Ona arkamı döndüm. Ağaçların arkasında birini gördüm. Yunus. Bir adım öne çıktı. Ağlıyordu. Gücüm kalmamıştı bir adım dahi atamaya. Oysa ne kadar çok ihtiyacım vardı ona. Sımsıkı sarılmaya. O da aynı şeyi düşünüyormuş gibi . Bana doğru kolları açık halde koşmaya başladı. Bana ulaştığında. Sımsıkı sarıldı. Her şeyden, herkesden korumak içindi bu sarılması. Kolumu kıpırdatıp ona karşılık olarak sarılamamıştım. Keşke herkesten koruyabilseydi. Yine gülebilseydik beraber Dördümüz.... Böyle olsun istemedim. Yapılan haksızlıklara boyun eğmek istemedim. Ama hayat değil mi bu, ne zaman karşına kimi çıkaracağını bilemezsin, nasıl olaylar çıkaracağını bilemezsin. Hep sürprizli. Kafamı çevirdim tekrar ona baktım. Gitmiş...

''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

"Aklım almıyor," diye söylendi kendi kendine, beni aniden kavradığı elimden yeniden kendine çekti ve dudaklarını saçlarıma bastırdı. "Ben sana böyle his-," duraksadı. "İnsanlar nasıl seni yaralayabiliyorlar?" Konuşma engelli bir kız ve onun için işaret dili öğrenen bir adamın hikâyesi...