"Σε είχα πλάσει στο μυαλό μου, με αυτό τον τρόπο που τέτοια παραπτώματα δεν ήταν επιτρεπτά Rosaline."

Κάτι για την κατάθλιψη μωρέ.

Η Αλεξία είναι μια καλή και υπακουει κόρη, ο Οδυσσέας αντίθετα είναι το Badboy που μένει μόνος του και κάνει επικίνδυνες κόντρες για πλάκα...Ζωή του ?Η μηχανή... τι θα γινει όταν συναντηθουν ??

Ανοίγω τα μάτια μου στο σκοτάδι και προσπαθώ να καταλάβω που βρίσκομαι. Είναι πρωί η βράδυ; Απόψε οι σκέψεις μου δε με άφησαν να κοιμηθώ. Φώναζαν Φώναζαν δυνατά. Αν έρθεις, μη ρωτήσεις αν είμαι καλά . Γιατί σήμερα προσπαθώ να ακουστώ Σημερα παίζω στο σκοτάδι με σκιές Είναι οι μόνες που μου κρατάνε συντροφιά Που είσαι; Μη σβήσεις τα φώτα.. Θα χαθώ! Είναι σκοτεινά εδώ πέρα. Σήμερα ξεκίνησε μια όμορφη μέρα. Όμως νιώθω τα πάντα πιο έντονα Σήμερα νιώθω τσαλακωμενη από τον ίδιο μου τον εαυτό. Μου χαρίζεις έναν τελευταίο χορό; Μη βάλεις τα καλά σου. Δεν έχει σημασία η εμφάνιση. Κοίτα με. Διωξε τον πόνο που με κυριαρχεί. Βάλε μουσική Και απλά κράτα με. Όπως παλιά. Θυμάσαι; Θυμήσου,σε παρακαλώ... Χρησιμοποίησε τα χέρια σου και διώξε όλη την αρνητική ενέργεια μου. Αγκάλιασε με σφιχτά πριν φύγω. Γιατί το άρωμα σου, έγινε θρύψαλα πια.. Σε παρακαλώ..

- Για προσεχε που πας βλαμμενη. -Συγνωμη δεν σε ειδα. - τιποτα δεν βλεπεις εσυ και γιαυτο εισαι ετσι. Με τα χερια της δειχνει εμενα. -Ποιος θα θελει να ειναι μαζι σου, εισαι τοσο απαισια - εγω.. - μην σε ξαναδω μπροατα μου ακους. - ενταξει Και ετσι ετρεξα μακρια απο εκεινο το μερος. Τι φταιω εγω.;

Μια φορά κι έναν καιρό βρέθηκα σε μία πόλη με βιβλιοθήκη και είπα να διασχίσω τους δρόμους αδιαφορώντας για τα μαγαζιά, τα αυτοκίνητα και τους πεζούς που συναντούσα αρκεί να μπω στη βιβλιοθήκη. Πήγα λοιπόν κι εκεί γνώρισα αυτά τα παραμύθια.

Πολύ επιτυχημένη στον χώρο της και άσσος στα οικονομικά η Αλεξ έχει καταφέρει να φτιάξει μια εταιρία κολοσσό στην μουσική βιομηχανία. Έχει αγαπημένους φίλους που τους νιώθει σαν οικογένεια μια δουλειά που αγαπά πολύ και χρήματα. Έχει όλα όσα χρειάζεται ή μήπως όχι ?

«Δεν θυμάμαι και πολλά από τότε. Το μόνο που φέρνω στο νου μου σαν προσπαθώ να θυμηθώ εκείνο το βράδυ, είναι θολές εικόνες, κλάματα και μία μονάχα λέξη να βγαίνει από το στόμα μου, μα να ακούγεται σαν ψίθυρος στο δωμάτιο. Μη. Μη το κάνεις.» Υ.γ: αν και συ έχεις βιώσει κάτι ανάλογο, μη μένεις στη σιωπή. Μίλα!

✿ Για όλους όσους δεν έπαψαν να ελπίζουν και για όλους όσους δεν σταμάτησαν να αγαπούν, μάζεψα μία κούτα αναμνήσεις, ευχές και όνειρα κι ύστερα από ένα αερόστατο τα σκόρπισα στον αιθέρα. Και όπως πετούσαν ζωηρά σαν κόκκινοι χαρταετοί, που μπλέκονται από τις ριπές του ανέμου, έκλεισα τα μάτια και ευχήθηκα να μην χάσουν τον προορισμό τους. Είχα ρίξει στιγμές όμορφες και τις έστελνα προς ολάκερη την Γη, γιατί άπαντες έχουν σημασία και όλοι αξίζουν ένα καλό τέλος.

Τι παράξενη κοπελα? Σκευτηκε με το που αντίκρισε τα ματια της. Μια γνωριμία, ένας έρωτας ένας μοιραίος χορός... Μια σπίθα αγάπης αναμεσα σε εναν νεο και μια παράξενη κοπελα.. Θα εξελιχθεί σε πυρκαγιά ή θα σβήσει για παντα;