''Belki hayat bana iyi davransaydı iyi birisi olabilirdim'' dedim karşımda oturan şeytana. Onaylar gözlerle bana doğru bakıyordu. ''O zaman bende olmazdım ama'' dedi bıkkın bir sesle. ''Olmasan daha iyi olurdu'' dedim. Her zaman ki gibi yine umursamamıştı. Şimdi diyorum, belki de sanrılarla yaşamazdım o zaman. Geçmişimin Sanrılarıyla. "Beyaz odalarda kendi karanlığını buldu küçük çocuk. Öyle ki, zaman yitrdiklerine çare olmadı. Her gece kendi anılarında boguluyordu. İçini saran intikam duygusu her geçen gün ruhunun kaybolmuşluğundan beslenerek benliğini esir alıyordu. Çünkü o hem şeytanın ateşini insan bedenine hapseden bir aciz hem de şeytanı yakabilecek tek güçtü." COPYRİGHT ©

Dondurucu kış gününde kapalı spor salonuna, 300 civarında evsiz sokak adamı toplanmıştı. Tokatlı ve Recepte bunlardan ikisiydi. Yağan karın dinmesini beklerken yanlarına, kendini bilmeyen, hiç bir söyleneni anlamayan, hastaneden kovulmuş bir adam getirdiler. Bu adam onların başına kalır ve onunla uzun süre yaşamak zorunda kalırlar. Bu adam onlar için bir baş belası mı? yoksa hayatlarında yakaladıkları en büyük şans mı?