Burası bir kar küresiydi, biz de içindeki figürler. Bizi tutup salladılar, ne olduğunu anlamadık, alt üst olduk...

"Işıklar sana evinin yolunu gösterecek..." 3391 Kilometre ile başlayan seri Sıfır Kilometre ile devam ediyor! Kilometrelerce öteden birbirini tanımak, sevmek hatta aşık olmak kolaydı... Peki tüm bunlar yan yanayken de kolay olacak mıydı?

Düşün.. Monoton bir hayatın var.. Sana göre eğlenceli ama basit.. Her neyse ya! Böyle gizem yaratmayacağım konuya geçelim.. Normal bir hayat süren Alisya gökten düştüğüne inandığı bir saati bulur. Bu saati eline alır.. ve tuşa basar.. Kim derdi ki.. bastığı o minik tuş bütün hayatını muazzam bir şekilde değiştirecek? Şimdi sana soruyorum. Sen geçmişe gitseydin ve kalbini oraya bıraksaydın ne yaparadın? Ahh.. Açıkcası seni bilmem ama.. bu Alisya'nın hikayesi. Haa.. onun neler yaptığını merak ediyorsan seni buraya davet ediyoruum! ***** Üç yemek kaşığı tarihi kurgu. İki yemek kaşığı bilim kurgu. Bir tatlı kaşığı komedi ve bir tutam romantizm! Karıştıııırr... Oldu mu sana tadı damağında kalacak muazzam bir hikaye! Bu sımsıcak kitabı beğeneceğine inancım tam. İlk bölümler seni yanıltmasın ;)) Çayını kahveni hazırla.. Başlıyoruz!

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

"Bazen insan kendinin farkında olmalı." Oğuz'un konuşmasıyla bakışlarımı bardaktan çekip ona çevirdim. "Kendi güzelliğinin farkında olmalı." Kahvesinden bir yudum aldı ve devam etti. "Yüz güzelliğinden bahsetmiyorum. Kalp güzelliğinden bahsediyorum. Gönlü bedenlerinden taşan insanlar var ve ben onlardan biriyle tanıştım. Bu öyle biri ki henüz kendisinin farkında değil." "Nasıl yani?" Diye sorduğumda dudağının bir kenarı yukarı kıvrıldı. "Gönlü tüm dünyayı içine alacak kadar büyük ama o, içine sayılı kişileri alıyor. O gönülün değerli olmasını sağlayan şey de bu zaten." "Herkesi doyuracak kadar zengin, sadece kendini sevecek kadar fakir, etrafını göremeyecek kadar da kör..." Anlamaz bakışlarımı ona diktiğimde kahvesinden bir yudum aldı. Bu sözleri son sözleri olmuştu ve geri kalan süre boyunca hiç konuşmadan beni izlemişti. Ben de tek kelime etmemiştim zaten. Söyledikleri gönlüme dokunsa da bir o kadar da benden uzaktı. Derin bakışları içimde bir yerlerde çatlaklar oluşturdu. Bu öyle çatlaklardı ki içime derin bir korku yayıldı. Korkum, birine karşı herhangi bir şey hissetmekti. 🌺 "Sanki tüm dünya ışıklarını kapattı, karanlıkta birbirimizi bulamadık. Attığımız her çığlık, şehrin duvarlarına çarparak bize geri döndü." Bir rüzgar esti, yıktı tüm alışkanlıkları, bir daha esti ve yeni bir hayat sundu, yeni bir sayfa açtı ve kalem alındı ele. Yazılıyor şimdi alın yazıları, kuruluyor sahne ve açılıyor perdeler... 29.04.2020 / Çarşamba

''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''

Gözlerinizi açtığınızda yıkılmış bir evde uyanacaksınız. Tek çıkış yolunuz yerin altı olacak. Kendinizi bulduğunuz çıkış noktası her bir yanı kameralarla çevrili, her yeri izlenen bir plato. Tek amacınız ise alandaki ipuçlarını takip edip evinizi bulmak. Tüm yarışmacılar evlerini bulduğu an, kazanan belirlenmiş olacak. Öyleyse, sizi kaybetmemizi ister misiniz?

Mine internet üzerinden Yeşil Küpeli Kız takma ismiyle magazin haberleri yaparak milyonlarca takipçiye ulaşmıştır ve Mine'nin şimdiki haber hedefi genç kızların yeni sevgilisi Efe Duran'dır... Yepyeni bir yaz macerasına hazır mısınız? "Ben notalarını değil seni istiyorum Efe..."

''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."