Bu hikâyede ismi geçen bütün karakterler hayal ürünüdür. Biri hariç... Tanıtım: https://www.youtube.com/watch?v=aiUpmxTTFio

Sıra kavgası

Kıyafet kombinleri 2

EPSİLON YAYINLARI ARACILIĞIYLA KİTAP OLDU. KİTAPLIĞINIZDA BULUNMASI DİLEĞİYLE <3 "Bizim bir hikayemiz yok" diye geçistirdim. "Sen, seni yakıp kül edecek bir aşk istiyorsun Masal. Normal tanışmalarda gözün yok. 'Seni seviyorum'ları önemsemiyorsun aslında. Herkesin bildiği sevgi sözcüklerini istemiyorsun. Sen herkesin olduğu bir salonda sahnede oyun sergilemek istemiyorsun. Herkes karanlık salonda oyunu izlerken sen arkada ışıklar saçarak kendi oyununu yasamak istiyorsun. Sen ne Mert'i ne de Atalay'ı istiyorsun. Sen bu oyunda kendin gibi normalle yetinmeyen birini istiyorsun. Cesaretinizle ateşte yürümeyi göze aldığınız bir aşk istiyorsun." Bu sensin diye düşünsem de"Bunları neden anlatıyorsun?" dedim kaşlarımı çatarak. Başını bana çevirip omuz silkti ve sırıttı. "ÇÜNKÜ BU BİZİM HİKAYEMİZ."

ben kendimi sevmesem siz benden nefret edersiniz

-Tamamlandı- Bilinmeyen Numara: Ne çok isterdim bir atkı olmayı, üşüdüğünde boynuna sarılmayı... Benimki de hayal işte... Bilinmeyen Numara: Ama vazgeçemiyorum Bilinmeyen Numara: Hayal kurmaktan da, sevmekten de vazgeçemiyorum

Tüm dünyam gözümün önünde yok olurken, tek başımaydım. Cızırtılı sokak lambalarının altında yürürken orada, karanlıkta ses çıkarmadan beni izlediklerini biliyordum. Daha doğrusu, hissediyordum. Ara sıra bana zarar vermeye niyetleniyorlardı, fakat bu onlar için kötü sonuçlanıyordu. Çünkü üzerimde birkaç bıçak ve 2 gümüş Colt vardı... İnsanlar kaçıp saklanırken, ben onlarla savaşıyordum. Sahi bunu neden yapıyordum? İnsan ırkına bu kadar zarar vermiş yaratıklardan neden korkmuyordum? Onlarla savaşıp, aptal insanların yaptığı yanlışı neden ben düzeltmeye çalışıyordum? Genetiğiyle oynanmış insanlarla, Mutantlar... Dünyadaki varlıkları insan, hayvan ya da mutant olarak ayırabilirken, kendimin ne olduğunu bilmiyordum. Herkesten farklı olduğum aşikârdı; fakat kesinlikle insan değildim. BİLİM KURGU #1 (DÜZENLENİYOR)

Karanlığın içinden bir ses yükseliyordu.Bu sesler daha önce tanık olduğu seslerdi.Umursamadı.. Yoluna devam ettiği sırada sesler daha da netleşmeye başlamıştı.Yardım etmelimiydi?Hayır,bu hiç te ona göre bir şey değildi.Ona da yardım etmemişlerdi...Tıpkı böyle birazdan yürüyüp gideceği gibi gitmişlerdi.

Yalnızlığı kendi elleriyle mi yoğurur insan... Yoksa yalnızlık acıylamı hamurlaşır. Özlemde eklenirmi yalnızlığa katık olarak... Su yerine gözyaşımı eklenir yoksa. Tuzun yerini tutar mı hıçkırıklar... Kalp ağrısıyla mayalanırmı yalnızlık. Aşkın vanilyası mıdır hüzün... Kalıp olmadan şekil tutmaz mı acı. Acı bir şeyin şeklini almakmıdır... Kağıda bir şeyler yazmak mıdır sevda. Mektuba hasret konulamaz mı... Gözyaşları ile mühürlenmez mi zarflar. Adrese imkansız yazılamaz mı mesela... Gönderene meçhul denmez mi. Ya da kapısını çalıp kaçamaz mı insan... Kim o dendiğinde sessiz kalınılamaz mı. Titreyerek elini kapıya doğru dayayamaz mı insan... Vazgeçemezmi insan her defasında küfrederek. Oturduğu semtle vedalaşamaz mı insan... Oturduğu sokaktan nefret edemez mi insan.