300.000 yıldır var olan insanlık, ancak son 4.000 yılda bir önem teşkil etti. Peki, kalan 296.000 yıl boyunca var olan bizler, tam olarak ne yaptık? Küçük ateşlerin etrafındaki mağralarımıza sokulup, ne olduğunu anlayamadığımız şeylerden korktuk. Onlara "tanrılar" ve "şaytanlar" dedik. Bizleri bağışlamaları için yalvardık, dua ettik. Zamanla onların sayısı azalırken bizimkisi arttı. Korkacak daha az şey olduğunda dünya daha anlamlı hale gelmeye başladı. Ancak açıklanmamayan olgular hiçbir zaman yok olmadı. Sanki evren absürt ve imkansız olanı istiyormuş gibi... İnsanlık, bu anlaşılmazlığın karşısında korku içerisinde saklanmaya geri dönmemelidir! Kendimizi korumak için ayağa kalmalı ve direnmeliyiz. Çünkü, bizi bizden başka kimse koruyamaz. İnsanlığın geri kalanı hayatını ışığın altında sürdürürken, bizim onları korumak için karanlıkta kalmamız; Güvence altına alıp, Muhafaza edip, Korumamız gerekiyor!