"Kimsin sen ?"diye sorması ile ruhsuzca kıvrılmıştı dudaklarım yeniden...Gri boş bakışlarımı koyu kahvelerine diktim, başımı hafif sağ omzuma doğru bükmüş psikopat ruhumu dışa vuran bir ifade ile bakmaya başlamıştım ona... "Ben ölümün ayak sesleriyim komutan..Peki sen kimsin?"sesim bir fısıltıdan farksız çıkmıştı, fazlasıyla soğuk...

Arkamı dönmemle duvara dayanmış olan ve beni kurtarmak için dayak yemiş bulunan çocukla göz göze gelmem bir olmuştu. Çocuk hafiften sırıtırken dayanmış olduğu duvardan kendini çekti ve bir adım yaklaşıp konuşmaya başladı. "Güzel vuruyorsun." "Seni ilgilendirmez." "Spor filan mı yapıyorsun?" "Sanane." "Ayıp oluyor ama. Sonuçta seni kurtaran bir çocuk var karşında." "Banane." "Adım Çağan." *** 'Adım Çağan'... İşte bu cümle ile başladı onların hikayeleri. Tek bir cümle ile başlayan bir hayat, tek bir cümle ile bitebilir mi? Peki kısa görülen bir yaşam, sonsuz olabilir mi? İki kişinin arasında geçen bu konuşma onların kabuslarını hem başlatıp, hemde bitirmişti. Bu masal tadındaki kabus hem gerçek hemde sahteydi. Belki kısaydı ancak her zaman devamını getirdi. Sizin de kafanız karıştı değil mi? Bir hikayede bu kadar tezatlık fazla geldi belki. Ama bu hikaye imkansızın peşinden giden bir serüvendi. Çabuk biten hayatlara karşı yeniden doğanların hayatları, asla bırakmam diyenlerin bir süre sonra vazgeçtikleri aşkları ve... Yeniden yok olan umutların tekrar tekrar doğması. Belki de bu hikaye siyah ve beyazın değil, kırmızı ve mavinin aşkı.