İnsanların neyi, ne zaman, nasıl doğru biçimde yapacaklarına kim karar veriyor? Yüzde bin doğru olduğunu düşündüğü bir durumda neden korkularına yeniliyor insan? Neden korkularını bir kenara atıp dostlarını bir kenardan izliyor? Kabil'in gökyüzünde özgürce uçuşan uçurtmaların tüm gölgesi benim ruhuma işlemişti. Tüm o gölgeler ruhumda tüm yaşamım boyunca silinmeyecek bir kara leke bırakmıştı. Hasan tüm dostluğu ve fedakarlığı ile gökyüzüne, rüzgara ve Kabil çocuklarına kafa tutarken ben bir kenarda eziklik içinde kalmıştım. O, bir uçurtmanın peşinden "bin uçurtma yakalarım senin için" diyerek koşarken ben bir dostumun peşinden koşamamıştım. Adeta ondan ayrılırken bile içimde taşıdığım ezikliği Hasan'ın sırtına yükleyerek kurtulduğumu sanmıştım.

Leyla olmak zordur derdi annem. Ne Leyla görmüş bir zamanlar bu topraklar. Sırma saçlı, gül yüzlü, gonca gönüllü bir Leyla olmak... Elimden tutan Adil bir adamda Leyla olmak ise daha zormuş bilmezler. Sıkı sıkı sarılışı bana, yüzüme vuran ruhumun yarısı nefesi, kalbime dokunan edebiyatın gizli dizeleri. Leyla olmak zormuş... Adil olmak derdi babam, herkese nasip olmaz. Adil isen hakim sensin, ama hakimsen adilin sen olduğuna emin misin? Bir Leyla yanında, bir Leyla gönlünde, bir Leyla dilinde olunca da adil nedir, nasıl olunur bilir misin?