-Czemu tak mnie nienawidzisz?- spytałam lecz nie uzyskałam odpowiedzi. -Luke do cholery, czemu robisz z mojego życia piekło?! - blondyn ponownie nic nie odpowiedział. Staliśmy w ciszy, przez blask księżyca mogłam dostrzec jego błękitne tęczówki. - Czemu? - spytałam ostatni raz półszeptem. Wciąż nic nie odpowiadał, patrzył się we mnie jak w obrazek, z jego perspektywy słowa nie były potrzebne.

Czy zastanawialiście się kiedyś nad sensem swojego życia? Myśleliście o przyszłości? Głupie pytania, prawda? A jak zareagowalibyście, gdybyście mieli kochającą rodzinę, dobrą szkołę, zapewnioną przyszłość, wspaniałych przyjaciół i nagle ktoś powiedziałby wam, że jesteście chorzy na ostrą białaczkę szpikową? Tego doświadczyłam właśnie ja. Ułamek sekundy zmienił moje życie na dobre. Myślałam, że to już koniec. Oczywiście lekarz powiedział mi o chemioterapii i przeszczepie. Dla mnie było to już obojętne, jednakże dla moich rodziców postanowiłam walczyć, choć byłam negatywnie nastawiona. I nagle do mojego życia wkroczył pewien uroczy blondyn. To on pokazał mi, że warto walczyć do końca. To on pokazał mi, że nie można się poddawać. To on pokazał mi, że Życie Jest Piękne.