bizim dünyamız ikiye ayrılmıştı, insanlar ve vampirler, ahh sakın beni melez falan sanmayın ben normal insan olan genç bir kızım, yani öyleydim takii zorla bir zorba tarafından ıssırılıp vampire dönüşene dek , vede lanet olsun ki ben VAMPİRLERDEN NEFRET ederim, ilk başlarda vampir olmam sorun çıkarmasada sonradano kana susamışlık, o insanların can alıcı kokusu burnuma gelene dek işte galiba benim kaderim o an çizilmişti....tek çare vampir okuluydu. -kesit- " durr sen napiyorsun" dememle o kanlı dişleriyle bana bakıp "çabuk git burdan ufaklık yoksa fena olur" ahh bu kendini ne sanıyordu işte lanet katil zanlısı vampirler hızla yanlarına koşup tam vampir onu ıssıracakken önüne geçtim, zaten koyu olan gözleri imkanı varmışcasına dahada koyulaşırken. "bu senin için hiç iyi olmaz seni sürtük çekil şimdi" dedi ne what dedin gülüm bakışı atarken beni hızla geri itti acıdan yerde inlerken. " lanet olası vampirler" diye Haykırdım orda olan vampirler bana bu kız bu cesareri nerden almış der gibi bakarken, o daha yeni bir kızın kanını emen yakusuklu yanıma gelip sinirle beni duvara itti, ve yüzüme o soğuk nefesini üfleyip kulağıma "demek lanet vampirler haa" diyip sinir bozucu bir şekilde gülerken "artik sende bir vampirsin seni sürtük" diyip beni ıssırdı....

Dışarıya yağmur, Yüreğime hasret, Fikrime sen. Nasıl yağıyorsunuz üçünüz birden Bir bilsen. -Cemal Süreya

Parmaklarımı birbirine geçirip bakıyorum yürüdüğün yollara. Sesim çıkmıyor,fısıldıyorum sen yine de duymaya çalış: "Vedaları sevmediğimi biliyorsun,hoşçakal diyemem sana. Hem,gidene hoşçakal denir mi hiç?" -hüzünsarmaşığı -yanıkkokulukadın

Bambaşka birinin bedenindeydim. Ben, Michael Clifford olmuştum.

Kusursuz olmak için nelerden vazgeçebilirsin?

Sana demlenen şiirler var

''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''