Roman yazarının ifadesi ile "günün birinde acıyı keşfeden küçük bir çocuğun öyküsü"dür. Ailesinden baskı gören ve istediği sevgiyi görmeyen Zeze, aradığı sevgiyi diğer insanlarda ve varlıklarda bulmaya başlar. Hayaller dünyasında yaşayan Zeze, yaramaz, haylaz ama zeki ve duygusal bir çocuktur. Ailesinde bulamadığı sevgiyi başka şeylerde aramaya ve bulmaya başlamıştır. Yine de her zaman eksik bir şeyleri vardır.

Dolunay ve Barlas'ın aşkı... İki yıl boyunca üst komşusunu seven bir genç kız; diğer yanda sevildiğinden bile haberi olmayan, sevgilisi olan genç bir adam. Dolunay sabah saatlerinde sevdiği adamın evinden gelen müzik sesini fırsat bilip, bir koşu yukarıya fırladı ve müzik sesinin onu rahatsız ettiğini uygun bir dille(!) sevdiği adama söyledi. İyi ki de söylemişti çünkü ardından gelen tusunami misali aşk kaçınılmazdı. Eski kötü tartışmalar yerine, birbirlerine söyledikleri tatlı, Barlas'ın fark edemediği aşk atışmaları vardı. Her şey iyiydi hoştu ama arada tabii ki de engeller vardı ve bu engelleri yenmeye çalışan bir genç kız, sevdiği kıza belli ettirmeden engelleri yenmeye çalışan bir genç adam. Bu kitap iyilerle, kötülerle Barlas ve Dolunay'ın aşkını anlatıyordu ve sonunun nasıl olacağını kimse bilemezdi. Bakalım Dolunay ve Barlasın aşkı mutlu sonsuz mu, yoksa kötü sonla mı bitecekti? 26.01.2018 #gençkızedebiyatı 68

Leon Werth'e Bu kitabı bir büyüğe adadığım için çocuklardan özür diliyorum. Ama, önemli bir mazeretim var: Bu adam, benim dünyada sahip olduğum en iyi dost. Bir mazeretim daha var: Bu adam her şeyi anlayabiliyor, çocuklar için yazılmış kitapları bile. Üçüncü mazeretim ise şu: Bu adam şimdi Fransa'da, aç bilaç ve sogujta. Ona çektiklerini unutturacak bir şeylere öyle ihtiyacı var ki... Yine de, tüm bu mazeretleri yeterli bulmadıysanız, ben de bu kitabı, bu adamın bir zamanlardaki çocukluğuna adarım. Bütün büyükler bir zamanlar çocuktular. (Pek azı bunu hatırlayabilse de.) O halde, ithafımı şöyle düzeltiyorum: Küçük bir çocuk olduğu günlerdeki Leon Werth'e