"Soyun!" "Ne?" Yaşlı adam oturduğu masada kaşlarını çatmıştı ki yanındaki kadın tebessüm ederek bana döndü. "Sadece hırkanı çıkar ve bize sol kolunu göster." Tedirginlik içinde onlara baktığımda uzun bir masada oturan toplam on kişi görmüştüm. Ben kapıya yakın bir yerde duruyordum ve yanımda benimle aynı yaşta olan altı çocuk daha vardı. Sağımdaki kızın sol kolundaki yarasa damgasını gördüğümde sertçe yutkundum. Aynı damgadan benimde kolumda vardı. "Neyi bekliyorsun?" Bu soğuk ses yaşlı adamın sağ tarafında oturan kişiden gelmişti. Başını önündeki dosyadan hiç kaldırmadığı için yüzünü iyi göremiyorum. Hırkamı çıkardığımda benimle aynı hizada duran çocuklar koluma baktı. "Sende Yarasalardan birisin." Yaşlı adamın sesi huzursuz çıkmıştı. "Nasıl damgalandığını hatırlıyor musun?" Yine o adam konuşmuştu ve hâlâ başı önündeki dosyadaydı. İyi hatırlıyordum. "Hayır." Onlara güvenmiyorum. Cevabım ile kalem tutan eli hareketsiz kalmış fakat başını kaldırmamıştı. "Artık bizi neden buraya getirdiğinizi açıklayacak mısınız?" Yanımdaki çocuklardan biri konuşmuştu. Yaşlı adam sıkıntıyla bir nefes alarak bizlere baktı. "Aslında hepiniz aynı çocuk yurdunda bir zamanlar kaldınız. Peşinde olduğumuz biri var ve o yurttaki otuz çocuğu damgaladı. Şimdi yeniden ortaya çıktı ve Yarasaları bulup hepsini öldürüyor." Sanırım Yarasalar biz oluyorduk. "Bizimle işbirliği yapmak zorundasınız, tabii yaşamak istiyorsanız?" Masadakilere döndü. "Herkes kendi eğiteceği çocuğu seçsin. Unutmayın seçeceğiniz çaylaktan siz sorumlusunuz." Burada neler olduğunu anlamıyorum. Masadakiler bizi incelerken o başını hiç kaldırmayan adamın sesini duydum. "Gözlüklü kızı ben eğiteceğim." Burada gözlük takan sadece bendim.

Ölümsüzlük uğruna öldüren bir katilin yeni avına karşı bir şeyler hissetmeye başlaması onu istediğini elde etmekten alıkoyabilir mi? Bir avuç güvendiği insandan başka kimsesi olmayan Rose, aslında kim olduğunu bile bilmediğini öğreniyor ve ölmekle ölü olarak yaşamak arasında bir seçim yapmak zorunda kalıyor. Benimsediği basit hayatı ve sevdikleri ellerinden kayarken çıkmaz bir yola girmekten başka bir şansı yok. Lütfen spoiler vermeyin.

Bir doğum lekesi. Dört Zamancı. Ben sıradan biriydim. Hayatım boyunca büyük beklentilerim olmadı. Kalabalıkları sevmeyen, sessiz, kendi içine kapanık biriydim. En iyi arkadaşım Essie dışında neredeyse kimseyle konuşmazdım. Kitaplar dünyam, müzik ise sığınağımdı. Ama bir gecede hayatım altüst oldu. Artık zaman doğrusal değil. Günün 25. saatinde, çürümekte olan Kara Delik adlı paralel bir boyutta, başka kimsenin göremediği yaratıklarla savaşıyoruz. Gölgeden, kâbuslardan ve açlıktan doğmuş canavarlarla. Ve tüm bu karanlığın kalbinde açılmak için fısıldayan bir kapı. Ama o kapı açılırsa? Her şeyin sonu gelecek. Biz, Zamancılarız. Dört seçilmiş. Dört zincirle birbirine bağlanmış kader. Ve içimizden biri; dünyanın son umudu, ışığın kendisi. ********** HİKAYEM REKLAM PANOSU DEĞİLDİR. BOŞUNA YAZMAYIN SİLİYORUM. ☆ ZAMANCILAR ADINDAKİ İLK VE TEK HİKAYEDİR.

Önemli not: Birinci kitabı okumayanlar için önemli spoilerlar içerir. Aman dikkat. . . . . Öldüğünde, başkalarının hatıralarında yaşamaya devam edeceğini söylerler. Yani September'a her zaman söylenen buydu. Devamında neyin geleceğini kimse bilemez. Ölümsüzlük mü? Araf'a takılı kalan bir yaşam mı? Veya Cennet- Cehennem mi? September kendini feda ederken olacaklardan habersizdi. Zaman Arafı'na gideceğini ve onu oradan kurtarabileceklerini umuyordu. Beklenilmeyen olaylar yaşanırken Zamancılar bununla baş etmenin bir yolunu bulabilecekler mi? Hiç tahmin edemeyecekleri olaylar zinciri belki de Espozo'ya karşı kazanmalarını sağlayabilir. Adımlarını dikkatli atmak zorundalar.

Bir yaz günü su ve toprak elementlerini kullanabildiğini öğrenen Anka yeni okul yılında kendi gibi beyni gelişmiş insanların olduğu Akademeia'da okumaya başlar. Yeni insanlar yeni hayatlar derken gizli öğretmeninin sevgilisinin ölmesi üzerine kendini okulun delisi ile devasa bir maceranın içinde bulur... Devamı ise sadece bir tuş ileride -OKU- Yazar:Ç.T.

Korkmuyordum, ne karanlıktan, ne gürleyen gök gürültüsünden, ne de bana zarar verebilecek bir insandan. Çünkü ben karanlıktım, ben gürleyen göktüm, ben zarar görmezdim, ben zarar verirdim. Ben bir katildim. Bu bir sıfat değildi, bu benim mesleğimdi. 🔥 Yayınlanma Tarihi: 12.04.2020 Bu kurguda geçen kişi, kurum ve olaylar tamamen hayal ürünüdür. Uyarı: Eğer kurguyu spoi almadan okumak istiyorsanız, yorumları okumamanızı tavsiye ediyorum.

Her insan bir yalancıdır. Her insan bir yabancı... Bize öğretileni yapar, bir yalanı yaşarız hayat boyu. Vakti geldiğinde ise yalan hayatlarımıza yabancılaşırız. İsteyerek ya da zorunda kalarak... Biz zorunda bırakıldık ve her şey o gün başladı. Hayatlarımıza yalan o gün bulaştı. Ya da biz öyle sanıyorduk. Biz kim miyiz? Bizler yabancıyız. Belki biraz da yalancı...

"Ben hayatımda sevdiğim tek kadını kaybettim, onun mezarını kazdım ellerimle. Onunla birlikte girdim ben o mezara... Sonra... Bir şekilde çıktım oradan, hayata döndüm. Zaman geçti, sen çıktın, geldin. Bir sokak lambasının altında buldum seni ve bir sokak lambasının altında aşık oldum sana... Sense beni ansızın bir sokak lambasının altında, yazdığın mektupla öldürdün. Sen... Beni çıktığım o mezara kendi ellerinle gömdün. Sen beni öldürdün sevgilim ama... Ama yine çıktım o mezardan ben. Sevdiğim bir kadını daha kaybetmek istemediğim için. Ben se-seni kaybedemem. Arsız, gurursuz bir aşığa döndüm uğrunda fakat anla beni sevgilim, yüreğim senin yokluğuna dayanamaz. Ruhum ruhuna karışmadan gidemezsin ki... Mühürlenmeden kalplerimiz birbirlerine, gitme benden bir tanem... Yalvarırım... Yalvarırım, beni bırakma. Bana beni geri ver..." ~ ~ ~ Bu, farklı diyarlardan gelmiş iki yusufçuğun birbirini bulma hikayesi. Bu, iki yusufçuğun birbirine tutunma ve birbirine tutulma hikayesi. Bu hikaye, iki yusufçuğun yaşam sürelerini uzatabilme hikayesi... Bu bizim hikayemiz. * * * Kapak; @sehrialem

Küçükken halam ve teyzeme onların nerde olduğunu sorduğumda bana onların oyuncaklar ülkesinde olduklarını söylerlerdi.Beni niye yanlarına almadıklarını sorduğumda,oraya sadece anne babaların gidebileceğini,oraya giden anne babaların çocuklarına sadece her akşam oyuncak gönderebildiklerini söylerlerdi.Oradan çıkamıyorlardı.Ben,gün çabuk geçsin diye akşama kadar yatağımdan çıkmazdım.Uyumaya çalışırdım akşama kadar. Her akşam teyzem işten gelirken elinde oyuncak olurdu.Güya annemlerin gönderdiğine inanırdım.Ama yalandı.Bu yalanın gerçeği neydi biliyor musunuz? Sadece teyzemin çalışıp geçindirdiği bir evde yaşıyorduk ve onlar beni kandırmak için her gün eve bir ekmek eksik alıp oyuncak alırlardı.Bu çok basit bir cümle sizin için, değil mi? Ama benim için öyle değil.Onları,Allah'ın her günü zora soktuğum için kendimden nefret ediyorum.Ama en çok da o kadın ve o adamdan nefret ediyorum.Bir süre sonra artık oyuncak istemedim.Sadece onları istedim yanımda.Onların bana aldığı oyuncağı yırttım,kırdım...Artık oyuncak istemiyordum,onları istiyordum...Sarıp sarmaladılar bir gün beni.Sarıldılar beni boğacak dereceye gelinceye kadar.Hiç bir şey anlamadım.İkisi de ağlıyorlardı.Sonra anlattılar bana her şeyi.Gidişlerini...bırakışlarını...Bıraktı onlar seni dediler,ağlaya ağlaya anlattılar...Sonra onlarca kez özür dilediler.Hiç ama hiç suçlu olmamalarına rağmen ağlayıp özür dilediler benden.Sustum.Gözyaşlarımı tuttum zar zor.Sırayla ikisinin de sildim gözlerini.Sabaha kadar ağladık beraber.Sonra hiç ağlamadım biliyor musunuz? O gün sondu.O gün son ağlamamdı...

0544*******: perde açık kalmış (10.00) 0544*******: ve sen yemek yiyorsun (10.01) 0544*******: mükemmel bir görüntü slşajslskd (10.01) ilk yazdığım kitap. cringe, yazım hataları olabilir :) 🐤 spoiler verme. #1 #lise 08.05.2020🎈 #1 #mizah 10.05.2020🎈 #1 #komik 29.07.2020🎈 #1 #gençkızedebiyatı 20.05.2020🎈