Bitiş tarihi| 7 Temmuz 2019 あ H: Ahsen? H: Ah, sen... H: Her şey için özür dilerim. H: Yanında olamadığım için, H: Yaralarını saramadığım için, H: Göz yaşlarını silemediğim için, H: Özür dilerim Ahsen.

Koca sema, diz çöktü gözlerine. Ay bembeyaz parlak tenin yanında soluk kaldı, yıldızlar gökyüzü kadar karanlık olan saçlara meydan okudu. Bulutlar ağladı, yağmur selam verdi kanlı ellere. Kalplere sis çöktü, güller boyun büktü üzerinden çıkmayan kan kokusuna. Ve dinledi toprak sözlerini. "Saçların kadar uzun ve güzel olsun ömrün Küçük Yalancı." Dedi adam, ama kesti kadının saçlarını kendi elleriyle, kıydı sevdiğinin ömrüne. "Hiçbir yere gitmeyeceğim sevgilim..." Dedi kadın, ama tutmadı sözünü, kıydı sevdiğinin aşkına. Sevdiği kadınları bir bir kaybeden acımasız katil, Akın Korel. Sevgiden yoksun kurak bir kalp ve o kalpte açan beyaz bir papatya. Kendi döktüğü göz yaşlarıyla büyüdü, getirdi baharı. Kimse fark etmedi onu. Güllere ulaşılmak isteyenlerce ezildi, yine döktü göz yaşlarını. Adam fark etti solan papatyayı, aldı ellerine. Ama öldü beyaz papatya. Muhteşem bir koku sardı etrafı. Ölü bir çiçek hiç böyle güzel kokar mıydı? Yaşadığını sandı, sevindi adam. Ama bilmiyordu papatyaların ölünce koktuğunu. Öğrendiğinde ise artık çok geçti...

Gökyüzünden düşen her bir yağmur damlası kan lekeleriyle kaplı avucumda izler bırakırdı. Kaybetmenin yoğun duygusuyla harmanlanmış hislerim ve emdiği büyük hüzünlerin neticesinde damarlarıma acı pompalayan bir kalbim vardı. Ellerime bulaşan genç kızın kanından kurtulmak için tek çarem tanımadığım bu adamın himayesine girmekti. Karga'nın. Yüzleştiği kalp kırıklarından, yarım kalmış intikamlardan katılaşmış bir kalbi vardı. Ne zaman ne yapacağı bilinmezdi, garipti. Acıları bulunduğu ortamın havasını boğuklaştırırdı, o dayanırdı ancak siz yavaş yavaş boğulurdunuz onun geçmişinde. Kaçmak isterdiniz ama siz kaçtıkça bu sefer kendi acılarınızın pençesine düşer ve ona geri dönerdiniz. O ise çoktan gitmiş olurdu. Bir de kardeşi vardı kendisine tamamen ters karakterli. Batın. Egosundan hiçbir zaman taviz vermezdi, herkes tarafından sevilen güler yüzlü, neşe saçan biriydi. Pozitif enerjisi solan papatyalara bile can verebilirken, duygusal ve hassas kişiliği ile bir müziğin en acı ezgisi gibiydi. Gözleri her zaman buğuluydu ve uzaklara dalardı, sanki gelmeyecek bir gideni bekliyordu. Kaybetmenin ekşi kokusu buram buram loş odaya dağılırken bir yazar daha satır çizgilerini boğazına dolayarak intihar etti.

Bitiş tarihi| 02 Kasım 2019 hokus pokus あ X: gece 3,45 X: çıkıyorsun balkona X: bir dal sigara alıp dudaklarına götürüp yakıyorsun X: sigaranın ucu yerine benim yüreğim tutuşuyor. / 22.09.2019

Bilinmeyen numara: İçtiği sigaradan sevdiği müziklere kadar biliyorum Bilinmeyen numara: Susuyorum

0539*******: Bir inanışa göre, 0539*******: Kağıttan bin tane Turna kuşu katlayan kişiye bir dilek dileme hakkı verilir. 0539*******: Beraber dilek dileyelim mi, Turna? 26.10.2019 Texting'de 1. sırada! 08.11.2019 Mizah'ta 1. sırada!

(Tamamlandı.) Mevsim: Anne, dayanamıyorum. Mevsim: Canım o kadar acıyor ki... Mevsim: Bu koca villada hapsolmuş gibiyim. Mevsim: Babam olacak adam yüzüme bile bakmıyor. Mevsim: Benim ondan nefret ettiğim gibi o da benden nefret ediyor, biliyorum. Mevsim: Herkes benden nefret ediyor. Mevsim: Bilmiyorlar ki ben onları kırdığım için kendimden daha çok nefret ediyorum. Mevsim: Herkes beni berbat biri olarak görüyor. Mevsim: Ben hayat dostumu bulacağım zamanları hayal ediyorum. Mevsim: Olmadığım biriymiş gibi görünmeye çalışırken olduğum kişiyi de kaybediyorum. Mevsim: Canım acıyor, anne. Mevsim: Hani küçükken düşmüştüm bir kere. Mevsim: Kolay kolay ağlamazdım ama o gün canım çok yanmıştı da ağlamıştım. Mevsim: Sen yanıma gelmiştin. Mevsim: Hiçbir kötülüğe sebep olmayan ellerinin arasına almıştın minik ellerimi. Mevsim: Üflemiştin avuç içlerime. Mevsim: Senden biraz daha ilgi görebilmek için belli etmemiştim ama sen üfler üflemez geçmişti acım. Mevsim: Şu anda sen yoksun yanımda. Mevsim: Ben üflesem Mevsim: Geçer mi acım, anne?

(Tamamlandı.) Vera: Ne yaptın bana? Vera: Aklımdasın bu gece de. Vera: Anlamıyorum, Vera: Neden böyle oldu? Vera: Neden güzel şeyler bozulmak zorunda hep? Vera: Ben bizi yapboza benzetiyorum, biliyor musun? Vera: Parçaları adım adım dizilmiş, Vera: Güzel bir resim çıkmış ortaya. Vera: Sonra bir rüzgar esmiş, Vera: Dağıtmış parçaları oraya buraya. Vera: Parçaları toplamaya çalışıyorum ama bazıları yatağın altına girmiş, Vera: Kolum yetişmiyor. Vera: Yardım et, Ege'm. Vera: Alayım o parçaları. Vera: Kucağımdaki parçalar da kaybolmadan önce. Vera: Sana Ege'm demeyeceğim bir daha demiştim kendi kendime. Vera: Olmadı. Vera: İzin verir misin sana böyle seslenmeme? Vera: Böyle yalvarıyorum falan ama bunların hiçbirini okuyamıyorsun şu an. Vera: Uyuyorsun güzelce. Vera: Uyu, Ege'm. Vera: Unutursun belki sana çektirdiklerimi. Vera: Uyu, Ege'm. Vera: Rüyanda geçmişimizi gör. Vera: Bu arada, Vera: Hala bekliyorum geçmişi geleceğe taşıyacak periyi. Vera: Neyse, Vera: Çok konuştum. Vera: İyi geceler, Ege'm. Vera: Bizli rüyalar. (Hikayenin akışında küçük birkaç değişiklik olmuştur.)

İnsanın kaderi gerçekten de elinde miydi? İnsan kendi kaderini kendi mi seçerdi? Peki bizim için neden öyle olmamıştı? Kaderimiz başkalarının elinde oyuncak olurken biz kendi kaderimiz bizim elimizde diyebilir miydik? Diyemezdik, diyemedik de zaten! Çünkü bizim kaderimiz hiçbir zaman bizim elimizde olmamıştı. O, hep başkalarının elinde tuttuğu ipti ve ipin diğer ucundan biz başkasının elinde birer kukla gibi oynatılmıştık. Bunca yıldır kaderimiz başkasının elinde şekillenmiş, kaderimizin yollarını hep o başkası seçmişti. Gerçekleri bilmeden, birbirimizi görmeden ayrı hayatlarda gösterimizi sergilemiştik. Aşk ise bizi koparmayan tek bağdı. Gerçek bildiğiniz şeyler bazen sadece sizin gerçeğinizdir. Asıl olan çok başkadır ve gerçeğin takendisidir! Bunu öğrenmek için de yaşayıp görmek gerekir. Ve bu hikayede yaşanması gereken her şey yaşanacak, bizim için kader baştan yazılacaktı... Bu, asi bir kadın ve orman gözlü bir adamın hikayesidir... ******************************************* İlk kitabım Sessiz Gelin' in ikinci serisi olan Avşin & Cihan 'ın hikayesidir. Kitap tamamen ilk seriden bağımsızdır. Başlangıç tarihi: 21. 08. 2018 Bitiş tarihi: 30.10. 2020

Sessizliğe haps olmuştu kadının ruhu ve o, kadının sessizliğine bile ölen, ruhunu sevdasıyla iyileştiren bir adamdı. Fakat aşka giden yol dikenliydi, ayaklar kan revan içinde kalmıştı, yol uzundu ama yürek yine de pes etmiyordu. Aşk, kadının adıyla, adamın dudaklarının arasından kalpten bir sesle dile geldi. "Arya 'm," dedi adam. Sanki kadının adını söylerken bile tüm aşkını haykırır gibiydi. "Sessizliğine öldüğüm kadın," diye devam etti. ...................... Başlangıç tarihi: 07. 07.2017