Korkmuyordum, ne karanlıktan, ne gürleyen gök gürültüsünden, ne de bana zarar verebilecek bir insandan. Çünkü ben karanlıktım, ben gürleyen göktüm, ben zarar görmezdim, ben zarar verirdim. Ben bir katildim. Bu bir sıfat değildi, bu benim mesleğimdi. 🔥 Yayınlanma Tarihi: 12.04.2020 Bu kurguda geçen kişi, kurum ve olaylar tamamen hayal ürünüdür. Uyarı: Eğer kurguyu spoi almadan okumak istiyorsanız, yorumları okumamanızı tavsiye ediyorum.

Burası bir kar küresiydi, biz de içindeki figürler. Bizi tutup salladılar, ne olduğunu anlamadık, alt üst olduk...

Doğum gününden sonra, kardeşiyle eğlenmek için konsere giden bir genç kız... Fırtına yüzünden iptal olan konserden eve dönmeye çalışırken, kendini bir anda hiç bilmediği bir yerde bulursa... Ve bu bilmediği yerden, evine dönecek hiçbir yolu olmasa... Kendisini yabancı hissettiği bu şehirde, tüm bunlar yetmezmiş gibi, aklını karıştıran ve tüm yolları kendisine çıkaran gizemli bir genç adamla karşılaşırsa... Neler olur?

Bilinmeyen numara: O kadar güzelsin ki.. Bilinmeyen numara: Hani beni hiç görmeden geçiyorsun ya önümden, kalbimin sesini duyarsın diye korkuyorum. Bilinmeyen numara: Sırf gözlerin yanıyor diye kullandığın dalin saçında öyle güzel kokuyor ki. Bilinmeyen numara: Kokunla mest olmak istiyorum. Bilinmeyen numara: Gözlerim, gözlerinde kaybolsun istiyorum. Bilinmeyen numara: Seninle mümkün olalım istiyorum. Bilinmeyen numara: Seni kimse görmesin diye ruhuma saklamak istiyorum. Bilinmeyen numara: Küçücük elinin ellerimin arasında kayboluşunu izlemek istiyorum. Bilinmeyen numara: Aslında çok şey istemiyorum ki, 3 yıldır sakladığım aşkla gözlerine bakabilmek istiyorum. Bilinmeyen numara: Öylesine anlatamıyorum ki seni, sen anlatamadıklarımın içinde en güzelisin. Bilinmeyen numara: Asra... Bilimeyen numara: Ben seni çok seviyorum, Cemre'm. 🎶 Ayna - Ölünce Sevemezsem Seni Wattpad'de 'MÜMKÜNAT' isimli ilk kitaptır. 💜[30.05.21~25.07.21] 💜

''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''

Denisa, büyük bir hata sonucu dünyaya gelen ve dünyaya hapsedilen ikinci dünya mahkumu. Ona göre doğumu bir cinayet ve kendisi de maktul, fakat asıl garip olan katillerden daha büyük ceza alması. Denisa, ölüleri ve insanların nasıl öleceğini görebiliyor. Peki ya bir gün gördüğü bir ölüye aşık olursa? * ''Kalbim benim asıl katilim, silahı da sensin.'' * Kalbi Atan Ölü Bedenler adındaki ilk kitap ismi ve ilk kurgudur!

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."