Kızıl Goncalar dizisinin ikinci sezonunun benim yorumumla yazılmış halidir. Bu hikaye, Kızıl Goncalar dizisine dayalı olarak yazılmış bir fanfiction'dır. Orijinal kurgunun, karakterlerin ve dünyasının tüm hakları dizinin yapımcılarına aittir. Bu fanfiction, tamamen kişisel bir yaratım olup, diziye dair sevgi ve takdirimi yansıtmaktadır. Kızıl Goncalar dizisinin telif haklarına saygı gösterilmiştir ve orijinal kurguyu oluşturanlara ait tüm haklar saklıdır.

Kızıl goncalar dizisinin 2.sezonun başından itibaren yazıldı. CünZey içeriklidir. ‼️ "Mü'min korkar ama." diyebildim iç çekişlerimin arasından. "Benden mi korkuyorsun?" kendini suçlamaya o kadar odaklanmıştı ki, ondan korktuğunu sandığının yine onun göğsünde dinlendiğini göremiyordu. Böyle anlarda, yaşça büyük olan o olsa bile, kendimi onun yol göstericisi, yönlendiricisi gibi hissediyordum. "Kaybetmekten." diyebildim sadece. Yüzüne bakmazken konuşmak daha kolaydı. Daha cesur adımlar atabiliyordum. "Neyi?" şaşırdığı sesinin tınısından açıkça belli oluyordu. 'Seni' demek istesem de diyemedim. "Suyu." diyebildim onun yerine. Kulağımın dibindeki kalp atışlarının hızlandığını hissettim.

Hoşça bak zâtına kim zübde-i âlemsin sen Merdüm-i dîde-i ekvân olan âdemsin sen

!Kitap yarım bırakıldı! Şahbaz-ı gurûr oldum, aşkınla perîşan Bir ahu tebessüm etti, cümle cihan virân (Anlamı: Gururumla göklere yükselen bir şahbazdım, aşkınla perişan düştüm. Bir ceylan hafifçe gülümsedi ve bütün dünya altüst oldu.) Biraz acemice kusura bakmayın

" Sizin yüzünüzden karadutlarım israf oldu efendi, bir de alay eder gibi gülüyor musunuz? " " Benim bildiğim Çalıkuşları tehlikeyi sezince rızıkları ile birlikte göğe yükselirler. Ama siz rızkınızı yere düşürdüğünüz yetmezmiş gibi kendiniz de yere düştünüz. " Okb yok, gereksiz karakterler yok, hafif utanmalı 1. sezon cünzey havası veren bir hikaye

Öfkeliydim. Öfkemde sonuna kadar haklı olduğumun da bilincindeydim. Cesaretim bu yüzdendi. Ve sonradan beni pişman edeceğini bilmeme rağmen artık tutmayacağım o kelimeler bir bir döküldü dudaklarımdan. "Yaptığım hiçbir şeyi beğenmiyorsunuz. Okuduğum kitaplar, makaleler sizin nezdinizde kağıt yığınından ibaret. Önerilerim, fikirlerim size göre öyle değersiz ki ağzımı açmam bile suç sayılmalı, öyle değil mi?" "Bulunduğun konumun farkına var." Derken bakışları yine tamamen bana odaklanmıştı. "Kendine gel." "Asıl siz kendinize gelin! Daha ilk sorunda size asistan değişikliği yapabilirsiniz demiştim. Her defasında bana patlamak yerine kendinize yeni bir asistan arasaydınız iki taraf da daha mutlu olurdu." "Ben asistanımdan gayet memnunum." "Ben danışmanımdan memnun değilim ama! Size dahiyane çalışmalarınızda başarılar! Ben artık yokum!" Bakışlarından kaçmak için mi bilmiyordum önce başımı çevirdim. Arkamı döndüm, kapıya ilerledim. Yapmam gereken kapıyı çekip çıkmaktı. Fakat omzumun üzerinden uzanan bir kol, açmak üzere olduğum kapıya engel oldu. Hemen ardımda, onu o kadar yakınımda hissettim ki bedenim buz kesti. "Burada olduğun müddetçe iki şey hiç değişmeyecek Zeynep. Birincisi sen 'benim' asistanımsın." Vurgulayarak söylediği sözler ve küstah tavrı yüzünden hırsla ona döndüm. Fakat bu hayatımın hatası olmuştu. Zira Mahir Hoca ile aramızda bir rüzgarlık mesafe ya vardı ya yoktu. "İkincisi," dedi benim öfkeden dolayı kıpkırmızı olmuş yüzüme ve hırsla parlayan gözlerime bakarken. Bu görüntüden zevk alır gibi bir hali vardı. "Bu kapılardan ya benimle geçeceksin ya da benim yanıma gelmek için çıkıp gideceksin."

"Ayrılık diyorsun sonra kafamı karıştırıyorsun." Derken gözlerimin dolmasına engel olamadım. Ben üzüldüğümde o daha çok kahroluyordu, biliyordum. Nitekim gözlerimde parlayan yaşları fark ettiğinde yutkundu, gözlerini kaçırdı. "Cüneyd... Sen ne istiyorsun?" Bir arada olduğumuz her an olduğu gibi gözleri benden daha fazla uzak kalamadı. Sesine diken batmış gibi konuşmasaydı bu bakışlar bütün hüznümü dağıtacak kadar anlamlıydı. "Fırtınam rüzgarını yutmasın istiyorum Zeynep." Sustum. Çünkü sımsıkı kapattığım dudaklarımı araladığım ilk anda karşısında hüngür hüngür ağlardım. Onu daha fazla yaralamak istemiyordum. Çok zor olmasına rağmen ona arkamı döndüm hatta bir adım bile atabildim lakin ikincisine yeltenmeden bir dokunuş hissettim karnımda. Cüneyd bana sarılıyordu. Kolları karnımın üzerinde birleşmiş, sırtımı göğsüne yaslamıştı. Asla bırakmayacakmış gibi... Sarılıyordu. Belki de bana tutunuyordu. "Sonra şu anki gibi bana sırtını döndüğünü hayal ediyorum." Kolları biraz daha sıkılaştı. "Mecruh Cüneyd dayanamıyor bu hayale, diyor ki, gözümün önünde dursun. Rüzgarı etrafımda...Saçları omzumda...Zihnimde kaç Cüneyd var bilmiyorum lakin hepsinin ortak bir isteği var benden." "Ne istiyorlar, Cüneyd?" "Zeynep ismi yankılanıyor zihnimde. Kati bir sûretle, her an sadece seni istiyorlar Zeynep."

Değişmez denilen her düzene bir başkaldırı mevcuttur. Beşeri bir düzen ancak düzensizlikle sağlanır, ❝Korkarsan sığın göğsüme, ağlamak istersen kuşlara bak. Bu düzene uyamıyorsan elimi tut. Eğer tutarsan elimi, bir devir kapanır. Biz kazanırız Cüneyd. ❞

Sene 1451 Tahta yeni çıkmış ve halkın güvenini kazanması gereken Fatih Sultan Mehmet'in en büyük destekçisi Sadrazam Kethüdası Cüneyd Efendi'dir. Fatih'e sonsuz bir sadakatla bağlıdır ve ona asla ihanet etmez. Fakat saraya esir olarak gelen ve muhbir olduğundan şüphelendiği Zeynep satranç tahtasında ki sürpriz bir taştır

"Yumma gözlerini. Gözünü yumdun mu tasalanır, gama, gussaya düşersin. Gözün nuru, gündüzün nurundan ayrılamaz." 010925 #1 cünzey