🦋 O, kanatlarında ölümü taşıyan mavi bir kelebekti. Hüznün mavisi, ölümün uykusuyla birleşti. Kadın ve adamın dudakları son bir kez titredi. ◆◆◆ Masal geçmişindeki boşluğu, kötü anılarını etrafındaki insanlar ve geleceği ile doldurmak isteyen genç bir kızdır. Ve bir gün kader onun için yine en kötü sonu hazırlar. Babası aniden ortalıktan kaybolmuştur. Dahası peşine kim olduklarını, ne istediklerini bilmediği karanlık adamlar takılmış ve kaçmak zorunda kalmıştır. Yıllardır babasının birikim yaptığını düşündüğü banka kasasına gider ve orada büyük bir sürpriz ile karşılaşır. Kasada para değil, sadece bir isim ve adresin yazılı olduğu bir kağıt parçası bulur. Masal acımasızca öne sürülen bir piyon olduğunu bilmeden o adrese gider ve kaderin çarkları yine tersine dönmeye başlar. Orada onun pusuya yatmış olan hastalığı yeniden gün yüzüne çıkar. "Kelebekler sadece üç gün yaşar ama..." "O zaman bizde kelebeklerin ölümsüz olduğu bir yere gideriz" "Mesela nereye?" "Cennete..."

Parmak uçlarına batan cam parçaları unutulmuş geçmişin iziydi, zihnindeki boşluk boğulacağın acıydı. Aç gözlerini Andaç! Beni unutturuyorlar sana. Kimse dokunamayacak zihnime. Git, istemiyorum. Ailem anlattı bana. Senle alakam yok benim. Damarındaki zehirle de alakan yoktu normalde. Ben bu değilim. Avuçla yüzümü Barbaros, öfkeden koyulaşmış gözlerle bak. Gerekirse boğazıma yapış, öldür. Ben... Karşı çıkamıyorum ona. Susmuyor bir türlü. Yardım edin! Yanıyor beynim, eriyor hatıralarım. Ateşi yakan ailem! Yardım edin bana. Hıçkırıklarımı, ağlarken attığım çığlıkları, demir kapıya geçirdiğim yumrukları duyan yoktu. Yardım edin! Lütfen, susturun şu içimdeki sesi. Öldürüyor her şeyi, bana ait olan herkesi. Nefesimi kesiyor, boğuluyorum bilinmezlik içerisinde. Ölüyorum... Bir dakika, diye mırıldandım kendi kendime... Zaten sizin istediğiniz de bu değil mi? -Uzaklaştım kapıdan.- Ölmeyeceğim o zaman, sizi kendi ellerimle öldürdüğüm güne kadar ölmeyeceğim!

Evet, annemin evlenmesiyle babamın yanına, İzmir'e taşındım. Evet, hayatımın en güzel günlerini burada geçireceğimden habersizdim. Evet, hikaye çok klasik. En azından benim için, üç kafadarla tanışana kadar. Suratsız ve huysuz 'Buzlar Prensi' Mehmet, Üşenmeye bile üşenen, aşk adamı 'Akl-ı Selim' Selim, Genç kızların sevgilisi, atarlı 'Behlül Kaçar' Cenk. Bu üç koca çocuğun hayatıma girmesiyle, adını ilk defa duyduğum bir çeteye, VIP olarak katılacaktım. İzmir Çetesi'ne.

Altı ay önce çok sevdiği babası ve beraberinde ailesi ortadan kaybolan Avşar sudan çıkmış balığa dönmüş bir halde yaşamını sürdürmeye çalışmaktadır. Gün geçtikçe eski halinden eser kalmadığını gören Avşar üniversite eğitimine ara verip ailesini aramaya başlar. Attığı her adımda karşısına babasının kirli sırları çıkarken onu arayan tek kişinin kendisi olmadığını fark eder. Babasının eski düşmanının oğlu ve şehirdeki suç çetesi de aranan adamın peşindedir ve niyetleri kendisininki kadar iyi değildir.

Annem ve babam, bana karşı hiçbir zaman, o sevgi dolu ve ilgili anne babalar gibi olmadılar.O yüzden ben de küçüklüğümden beri kendimi, rengârenk hayaller kurarak mutlu etmeyi öğrendim.En sevdiğim hayalin rengi ise beyazdı.Beyaz bir gelinlik... Beyaz, mutluluğun, aşkın ve bir gün kendi yuvamı kurabileceğimin müjdecisiydi.Bu evde kavuşamadığım huzura, kendi kurduğum yuvada sahip olacağıma gerçekten inanarak büyümüştüm.Oysa şimdi ailem bu hayalimi de elimden almıştı.Benimle hiçbir ilgisi olmayan bir olaydan dolayı, hiç tanımadığım ve civardaki herkesin Deli diye bildiği bir adamla evlenmek zorundaydım. ❤ Tüm ilçede deli diye tanınan bir adam: Emre. Aradığı şefkatı ailesinden bile görememiş, tekhayali bir gün sevdiği adamla evlenmek olan bir genç kız: Elif. Ve zoraki bir evlilik. Kimsenin bilmediği bir psikolojik sorunla boğuşan Emre ve Emre'yi tanıdıkça ona karşı anlayamadığı bir şekilde merhamet duymaya başlayan Elif, gerçek bir aile olabilecek miydi? Emre tekrar delirmeseydi; belki...

"Şşt," dediğini duydum birinin. Sanki sesi kilometrelerce öteden zihnime fısıldanmış gibiydi. Sakinleştirici bir ninniyi anımsatan tınısı hiç de yabancı gelmiyordu. "Benim, Lara gözlerini aç! Benim.Sakinleş." Omuzlarımdan sarsıldığımı hissediyordum. Şişmiş olan gözlerimi tedirginlikle araladığımda gözleriyle buluştum. Gece karası gözlerini nerede görsem tanırdım. Her aklıma geldiğinde açılan o perde, oynanan o oyun, simasını unutmamı engelliyordu. "Arslan?" Dudaklarımdan bir dua gibi dökülen adını telaffuz etmeyi seviyordum. Ağzımda hoş bir tat bırakıyordu. Yine de o aynı egoist, tostçuldu. Birkaç gün içerisinde davranışlarıyla hayatımın bu kadar merkezine yerleşmiş olması sinir bozucuydu. Yıllar boyunca inşa ettiğim buzdan duvarlarımı ne ara kırdığını ve ne ara içeriye, yanıma geldiğini bilemiyordum. Ama bu Arslandı. Zekasını küçümseyemiyordum. "Benim," dedi belki onuncu kez. Elime geçen küçük fırsatla kollarımı boynuna dolayıp sıkıca sarıldım. Kalbimin parmak uçlarımda ve şakaklarımda attığını hissediyordum. Salgılanan adrenalinin etkisi geçtikte bacaklarımdaki derman azalıyordu. Bedenim kendini kapatıyor, uyuşuyordum. "Sen yanıyorsun Lara," dedi elleri önce yanaklarımda sonra alnımda dolaşırken. "Ah, aptal çocuk." dedi çatılı kaşları ardından. Kızmıştı. Neden kızdığını bile anlayamamıştım. Zaten şu anda zihnim o kadar büyük bir curcuna içindeydi ki kendi düşüncelerimi bile ayırt edemiyordum. Sırt çantam zeminle buluşurken kendimi yer çekimine teslim etmiştim. Bacaklarım titreyerek ağırlaşan bedenimi taşımayı reddettiğinde beni tutan kollar olmasa asla ayakta duramayacağımı biliyordum. Beni hasta eden de oydu, beni bu ara sokakta yüksek ateşten havale geçirmekten kurtaran da. Beni ateşe atan da oydu, beni ateşten kurtaran da.

“En önemli hatalarımızı ne zaman yaparız?” diye sordu beynim. Hiç tereddüt etmeden cevapladım. “ Birine güvenince.” Sonra kalbim yöneltti aynı soruyu bana. Bu sefer durdum. Usulca fısıldayarak cevapladım soruyu: “Aşık olunca…”

Öz babam olan ama bunu bana hiç hissettirmeyen adam yüzüme baktı ve sessizce fısıldadı "Sen annenin katilisin" Hiçbirşey söylemedim . Zaten gözyaşlarım buna izin vermiyordu .Annem doğum yaptıktan 1 saat sonra ölmüş. Adımıda o koymuş zaten . Derin . "Annen hep erkek çocuğumuzun olmasını isterdi" Yutkundum.Demek bu yüzden hayatımı karartmıştı .Bu yüzden kimse beni sevmiyordu. Bana herzaman baktığından 10 kat daha sinirle ve nefretle baktı .Oysaki ben onu ne kadar çok istemiştim . Ona ihtiyacım vardı ama o benim hayatımı mahvetmişti . İçimdeki ses hala benliğini koruyordu ama bunu dışarıya vuramıyordum bu o adamın eseriydi . "Bu yüzden seni bir erkek gibi büyüttüm" Gözümden yaşlar boşalıyordu . Aldırmadım ve sertçe yutkundum "Bu yüzden benliğimi kaybediyorum" TÜM HAKLARI SAKLIDIR .

Sigara misali yanan bir genç adam; içi zehirle dolu ve yavaş yavaş yok oluyor. Tüm terkedilmişliğiyle yapayalnız. Yaşamıyor, sadece hayatta kalmış. "Hangi kıyıya vurmuştu aramızdaki eksik o taş? Hangi şarkıda yarım kalmıştı notamız? Hangi satır içine sığdırabilmişti de seni; sen bulunmazım olmuştun?"