdür ya hani ? Beni de mutlu gösteren o güzel gözlerin."

Yavaş adımlarla salona girdim. Sehpaya oturup, yüzünü görebildiğim kadarıyla Anıl'a bakmaya başladım. Sakalları yoktu, pürüzsüzdü suratı. Bir kızı kıskandıracak kadar güzeldi. Kafamı iki yana sallayıp, açık cama baktım. Kaşlarımı çatıp, ayağa kalktım. Bu çocuk gerçekten hasta olup, kendini bana baktırmak istiyordu. Manyak! Tam anlamıyla manyaktı. Camı sessiz biçimde kapattım. Sessizce salondan çıkıp, Anıl'ın odasına girdim. Işığı açıp, dolabın kapaklarını açtım. İçinden çarşaf alıp, salona girdim. Çarşafı yavaşça Anıl'ın üzerine örttüm. Çarşaf, Anıl'ın çenesine gelince yavaşça çarşafı biraz aşağı çektim. Tam o sırada Anıl gözlerini açıp, bana gülümsedi. Ağzım şaşkınlıkla açık kalırken, korkuyla bakakaldım. "Rüyamda bile o güzel kokunu hissediyorum. Nasıl bir şeysin kızım sen?" Diye sorduğunda, benden cevap bekleyen gözlerle bakıyordu... Sessiz kalarak, onun bunu rüya sanması için gözlerini kapatmasını bekledim. Gözlerini kapatınca, hızlı bir şekilde odaya koşacak ve uyuyacaktım. Ama işler istediğim gibi olmadı. Yine tepe takla oldu.... Anıl kafasını kaldırıp, dudaklarını dudaklarıma bastırdı. Yavaş bir şekilde emerken, kalbimin hızlı atması... beni tehlikeye sokuyordu. Birkaç dakika sonra yavaşça ayrılıp, "İyi ki varsın güzelim. Bu gece de rüyama gelip, beni mutlu ettiğin için sana teşekkür ederim." Diyerek kafasını tekrar yastığa koydu ve saniyesine gözleri kapandı. Hızlı bir şekilde Anıl'ın odasına gidip kapıyı kapattım. Beni öpmüştü. Bir de rüyasına girdiğim için, bana teşekkür etmişti. Her ne kadar rüya olmasa da... Anıl sen nasıl bir çocuktun böyle? Küfür içerir! Tüm haklar saklıdır. Hiçbir şekilde kopyalanamaz ya da yapıştırılamaz aksi takdirde gerekli yasal işlem başlatılacaktır.

Hayatı sırandandı. Ta ki yan eve birileri taşınana kadar...

Ne ben ayırmıştım gözlerimi ondan. Ne de o. Şu an için aklımdan geçen tek düşünce gözlerine baktığım bu insanın bana ne yaptığıydı. Kendimi bilmesem ona aşık olmaya başladığımı düşünürdüm. Gerçi kendimi biliyordum ama bilmediğim şey aşktı. Olsam da anlamazdım sanırım. Sahi aşık olunca böyle mi hissederdi insan? Böyle işte, soğukta yanıyormuş sıcakta donuyormuş gibi. Eğer gerçekten buysa aşk, ben bu hissi sevmemiştim. Aşk övdükleri kadar güzel bir şeyse benim özgür hissetmem gerekmez miydi? Çünkü ben şu anda tamamen tutsak hissediyordum kendimi. Hayır kesinlikle bu histen nefret etmiştim. |TAMAMLANDI|

''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''

''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."