Şiddete rağmen ayakları sağlam basarak her şeyi sırtlanıp ipin ucunda dengede kalmayı başarabilen bir kadın. Evlilik yolunda ilerlediği yengesinin kardeşi, yüreğine yer edinmiş sevdasına yapılan kötülüğe karşı iki dünya arasında bırakılan bir adam. Sevda mı büyüktü? Karadeniz'in kuralları mı? Zorla sahip olduğunu güzellikle verileceğini zanneden bir erkeğin yaptığı hırs, saplantı nelere yol açacaktı? Not : SEN ANLAT KARADENİZ dizisinden esinlenilse de kurgu farklıdır. Ön yargılarınızı sayfaların dışında bırakamıyorsanız siz de orada kalın.

Kadın artık hergün aynı güne hapsolmuş bir şekilde yaşayacaktı ama bundan haberi bile olmayacaktı. Ya bir gün karşısına bir adam çıkarsa onu haps olduğu günden çekip çıkarırsa... Yıllardır aşkı arayan adam sonunda onu bulur. Aşması gereken tek sorun onu kendine hergün aşık etmek.

Burası bir kar küresiydi, biz de içindeki figürler. Bizi tutup salladılar, ne olduğunu anlamadık, alt üst olduk...

Aramızda dağlar, yollar, yıllar var iken; beni sana sımsıkı sarılı görenler olmuş.. ~ulrem serisi #1 "Açıkçası ben aşkın bir tutku olduğunu düşüyorum, birini tanımadan da aşık olabilirsiniz; bazen sadece gözlerine bakmak, sesini işitmek bile aşık olmanızı sağlayabilir. Ama sevgi daha farklı, aşık olduğun insana sevgi beslemeyebilirsin mesela. Ya da sevdiğin birine aşık olman gerekmez. Fakat aşkın geçici, sevginin kalıcı olduğunu düşünüyorum." dedi İrem, Ulaş'ın cevabını merak ettiği için cümlesini bitirir bitirmez ona dönmüştü. "Halk arasında hep şey derler, yıllar geçtikçe aşk yerini sevgiye bırakır. Bu konuda az çok katılıyorum eşime ama aşkın sadece tutkudan ibaret olduğunu düşünmüyorum. Aşk; sevgiyi, heyecanı, üzüntüyü, öfkeyi ve sayamayacağım kadar duyguyu barındıran bir şey bana göre. Alışık olunmayan bir his aşk."

Karadeniz'in dalgalarının vurduğu kıyılarda yaşamış bir sevgi hikayesi vardı onların. ~ulrem serisi #2 -- Ulaş, İrem'in yanağını okşarken mırıldandı. "Seni seviyorum." İrem bildiği ama yeni aldığı bu itirafla gülümsedi, onun da söyleme zamanı gelmişti. "Seni seviyorum." Ulaş'ın göğsünde duran ellerini genç adamın yanağına çıkardı ve az önce kavuştuğu dudaklara tekrar uzandı. --

''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''

Ölüm aşk gibi ansızın çalar kapıyı. Nereden ve nasıl geldiği fark edilmez. Sebebini de anlayamaz insan. Ruhu yorgun insanların sevdiği neden elinden alınır ki? Hikayeler neden yarım bıraklır? Hayaller neden gerçekleşmek yerine onları kuranların boynuna bir ilmek misali dolanır? O da şimdi bunları düşünüyordu. Sevdiği kollarının arasında yatarken ne yapacağını bilmiyordu. Ölüm zaten katlanılmaz bir şeydi. Bir de fedakarlıkla gelince iki kişiyi birden yanında götürüyordu. O kurşunların hedefi kendisiyken kalbinin ait olduğu kişi önüne geçmiş, onu ölümden kurtararak kendi yaşamını tehlikeye atmıştı. Şimdi bir uçurumun kenarındaydılar. Ya sevdiği yaşamak için direnecek, ya da onun ruhunu da yanına alıp gidecekti. Kalbini ve ruhunu saran acıyla dudaklarını sevdiğinin dudaklarına bastırdı. Belki de birbirine aşık bu iki insanın son öpücüğüydü o öpücük. Aşk dolu ilk öpücükten alakasız ölümün bahşettiği öpücük. Ölümle aşk arasındaki öpücük...

Yüzümüzü güldürdün, başımızı döndürdün. Acımızı dindirdin, yolumuzu çevirdin. Eğlendirdin, sakinleştirdin. Ehlileştirdin ve daha bir sürü şey... Canımız mısın sen, bizim misin? Her şeyimiz, yeni oyun arkadaşımız mısın sen? Hoş geldin yavru kelebek! Sefalar getirdin accayip güçlü ailemize. Ya gelmeseydin, yetişemeseydin. Bizi bulamasaydın, ne yapardık? Yarım kalırdık yavru kelebek. Biliyoruz sen bir mucizesin. Yeniden başlamamız için gönderildin. Biliyoruz sen bir meleksin. Seni sevmemiz için gönderildin. Canımız mısın sen, bizim misin? Umudumuz, yeni başlangıcımız mısın sen? Hoş geldin yavru kelebek! Sefalar getirdin NefTah'ın büyülü dünyasına. Öyle güzel bir sevdaya şahittik ki... NefTah'dan bahsediyorum. Ekranlarda öksüz kalan ama bu dünyada bir bir imza atacağımız şahane anlara hazır mısınız?