''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

Karanlığı içerisine hapsetmiş bir çift kahverengi göz! içi ve dışı kara olan bu adam adeta ölümü andırıyordu bakışlarıyla sevdiriyordu cenneti de cehennemi de! Sadece bir kez bakmak ve gözlerinin içinde kaybolmak gerekiyor ölüm kokan nefesini hissedebilmek için! ///// "Bugüne kadar gitmemi hep söyleyen sen değil miydin? Bende öyle yapıyorum işte"diye açıkladı tepkisiz ve soğuk bir ifadeyle. Ben bir kaç saniye duraksadım söylediklerinde haklıydı tanıştığımızdan bu yana her zaman hayatımdan çıkmasını istemiştim fakat şimdi öyle değil her saat her dakika yanında olmak istiyordum. "Evet ben söylemiştim ama şu an öyle düşünmüyorum"diye itiraf ettim. Araf bu itirafı yapmam için tetikte bekliyor gibiydi. "Şu an nasıl düşünüyorsun peki?"diye sordu. Önce derin bir nefes aldım beni pür dikkat dinliyordu. "Kim olduğumu biliyorum, neler yapmak istediğimi, beni üzecek şeyleri artık öğrendim. Her gün aynı hisle nasıl baş ederim öğrendim ama senin yanındayken hep o güçsüz kız kalmak istiyorum!"diye fısıldadım Araf'ın gözlerinin içine bakarak. "Ben gitmeni istemiyorum! Gideceğin düşüncesi bile benim içimi yakıp kavururken senden gitmeni nasıl isteyebilirim?"diye mırıldandım.

İnsanlar için en güzel hediye, hiç bir masrafa ihtiyaç göstermeyen tatlı bir gülümsemedir. Bende bu hediyeyi size verebildiysem ne mutlu bana!...

Annesi ve babasının mezarlığında içini döken bir kızın başına en ağır ne gelebilir? Mezarlıkta yaşadıklarından sonra bambaşka bir yerde tanımadığı insanlar arasında gözlerini açan Afra hayatına nasıl devam edebilecek? Gözlerini açtığı yeni şehir, yeni insanlar onu nasıl karşılayacak? *********** Kadının elleri küçük ve kırılgandı tıpkı kalbi gibi. Adamın elleri ise kadının küçük kırılgan kalbini parçalayacak kadar güçlüydü. *********** "Sana neden kız çocuğu diye hitap ettiğimi bilmek ister misin?"diye sordum. Yanıt vermedi yalnızca başını olumlu anlamda salladı. "Sana yabancı kız çocuğu diyorum çünkü kalbin küçük bir kız çocuğunun kalbi kadar temiz. Kirli ve kötü tüm duygulara rağmen senin kalbin tertemiz kalmış. Ama ben öyle değilim yabancı kız çocuğu benim dibim bir bataklık, yanıma yaklaşan herkesi içine alıyor."

Marvel Evreni devam kitabıdır. -Çizgi roman, film, dizi ve oyun haberleri -Eleştiriler -Karakter analizleri -Fancast dosyaları -Tavsiyeler -Yan kollardan bilgiler Kısaca Marvel üzerine her şey! Bütün hakları sonsuzluk taşları tarafından saklıdır. © Kapak yapımı: dreamersgraphics

Koca sema, diz çöktü gözlerine. Ay bembeyaz parlak tenin yanında soluk kaldı, yıldızlar gökyüzü kadar karanlık olan saçlara meydan okudu. Bulutlar ağladı, yağmur selam verdi kanlı ellere. Kalplere sis çöktü, güller boyun büktü üzerinden çıkmayan kan kokusuna. Ve dinledi toprak sözlerini. "Saçların kadar uzun ve güzel olsun ömrün Küçük Yalancı." Dedi adam, ama kesti kadının saçlarını kendi elleriyle, kıydı sevdiğinin ömrüne. "Hiçbir yere gitmeyeceğim sevgilim..." Dedi kadın, ama tutmadı sözünü, kıydı sevdiğinin aşkına. Sevdiği kadınları bir bir kaybeden acımasız katil, Akın Korel. Sevgiden yoksun kurak bir kalp ve o kalpte açan beyaz bir papatya. Kendi döktüğü göz yaşlarıyla büyüdü, getirdi baharı. Kimse fark etmedi onu. Güllere ulaşılmak isteyenlerce ezildi, yine döktü göz yaşlarını. Adam fark etti solan papatyayı, aldı ellerine. Ama öldü beyaz papatya. Muhteşem bir koku sardı etrafı. Ölü bir çiçek hiç böyle güzel kokar mıydı? Yaşadığını sandı, sevindi adam. Ama bilmiyordu papatyaların ölünce koktuğunu. Öğrendiğinde ise artık çok geçti...