Her şey bir ölümle başladı. Ölüm, nefreti takip etti. Nefret, intikamı körükledi. Ve aşk hepsini alaşağı etti. Yüksek kayalarda uçan kartal, kayanın en dibinde yaşayan küçük kıza âşık oldu. Onların aşkı, çığlık. Onların aşkı, feryat. Onların aşkı, acı. Onların aşkı, ölüm. Onların aşkı, VAVEYLA. Karanlıkta atılan her çığlık sahipsizdir. Ben senin karanlıkta attığın çığlığım. Seninleyim ama senin değilim.

Merak, sizi bedeninizden taşan bir Volkan gibi sararken yapmanız gereken şeyleri yapabilirmisiniz? Ve yine o merak sizi yapmanız gereken şeyden alıkoyabilir mi? Sanki gökdelenin en tepesindeydim. Kimsenin haberi olmadan öylece duruyordum. Kuş bakışı baktığım herşey karmaşıklığını korurken, derine inmek hep zordu. Tabii yanınızda size eşlik edecek bir arkadaşınız yoksa herşey zordu. Yalnız değildim. Yalnız değildik. Bir satranç tahtası, tüm taşlar siyah ve iki tarafın da savaşı, sıcak nemli havayı bile soğutacak kadar kan dondurucu. Sadece bakışlar. Güçlü durmalı, yenik düşmemelisin. Hamleni öyle bir düşünmelisin ki seni alt edememeli, bir yandan da ileri gitmelisin. Şah-mat olmaya bir adım kalsa bile vazgeçmemelisin. Çünkü yapacağın hamle, seni umutsuzluğundan çıkarıp cesaretine kavuşturabilir.