Karanlıkla savaşabilir misin? Korkularını saklına astığın gibi, vicdanının sesini susturabilir misin? Sınırların ne kadar? Ne kadar ileri gidebilirsin? Peki bir DELİ'yi sevebilir misin? Aşk için nelerden vazgeçersin? Yüreğin gibi, geleceğini feda edebilir misin? O EDERDİ, ÇÜNKÜ O... DELİNİN DELİSİYDİ! Geçmişini bir çöp torbasına koyup kaderin derin sırlarına atarken, nereden bilecekti ki tekrar gün yüzüne çıkacağını?... Çocukken âşık olduğu adamın şimdilerde kaçtığı tehlikeli kişi olması ne ironiydi... Birbirine taban tabana zıt; iki deli! Birisinin dediğim dedik, umursamaz, sakar, pasaklı, çocuksu, masum, saf ve ukala bir cadıyken, diğerinin amaçları, hedefleri olan, onurlu, kuralcı, kurnaz bir işadamı olduğuna aldanmayın!... Aslında o gündüzleri işadamı Cem Aydınoğlu kimliğinden, geceleri Delifişek namıyla sıyrılan bir mafya adamıydı. Kurallarını yalnız kendisi koyduğu hayatında kimseyi istemeyen Deli fişek, bir zamanlar kaçtığı baş belasının peşine bu sefer kendisi düşerse, dünyayı dize getiren gücüne ve herkesi korkutan yapısına rağmen, ona ve yüreğine tek sözünü bile geçiremezse, sizce ne olur? İnadın dibine vuran, aşkın tutkuya yelken açtığı harika bir romantik komedi olur.

Hedefinden, kuralcılığından ve kendi doğrultusundan şaşmayan tehlikeli bir iş adamı... Çatık kaşlarından herkesin ürktüğü, tehlikeli geçmişinden korktuğu, dünyaya diz çöktürecek güce ve kudrete sahip olan Cem Aydınoğlu; ufacık bir genç kızın kalbi için; diz çöktü... *** Çocukken âşık olup kovaladığın adam, büyüdüğünde kaçtığın adam olursa? Tüm dengeleri altüst ederek aşkını kazanmak istediğin kişi, vaz geçtiğin zaman senin aşkına talip olursa? Geçmişinde büyük bir yeri olan aşkını geleceğinde istemeyen Ecem, kaderin yazgısından ne kadar kaçabilir? "Eğer bu dünyaya bir daha gelirsem; maç delisi, kravat manyağı, kadın sarrafı, ayaklı bomba, doğal afet, mafya kılıklı ve bir artist kadar yakışıklı olan zorba adamlardan uzak duracağıma, kendi adıma söz veriyorum!" derse... Hayır, kendi adına söz veremez, o zaman onun adına da söz vermiş olur. Çünkü o; kaçsa bile kurtulamadığı adamın adını, adında saklıyordu. Tıpkı, alın yazısında sakladığı gibi!"

Ve Aşk! Önce isyan edip sonra teslim olmaktır! Karanlıktan çıkıp aydınlığa kavuşmanın, cehennemin buz tutup cennetin var oluşuna tanık olun... Sevgisiz bir adamın merhametsiz yüreğine, ilmek ilmek aşkın dokunmasını keşfedin! Tutkunun nefretle savaşını, intikamın aşka yenilişini okuyun... Rüzgâr'ın tatlı bir sevdayı kuşanıp, mutlu bir meltemle Esme'sine eşlik edin. Onların aşk şarkısını birlikte söyleyin... O hiç istemese de karanlığın içinde doğdu. Babasının, kara vicdanının ve geçmişinin pis izlerini silmeye çalışarak yaşamayı seçti. Başardı da... Ta ki, kader onun elinden en değer verdiği varlığı alıp, içinde yeşerttiği son insaf kırıntısını da yok edene kadar... İşlemediği bir suçun müebbet yiyen sanığı olarak, vicdansız bir kalpte hapsedilmesine karar verildi! Acılarla sınanıp, vicdanla temizlenip, aşkla yüceltilmesine... Esme karşısında gördüğü kopkoyu zindan gibi karagözlerin içinde kendini kaybederken, vicdanı dipsiz bir kuyuya dönüşmüş Rüzgâr'ın ışığı olabilecek mi? Peki, ya Rüzgâr! Sevmeyi, sevilmeyi; en önemlisi de Esme'yi öğrenebilecek mi? Tutkulu bir aşkın hüküm sürdüğü bu roman ellerinizi yakacak, yüreklerinizi fethedecek... (Tanıtım Bülteninden)

Ailesini şüpheli bir yangında kaybeden Arya, kimliği gizlenerek yetimhanede büyümek zorunda kalır. Vasisi olan aile avukatının izniyle küçüklüğünden bu yana yalnızca telefonda konuşsalar da aralarında bir bağ oluşan gizemli bir kadının vesilesiyle on sekizine basmasına yakın bir zamanda yetimhanede çıkar ve kendi evine yerleşir. Kader ağlarının örer, geçmişin silik raflarından bir tanıdığı, bir yabancı olarak karşısına çıkarır, çarpıştırır, bir kaldırımda kader ağlarını birbirine dolaştırır. Bu tanıdık yabancıyla yolları kesişip dururken bazı olaylar silsilesi sonucunda onunla özel bir bağ kurar, zaman zaman da geçmişin perdesini aralar. Acı bir sır gün yüzüne çıkmak için gün sayar. Aşktan kaçmak ve aşkın öznesini korumak arasında kalan Ulaş, yok sayamadığı bir fizik kuralıyla baş etmeye çalışırken Arya çoktan hayatının merkezinde yerini alır. Sırlarınsa zamansız anlarda ortaya çıkmak gibi kötü huyları vardır. Ben bir kelebeğim. Yarına ihtiyacım var. Biraz da sana... Biraz dediğime bakma. Kelebekler için biraz ne kadar önemlidir bilemezsin...

O adamın, mağrur ifadesiyle kimseye bakmadan yanımdan geçişini izledim. Babamı hapse attırıp beni bu hayatta yapayalnız bırakan o adama nefretle bakıp onu kutlayan kalabalığın içinden geçtim. Attığım her adım nefretimi artırırken intikam yemini ettim... Sen benim hayatımı darmadağın ettin ben de senin kalbini söküp darmadağın edeceğim, Yiğit Karan! Kork benden!

Sen... Kocaman bedeninde karanlığı taşıyan adam. Ölüm bile senin önünde diz çökerken,ben nasıl ayakta kalabilirim. Aşkın o huzursuzlaştıran duyguları düşmüşse kalbine, söyle! Ben nasıl engel olabilirim kalbimin sana koşmasına? Söyle Adında Karanlığı taşıyan adam... Ben sensiz nasıl yaparım? "Aşk bizim için uçurumdan farksızdı... Ama ne benim kanatlarım vardı. Ne de senin uçurumdan atlayabilecek cesaretin." *&* Cennet'in Cehenneme dönüşme hikayesi...

Annesi ve babasının mezarlığında içini döken bir kızın başına en ağır ne gelebilir? Mezarlıkta yaşadıklarından sonra bambaşka bir yerde tanımadığı insanlar arasında gözlerini açan Afra hayatına nasıl devam edebilecek? Gözlerini açtığı yeni şehir, yeni insanlar onu nasıl karşılayacak? *********** Kadının elleri küçük ve kırılgandı tıpkı kalbi gibi. Adamın elleri ise kadının küçük kırılgan kalbini parçalayacak kadar güçlüydü. *********** "Sana neden kız çocuğu diye hitap ettiğimi bilmek ister misin?"diye sordum. Yanıt vermedi yalnızca başını olumlu anlamda salladı. "Sana yabancı kız çocuğu diyorum çünkü kalbin küçük bir kız çocuğunun kalbi kadar temiz. Kirli ve kötü tüm duygulara rağmen senin kalbin tertemiz kalmış. Ama ben öyle değilim yabancı kız çocuğu benim dibim bir bataklık, yanıma yaklaşan herkesi içine alıyor."

İçerisi karanlıktı. Sadece belli belirsiz bedenleri görebiliyordu. Arkası kendisine dönük biri sandalyede oturuyordu. Sandalyeye yaklaştı, yaklaştı, yaklaştı... Ellerini sandalye kollarına yaslayıp öne doğru eğildiğinde aklını başından alan koku genzine doldu. Eli ateşe değmiş gibi geri çekildi. Hızla etrafına bakındı. "Işıkları açın!" "Abi mahzendeyiz." "Siktirme lan mahzenini! Işık bul şuraya!" Yaklaşık on tane adamın sağa sola koşturma sesleri kulağına dolarken yumruk yaptığı elini alnına vuruyordu. Sonunda içeri giren adamlar ellerindeki sanayi tipi feneri içeri soktular. Oda birden bire aydınlandı. Fırat derin bir nefes alıp sandalyenin önüne dolaştı. Sandalyede oturan kızı gördüğü an kalbi atmayı bıraktı. Baygındı, karamel rengi saçları sandalyeden aşağı sarkıyordu. Öfkeden delirdiğini hissetti. Hele ki, dudağının kenarında kurumuş olan kanı fark edince kan beynine sıçradı. "Ezgi!" diye hırladı dişlerinin arasından. Gözlerini kızın üzerinden ayırmadan dişlerini sinirden sıkmaya devam ederek sordu. "Kim getirdi onu?" Çetin, göğsü kabararak öne çıktı. "Ben getirdim abi." Fırat bu kez kızın yüzünü işaret etti. "Bunu da sen mi yaptın?" "Rahat durmadı abi, ne yapayım? Yani bayıltmak için-" Ancak cümlesi yüzüne inen yumrukla birlikte yarıda kaldı. "Dokunma demedim mi lan!" İçindeki tüm nefreti, öfkeyi ve binlerce tarifsiz duyguyu atmak için defalarca yumrukladı adamı. "Dokunma dedim! Dokunma! Dokunma!" Her dokunma deyişinde bir yumruk atıyordu. Adam bayılınca bile durmadı. İlk yayım tarihi- 05/09/2018

Kanı bitene kadar içti dudaklarımı. Kanım bitene kadar içtim dudaklarını. Omuzlarından göğsüne doğru inen avuç içlerim tenindeki yaraların kabarıklıklarına çarpıyor, parmak uçlarımdan bir zehir gibi akarak zihnimin içine sızıp canımı yakıyordu. Güney dudaklarımızı ayırdığı an belimdeki elini gevşetti fakat beni bırakmadı. Aralık ağzından sızan nefesi tenime çarmaya başlamıştı. "Eğer bir gün beni buna pişman edersen..." derken gözlerindeki vahşet ağır bir şekilde önüme serildi. Oralar şimdi hep yangın yeriydi. "Önce dudaklarımızı, sonra kalplerimizi söküp atarım." Bu bana söylediği bir sözden ziyade kendine ettiği apaçık bir yemindi. "Bizden geriye ne bir iz, ne de mühürler kalır..."