Burası bir kar küresiydi, biz de içindeki figürler. Bizi tutup salladılar, ne olduğunu anlamadık, alt üst olduk...

"Selam güzelim." Güzelim? cidden mi? pardon nerden tanışıyorduk çıkaramadımda? "Biraz fazla samimi sanki?" diye mırıldandığımda anlamamış bir şekilde bana bakıyordu. Yapmacık bir gülümsemeyle "Selam" dedim. Kafasını aşağı eğerek beni süzdükten sonra tekrar gözlerime baktı. "Akşam ne yapıyorsun güzelim?" e yok artık şimdi tanıştık? yok yok kesin buda uçkuruna düşkün olanlardan. "İlk olarak bana güzelim demekten vazgeç. Sonra akşam ne yaptığım seni ilgilendirmez." "Aa neden öyle diyorsun ki? Bak akşam için benden iyisini bulamazsın." yuuuh! resmen bana yatalım diyor. Sinirle ayağa kalktığında oturduğun sıandalye yere düştü. Ellerimi masaya koyarak yüzümü onunkine yaklaştırdım. "Şimdi beni iyi dinle! Ben Sürtük değilim. Ve onlarla kıyaslanmaktan da hiç hoşlanmam! Ayrıca sana şu aval aval bakan kızlardan da değil. Ben hiçbir kıza benzemem beni kimseyle karıştırma!" Böyle bir şey beklemediği için afallamıştı bende bunu bir fırsat olarak gördüm ve masada ki suyumu alarak sınıfa çıktım

Herşey normal gidiyordu ta ki okul müdürümüzün yaptığı açıklamaya kadar. Sözde bize ceza olarak böyle bir uygulama yapmıştı. Ama bilmiyordu ki bu bize ceza değil altın tepside sunulmuş bir ödüldü. Bize verilen ödülün ay pardon cezanın ne olduğunu merak ediyorsanız sizi sağ ayakla hikayeme davet ediyorum. Aman dikkat edin yerler yeni silindi. Sakın kaymayın. - Işık

Nefret ettiginiz birine aşık olur musunuz? Bilmem ama bizim Hazal çoktan oldu bile . Bu Hazal ve Berk in aşkı biraz komik biraz romantik . Ama bu aşkı kimse tahmin edemezdi

Birer birer silindi hafızaları ve karaltılar görmeye başladılar. Gündüzleri ayak uçlarının dibinde bitiyor, düşüncelerinde kol geziyorlardı. Gölge dediler o karaltılara. Oysa pek çok şey denebilirdi. Toz bulutu, karanlık, silüet yahut cisimcik... Kimliklerini unuttukları gölgelerin esiri oldular. Tek tek anılarında kaybolan karartıları sevmeye kalkıştılar. Yoksa unuttuklarını, kendi gölgeleri mi sandılar? Bu, mutsuzluğun varoluş ve kayboluş hikayesi. Ölümün kapılarını aralayıp, unuttuğunu sandıklarına esir olmanın resmi. Bu Alphard ve Alnilam'ın hikayesi. Capella ve Polaris'in... Bir yerlerde unutulan herkesin hikayesi.

Okulun iki en popüler erkeği. Biri bütün okulun korktuğu ve korkudan ses çıkaramadığı Rüzgar. Diğeri istediğin de Rüzgar kadar korkunç olan ama bu yanını göstermeyen Doruk. Birbirlerinden nefret eden bu iki genç ya üvey kardeş olmak zorunda kalırlarsa? Peki ikisi de okula yeni gelen burslu öğrenci Kumsal'a aşık olsa? En fazla ne olabilir? Zaten her gün kavga eden bu iki genç için işler daha fazla karışmış olur mu? Sanki aynı evde yaşamak sorun değilmiş gibi. Rüzgar.. Dövüş konusunda tek rakibi Doruk! Okulun kabadayısı ama gene de okulun en gözde çocuklarınden biri. Herkes o ne derse yapar, Doruk hariç! Seras oteller zincirinin tek varisi. Babası öldükten sonra annesi ile tek başına kalan Rüzgar, bir ay önce annesinin Doruk'un babasıyla evlenmesi üzerine artık yalnız kalmıştır. Kimseye belli etmesede istediği ilgiyi hiçbir zaman bulamamıştır. Sert tavranın arkasında kimseye göstermediği kırılgan tarafını hep saklamıştır. Doruk.. Okulun gözde çocuklarından. Rüzgar'ın hareketlerine çoğu zaman karışmasada bazı zamanlar oyunlarını bozar. Okul da Rüzgar'dan korkmayan iki kişiden biri. Genelde etrafına karşı hep iyi huylu olan Doruk, ıçinde kimseye göstermediği bir Rüzgar yatıyor. Akal inşaat şirketlerinin tek varisi. Annesi öldükten sonra babası ile birlikte yaşıyordu. Taki babası Rüzgar'ın annesi ile evlenene kadar. Kumsal.. İzmir Güzel sanatlar lisesinde okuyordu. Sesi, piyonosu ve dansı o'na Türkiye'nin en iyi kolejinde tam burs sağladı. Kazandığı bu burs sayesinde annesini İzmir'de bırakarak İstanbul'a yerleşti. Kendi halinde sessiz, sakin ama damaranı basınca içinden bir kaplan çıkıyor. Annesine yük olmamak için, okul çıkışlarında yarı zamanla çalışıyor. Peki bursluları ezen Rüzgar'la ne yapacak? Baş edebilecek mi?

"Huysuzsun!" dedi kadın sinirle. Adam ise rahat bir tavırla kapıya yaslanırken ellerini ceplerine soktu. "Sende çok inatçısın." kadın derin bir soluk alarak gözlerini sarı-yeşil gözlere dikti. Elleri saçlarına daldırıp yolmamak için kendini zor tutuyordu. "Beni deli ediyorsun Aras!" adam rahat tavrından taviz vermeden yamuk bir şekilde gülümsedi. "Beni seviyorsun." Defne, artık burnundan soluyordu. Bu adamın bu rahat tavırları, umursamaz halleri onu çıldırtıyordu. Kafayı yedirecekti en sonunda Defne'ye... Elbisesinin eteklerini geriye doğru atarak Aras'ın yanından hızla geçti. Ya da geçmeye çalıştı. Aras hızla Defne'nin çıplak kolunu tutarak onu kendine çevirdi ve dudaklarını kulağına doğru yaklaştırdı. "Sende beni çıldırtıyorsun Defne, hem de her konuda. Yapma dedikçe inadına yapıyorsun sanki. Bu cürretkar elbiseyle başka bir adamın kollarının arasında, kahkahalar eşliğinde dans ediyorsun ve seni delirttiğimi söylüyorsun." Bir kaç saniye susarak sıcak nefesini Defne'nin kulağına üfledi. "Sen o kahkahaları atarken o adamın bakışlarını görmüyordun belki ama ben çok net görebiliyordum. Orada parlayan arzu ve şehveti görmemek imkansızdı. Ne yapmamı beklerdin? Seni onun kollarında bırakmamı mı? Kusıta bakma sen benimsin! Ve benim olanı paylaşmam!" NOT: Kötü Kız Kötü Çocuk'un devam kitabıdır. Olaylar birbiri ile çok fazla bağlantılı olmasa bile Defne ve Aras'ın aşklarının nasıl başladığı anlatılıyor..

''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''

Kötü Kız, Kötü Çocuk'u okuyan bilir... İşte bu kitap o sıkı dostların çocuklarının aşklarının sadece biri.. Seda ve Ege'nin tek çocukları olan Eren. Defne ve Aras'ın büyük çocukları Barış ve küçük çocukları Masal. Büşra ve Selim'in biricik kızları Esin. Peki bu erkekler küçük kızlar liseye başladığında bizim kızlara abilik yapmaya başlarsa? Ya bu dönem içinde Eren kardeşim dediği insanın gözünden sakındığı saf, sakar kız Masal'a aşık olursa? Sizce işler en fazla ne kadar karışa bilir?

Teresa Ballantyne, adım buydu. Ben küçükken annemle babam ölmüştü. Onların ölümünden sonra amcam tarafından New York'a götürülmüştüm. O zamanlar 8 yaşındaydım, zamanla ev işi yapmayı öğrendim. 13 yaşımdan sonra amcam gizemli bir şekilde ortadan kayboldu. Yan komşumuz her gün benimle ilgilenmeye başladı. 13 yaşımda en iyi arkadaşım olan Kate ile tanıştım. Ve şuan 17 yaşımdayım, ne basit bir hayat öyle değil mi? Hayatım özetlemesine böyleydi. Ta ki okula bir kaç yeni öğrenci gelip, bana kendilerininde kurda dönüşebilme yeteneklerinin olduğunu söyleyene kadar. Bana onlarla birlikte yaşamamı söylediler. İşte o gün en sonunda düzgün bir ailem, birçok arkadaşım ve yeni bir evim olacak diye sevinmiştim ama belanın en kötüsü onlarla tanıştıktan sonra başıma geleceğini elbette bilmiyordum. Not= Hikayenin ilk bölümleri kötü bir anlatımla yazılmıştır. Hikayeyi düzenlemeye almak istemediğimden bunu göze alarak okuyunuz.