''Όταν λες να χορέψω για να δουλέψω εδώ, εννοείς να κάνω στριπτίζ;''τον ρώτησε έντονα και τα μάτια της σχεδόν πετάχτηκαν από την έκπληξη. ''Ναι. Δέκα χιλιάρικα, δέκα μήνες δουλειάς, αυτή είναι η συμφωνία. Την παίρνεις ή παίρνεις δρόμο και λες αντίο στον αδερφούλη σου.'' H Άννα θα πέσει στην ανάγκη του Νικολάι για να σώσει την ζωή του αδερφού της. Είναι έτοιμη να κάνει τα πάντα, μα για πόσο θα καταφέρει να αντέξει τον ιδιότροπο και σκληρό άνδρα;

«Αυτό που κάνουμε είναι λάθος..» «Ναι αλλά είναι το δικό μας λάθος..» Η Αλίσια δεν θυμόταν να έχει αποχωριστεί ποτέ τον αγαπητό της φίλο Άντριαν. Για εκείνη ήταν φίλος,προστάτης και μεγάλος αδερφός.. Την έκανε να γελάει όταν ήταν στεναχωριμένη... Την έκανε να θυμώνει με την υπερπροστατευτικότητα του... Την έκανε να κλαίει με την τρυφερή καρδιά του.. Όταν αναπάντεχα την έκανε να νιώσει και κάτι άλλο πέρα από ανιδιοτελή αγάπη... Την έκανε να νιώσει το πάθος και τον έρωτα.. Δύο αισθήματα που για εκείνη ήταν άγνωστα μέχρι εκείνη την στιγμή.

Ο θάνατος πολλές φορές σε απομονώνει από τους άλλους,σε κάνει σκυθρωπό,απόμακρο. Κάπως έτσι ένιωθε και ο Νόα μετά τον θάνατο της γυναίκας του και κάπως έτσι ένιωθε η Ρενέ μετά τον θάνατο της καλήτερης της φίλης. Τώρα η Ρενέ βρισκει ένα γράμμα,το οποίο ζητάει στην Ρενέ να προσέχει το αγαπημένο σύζυγό της και την μικρή της κόρη που δεν πρόλαβε να την δει να μεγαλώνει.Η ρενέ βρίσκεται ανάμεσα σε ένα παιχνίδι που δεν διάλεξε ποτέ να παίξει. Ποιος θα κερδίσει μια ευκαρία στην ζωη;Και ποιος στην Αγάπη;

Μέρος (Ι) : Ενεστώτας "Πιστευω γλυκια μου Κυβέλη πως διατηρεις απεναντι μου μια ακραδαντη σταση αγάπης-μισους. Απλως δυσκολευομαι να αποφασίσω για το αν αγαπάς να με μισεις ή μισεις το οτι με αγαπας" Μέρος (ΙΙ) : Παρατατικός "Πάντα επιστρέφουμε ο ένας στον άλλον ο,τι και αν γινει. Λες και κάποια μυστήρια μαγνητική δύναμη υπάρχει ανάμεσα μας. Φταίει βέβαια και το ότι τα μέτρια δεν ήταν ανέκαθεν για εμάς. Ή όλα ή τίποτα" Μέρος (ΙΙΙ) : Μέλλοντας "Δεν καταλαβαίνεις. Είναι μάταιο. Όταν μπορείς να σταματήσεις δεν θες και όταν θες να σταματησεις, δεν μπορείς." "Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά, θυμάσαι; Μου απλωσες το χέρι και μου χαμογελασες τόσο τρυφερά σαν να με γνώριζες από χρόνια. Σε κοιταξα και σκεφτηκα...Θεε μου τι αποτομη ευτυχια ειναι αυτη.'' Κυβέλη - Ορέστης.