Bir hayal kurdum. Yakışıklı bir adam ve gülümseyen bir kız. Ama kurarken kimse bana gerçek olmaz demedi. Bir hayat kurdum. Hayallerimin gerçekleşmemesinden çok daha acı verdi... Ne aşk var ne de hayal... O var. Behzat Sadrazade Ölüme tutkun çocuk... BU GERÇEKLERDEN ESİNLENMİŞ BİR HİKAYEDİR

Azad Karan, yüreğinin tam ortasına kor gibi düşen Nida'nın aşkıyla yanıp tutuşmaya başlamıştır. Ateşi bir türlü dinmiyordur çünkü Nida onun yanından bile geçmek istemeyen, köydeki diğer insanlar gibi ondan korkan bir kızdır. Aşkının karşılığını alamayan Azad, bu yolda her şeyi göze almıştır. İyi ya da kötü, incinerek veya inciterek Nida'yı kazanmaya karar verir. Gözü ondan başkasını görmüyordur, Nida'nın aşkı onu olduğundan daha acımasız birine dönüştürür. "Seni çok seviyorum, sen de beni seveceksin."

Gölgelerin içinde yaşamalıyım ben. Gölgelere mahkûm olmaya zorlanan bir bedenim, karanlığa ait olmak isteyen bir ruhum var. Hayatımsa yarım, adımın aksine nefessiz. Hayatın bana bir can borcu var ya da belki benim ödemem gereken bir bedeldi yıllar önceki. Yaşamama karşılık. Ben karanlığa ait olmak isteyen bir ruhum, her ne kadar aydınlıkla lanetlensem de. Ve ben, Nefes'im. Her ne kadar nefes aldığımı hissedemiyor olsam bile.

Gözlerinizi açtığınızda yıkılmış bir evde uyanacaksınız. Tek çıkış yolunuz yerin altı olacak. Kendinizi bulduğunuz çıkış noktası her bir yanı kameralarla çevrili, her yeri izlenen bir plato. Tek amacınız ise alandaki ipuçlarını takip edip evinizi bulmak. Tüm yarışmacılar evlerini bulduğu an, kazanan belirlenmiş olacak. Öyleyse, sizi kaybetmemizi ister misiniz?

Meraklı biri olduğum, inkar edilemez bir gerçekti. Ben; tozlu kütüphane raflarının arasında nefes alan, okuduğu bir kitabı yahut cümleyi, satırı, paragrafı defalarca, ezberlercesine tekrardan okuyan. Kitabı okumayan aksine onunla nefes alan, onu yaşayan ve birkaç sayfaya, satırların arasına saklanan, kelimelerin gücüne bağlanan, kulaklığı takıp insanların sesini kısan, diğer herkes tarafından 'uzaylı' ilan edilen küçük bir fare, belki de bir yazar adayıyım. İnsansı varlıklara savaş açmış bir uzaylı olarak yazıyorum bunları; şimdiyi, geçmişi, hatta belki geleceği... Hayatıma yön veren iki kişi vardı, tüm bu süreçte; Biri siyah, Biri beyaz, Ben mi? Ben; arada kalmışlığın savaşçısı. BEN GRİ. ( 5 mayısta birinci bölüm yayınlandı. ) Wattpadde bu adı kullanan ilk hikayedir.

Öpüşü beni darmaduman edebilecek, yok edebilecek, lezzetli bir azabı verebilecek şeydi. Bir ateş yandığında, yakar. Yakarsa kül ederdi, yok ederdi. Oysa o, Tanrı'nın ateşiydi. Onun ateşiyle var oluyordum. "İstemem, istemiyorum.Durma, et."dedim nefes nefese, sesim boğuktu.Dudaklarına doğru uzandım aceleyle,benim nefesim oydu"Seni istiyorum Karan,seni."Göğsüm gibi inip kalkan göğsüm taş kadar sert göğsüne değiyordu." Karan!" Dudaklarıma yıllara sürebilecek, yaşam verebilecek tek şey onun dudaklarıydı. Sonsuz bir büyüydü, sıcak bir şifaydı. Göz kapaklarım gölgesini ve varlığını kaldıramayıp kapandı. İri elini karnımla özel bölgem arasında hissettim sözüm bitmeden, bedenimden bir ürperti geçti, yanarken bir an sonra dudakları dudaklarımdan koptu."Şuan sana sahip olabilmek için kurşuna dizilebilirim."Dudaklarımı öpen dudakları ile öpüşüne kapıldım."Allah şahidim dizilebilirim." Kayıp dosyalar. Akıl zorlayan bir güç. Ve imkansızın ötesinde bir aşk.

Herkesin bir hikayesi var. Okunacak kadar güzel, anlatılacak kadar değerli. O hikayeleri herkes gibi hep okudum, anlatılmasını dinledim. Bazı zamanlarda ise onlar gibi olmak istedim. Benim hikayemi birilerinin duymasını istedim. Ellerimdeki yaralar dışında, acıyan bakışlar dışında, insanların beni görmesini istedim. Bu büyük bir dilek miydi? Herkes gibi olmak veya hiç kimse gibi olmamak? Bilmiyorum. Nefes alamıyorum. Korkuyorum. Belki de... ------------------------------------ Kimse dinlemiyor mu beni? Dudaklarımdan çıkan kelimeleri , Anlamıyor musunuz? Size diyorum. Size. İnsanlar diyorum. İnsanlar, insanlar kirletir işte.

🦋 O, kanatlarında ölümü taşıyan mavi bir kelebekti. Hüznün mavisi, ölümün uykusuyla birleşti. Kadın ve adamın dudakları son bir kez titredi. ◆◆◆ Masal geçmişindeki boşluğu, kötü anılarını etrafındaki insanlar ve geleceği ile doldurmak isteyen genç bir kızdır. Ve bir gün kader onun için yine en kötü sonu hazırlar. Babası aniden ortalıktan kaybolmuştur. Dahası peşine kim olduklarını, ne istediklerini bilmediği karanlık adamlar takılmış ve kaçmak zorunda kalmıştır. Yıllardır babasının birikim yaptığını düşündüğü banka kasasına gider ve orada büyük bir sürpriz ile karşılaşır. Kasada para değil, sadece bir isim ve adresin yazılı olduğu bir kağıt parçası bulur. Masal acımasızca öne sürülen bir piyon olduğunu bilmeden o adrese gider ve kaderin çarkları yine tersine dönmeye başlar. Orada onun pusuya yatmış olan hastalığı yeniden gün yüzüne çıkar. "Kelebekler sadece üç gün yaşar ama..." "O zaman bizde kelebeklerin ölümsüz olduğu bir yere gideriz" "Mesela nereye?" "Cennete..."

©Tüm hakları saklıdnır. Sen benim cesaretimsin Arel. Sen benim, bir insanın boğulmadan önceki son çırpınışlarında hissettiği umudumsun. Keşke bunun için zamanım olsa, kalbinin her santimini tek tek fethederdim. Hiç doğmamış olmayı dilerdim senden önce ama şimdi hakkında şükrettiğim tek şey sen ve senden sonrası.

Kalpsizler de aşık olabilir ... Hırçın, acımasız bir Ali ve onun masum kırılgan gelini... Dans ediyorduk. Beni kollarında çeviriyor, sertçe göğsüne çarpıyor, benden hızlıca uzaklaşıyor ve aynı hızda bana doğru geri geliyordu. "Bir gün gelecek Ali," dedim bağırarak... "Becerdiğin bütün kadınlar için benden özür dileyeceksin. Şuan bunun mümkün olduğuna ben bile inanmıyorum ama Allah'ın ilahi adaletine inanıyorum! Bütün kadınlar için.." nefesim kesiliyordu sanki.. söylerken boğazıma dikenler batıyordu. Tekrar ayrıldık ve gözlerimin içine ifadesiz bir yüzle bakarak hızla beni kendine çekti.. Dudakları dudaklarımdaydı. (15.Bölüm) *** "Seviyorum seni!" dedi kükrer gibi. Koltuğunun altına iyice sıkıştırdı Elif'i ve göğsüne bastırdı sımsıkı. Bir eliyle de çenesini tutup yüzüne bakmaya zorladı sevdiği kadını. Gözlerinin içine bakarak heceleyerek konuştu. Üstüne basa basa. "Seni seviyorum. Bunu o güzel aklına sok ve bir daha hiç çıkarma." Sonra kızın çenesindeki elini çekip, göğsüne koydu. Elif onun göğsüne dokunması ile kalbinin daha da hızlandığını hissetti. Nefesini tutmuş bir şekilde Ali'ye bakıyordu. "Burası da kabul etsin beni," dedi Ali. Gözlerini bir an bile kaçırmadı sevdiğinden. Kızın elini tuttu ve kendi kalbinin üzerine koydu. Elif onun hızla atan kalbini hissetti. Kalbi sevinçle kanat çırptı. Bu kalp kendisi yüzünden bu haldeydi öyle değil mi? "Burası, senin için atıyor. Anladın mı beni?" Elif öylece bakmaya devam edince dudaklarına doğru fısıldadı. "Bana anladığını söyle." Güçlükle konuştu Elif. "Anladım." (29.Bölüm) Hikayedeki "Aslı - Mehmet"li bölümler, başka yeni bir hikayedir. Yani serinin devamı. Ali ile Elif'in kızı olan Aslı'yla, Hayal ve Kenan'ın oğlu olan Mehmet'in hikayesi. Okumanızı tavsiye ederim. Sanaldan Gerçeğe isimli hikâyeme de bir bakın derim.