Ben seni seviyorum...kardeşimden farksız o hem 5 yaş küçük...ufaklıkla ne işim olur... Dizlerimin üzerinde eğilip kapıya biraz daha yaklaştım.. -Bin gönlüm olsa birini vermem.. Benim gözüm sadece seni görür... Hem görmedin mi erkek çocuğundan farksız.. Kıskanacağın son kişi bile değil... Titreyen dizlerimle ayağa kalktım... Perdeyi araladım.. Balkona çıktım.. Semih gelen sesle başını bana çevirdiğinde.elinde telefon öylece kaldı... Gözlerine baktığımda anlamıştı onu duyduğumu.. Balkonda duran kitabımı aldım ve tekrar içeri girdim... Kapıyı kapatıp perdeyi çekmeden son kez yüzüne baktım.. Ve o perdeyi kapattıktan sonra yıllarca onun olduğu tek bir gün açmadım...

Gece ve Akay liderliklerini yaptıkları meleklerle Arel'i arıyorlardı. Haftalardır onları görmüyordum ve bu yokluğun sonunda elime sevinebileceğim bir şeylerin geçmesi için dua ediyordum. Arel'i eskisi gibi sağ salim aramızda görmek istiyordum. Ama yok olduğum bir süre içerisinde bedenimle ruhumun bile ne kadar değiştiğine şahit olmuştum. Beni asıl korkutan da buydu sanıyorum onun eskisi gibi olamayacağını bilmek. Yaralı, öfkeli, kızgın ya da kırgın nasıl gelecekti? Tabi gelebilecekse. Belki de ölüm en iyi kurtuluş olurdu onun için diye düşündüm kalbim sıkışırken. En kötü hali bile ölümden iyi miydi yoksa? Tüm bunların sebebi ben miydim? Onun tek suçu bu dünyada ruh eşim olması mıydı? Neden bir ruh eşimin olması gerekmişti ki ona neden ihtiyacım vardı hala anlayamıyordum. Ben hayatında olmadan çok daha mutlu bir ömür yaşayabilirdi halbuki. Bu da onun cezası mıydı yoksa? Bilmiyordum birçok şey gibi bunu da bilmiyordum. Tek bildiğim herkesin onu bulmak için üstün bir çaba sarf ettiğiydi. Hatta Arbuz'un bile. Ancak onun bile hiçbir faydası olmamıştı. En iyi Daimonlarından bir gurubu Arel'i aramaları için peşlerine yollamıştı ama anlaşılan onun bile gücü yetmiyordu. Öyle güzel kaybolmuşlardı ki ortadan sanki biz hayal görmüştük. Daimon'ların melekleri büyüleyebileceğini bilsem kabul edecektim hayal olduğunu.

"Bu üniversitede devam kalmak istiyor musun?" Fısıltı gibi çıkan cümleleri bir bıçak gibi kulağımı kesip geçti, kanadığımı hissettim ama bir o kadar da kanamadığımı algıladım. "Evet." Yutkunmamın eşliğinde gözlerime kara bir bulut indi, ondan korksam da bir o kadar da nefret ediyordum ondan. Bu okulun sistemi, bu kızların durumu, kardeşimin geleceğini pes etmesinin sebebi sadece bu adamdı. Korksam bile asla bir adım geriye gitmezdim. Elini omuzumdaki saçlarıma getirdi, işaret ve orta parmağının arasına bir tutam alarak burnuna götürüp kokladı. Damarlarımdan akan kanın sinirden nasıl yandığını hissettim ama sesimi çıkarmadım. Parmaklarının arasındaki saçlarımı bırakmadan burnuyla boğazıma çıktı ve sırtımın adeta duvara yapışmasını sağladı. Ondan nefret ediyordum, buradaki işim bittiğinde onu öldüreceğimden emindim. "Çok mu istiyorsun?" "Çok istiyorum." "Her şeyi yapacak kadar mı?" "Her şeyi yapacak kadar." Gri gözlerindeki parlama karnıma bir sancı ekledi sanki ama dudaklarının arasından çıkan cümle bütün bedenime bir sancı ekledi. Bir bıçak karnıma girip çıktı ve ben şu anda kanamadan ölüyordum. "O halde benimle bir anlaşma yapacaksın. İstediğim zaman yanıma gelecek ve benim istediğim gibi altıma gireceksin. Derste ol veya olma, istediğim her dakika dizlerinin üzerine düşeceksin ve beni tatmin edeceksin. Tabi bu süreçte doğum kontrol hapını almayı da ihmal etmeyeceksin. Söyle bana Larissa West, koşullarımı kabul ediyor musun yoksa ikiz kardeşin gibi bu üniversiteden bir korkak olarak çekip gidiyor musun? Karar senin, küçük fare."