Zaman mıydı çabuk geçen yoksa onlar mıydı zamanı geçen? Ne olursa olsun yetişemiyorlardı işte hızına. Büyüyorlardı dur durak bilmeden söz hakkı yoktu işte. Genç kız aynanın karşısında durmuş bembeyaz gelinlikle şiş karnını seviyordu. Hiç böyle hesap etmemişti evlenmeyi. O diğer kızlar gibi normal bir şekilde evlenecekti... Sıradan... Gülümseyerek... Ebru "Korkmuştu onun öfkesinden, dinginliğinden. Sığınacak bir limanken fırtınaya dönüşebiliyordu öfkesi..." Anıl "Gülüşü müydü onu çıldırtan yoksa o masum bakışları mı? Araf'taymış gibi hissediyordu. Cenneti yaşarken cehennemi yaşatıyordu adına Ebruli koyduğu aşk..."

"İlk görüşte aşkın var olduğuna sadece izlediği filmlerden ve okuduğu romanlardan inanıyordu değil mi? Peki, bildiğini sandığı şeyi aslında bilmediğini fark ediyorsa? Üzerine doğru eğilmiş, kalkan görevi gören adamın çatılı kaşlarına, yerin titremesine neden olacak şekilde bağırışına tanıklık ederken 'Ölüyorum'" diye mırıldandı ancak ne bilsin ki gözlerini açtığında kara gözlerin kendisine baktığını ve asıl ölümün orada başladığını? Gözlerinden girip kalbine ulaştığını, yavaş yavaş hücrelerine yayıldığını nereden bilebilirdi ki? O kara gözlerin kendisini ölüp ölüp dirilteceğini ve buna bile isteye boyun eğeceğini nasıl bilebilirdi?

Biz imrenilendik... Parmakla gösterilen ve çoğu zaman nefret edilen ve ettirendik... Biz aileydik... Biz birdik... Birimiz leb diyorsa diğerimiz lebi diyendik... Sorun olduğunda neden diye sormayan hemen geliyorum diyendik... Ağladığında ağlama demek yerine vur kır parçala diyendik... Biz sır saklamayandık... Apaçık... Birbirine karşı dürüst olandık... Dönme dolapların sadece lunaparklarda olduğunu bilen ve asla birbirimizin arkasından iş çevirmeyendik... Biz aileydik... İçinde küçücük kalplerin bulunduğu ama kocaman sevgilerin yaşadığı SERSERİ bir aile!

Bir oyunla örtülüydü o yalan, Ağlanacak güldürüydü oynanan. Çevresini küçüklerin sardığı Gülmelerin arkasında ağlayan, Aldanmamış aldatılmış bir insan.

Onları bir araya getiren bir kader vardı ortada... Ağlatan... Nefret ettiren... Acı çektiren ve güldüren... Ne olursa olsun bir arada kalmalarını sağlayan bir kader... Esmer'di onlar... Sonsuza dek öyle kalacak, kim ne derse desin hep birlikte olacak olan...

Doruk Pehlivan, İstanbul'dan Bursa'ya gelirken hayatında yepyeni bir sayfa açılacağını düşünür. Burada tanışacağı insanların tüm hayatını etkileyeceğinden habersizdir. İnandığı tüm değerler bir bir yok olurken, sevdiklerini ve kendisini hayatta tutabilmek için tüm hayatını bir oyunla birleştirir. ♡♡ Doruk "Gerçek olduğunu sandığım her şey birer yalandan ibaretti... Sevdiğin için ne kadar bekleyebilirdin? Sevmediğin bir insanla sırf onu korumak adına nasıl birlikte olabilirdin? Derin "Bir geçmişim yok benim... Karanlık'ın içine hapsolan ruhumu yıkayan tek şey kandı... Ta ki o gelene kadar...." Bade "Yere düşmüştüm... Düşmüştüm ama bu sefer kanayan dizlerim değil kalbimdi..." Erdem " O cennet bahçesindeki yasak olan meyveydi... Bana yasaktı... Ve ben bana yasak olana tutulmuştum..."

Hikayenin başlangıcı... Onları bir araya getiren bir kader vardı.

Üzerine giymiş olduğu ince askılı, krem rengindeki yazlık elbisesiyle bahar gibi temiz ve cıvıl cıvıldı Nefes... Etrafındaki insanlarla konuşup, gülümserken onu izlemek en güzel görüntüyken kıskanç kalbimin beni ele geçiren tarafı tarifi imkansız bir öfkeyle dolmama sebep oluyor, onunla konuşan herkesin dilini kesmek istememe, bakan gözleri kör etme arzumu körüklüyordu... Nefes... Zümrüt gözlüm... Gözlerim her an onun üzerinde olsun, ellerim ellerinde, dudaklarım dudaklarında olsun istyordum... Öyle bir şeydi ki bana yaptığı kendimi tanıyamıyordum... Onun ürkek bakışlarının, etrafındaki insanlara karşı takınmış olduğu tavırların beni nasıl kendisine çektiğini bir bilseydi... Onu sarmak, doya doya koklamak istiyordum... Çok bedeni bedenine katmış, anlık zevkleri teninde misafir eden bir adam olarak Nefes'i sevmek ve ne pahasına olursa olsun, korumak ve sadece kendime saklamak istiyordum... Gözlerimin içine bakarken sıcacık duran bakışları, tenine dokunduğum an yok oluyordu... Bembeyaz tenine ulaşmayan o sıcaklık canımı sıkarken onun çözülmeyi bekleyen bir soru olması, ona olan ilgimi an be an daha da arttırıyor ve sakladığı her şeyi öğrenme isteğimi daha da şevklendiriyordu... Kitap okur gibi yavaş yavaş okumak ve onun hakkında öğrendiğim her yeni bilgiyle birlikte Nefes'i sadece kendime ait kılmak istiyordum... Çünkü o benimdi... Geçte olsa kışıma yazı getiren nefesimdi...