Babasının ölümüyle birlikte hayattan gelecek her şeyi boş vermiş genç kız, annesinin ve üvey babasının zoruyla tüm yazını çürütmek üzere, hiç tanımadığı bir şehre, tanımadığı bir eve, tanımadığı insanların arasına gönderilir. Buradaki hiçbir şeyin kendi karanlığına ışık tutamayacağından eminken tıpkı kendisi kadar aydınlıktan korkan bir adam tanır ve işte o zaman onun gecelerinin peşine düşer. Onların hikayesi bu siyahın mavisinde başlıyor. # Ne zifiri karanlık, siyah; ne apaydınlık, günü doğmuş bir beyaz. Gece şimdi sen gibi. Gece mavi. #1 FANTASTIK

"Benden uzak dur... lütfen!" dedim ağlamaklı sesimle. Dudaklarındaki acı gülümsemem içimi burktu. Ama ondan korktuğum fikrini değiştirmiyordu. "Senden uzak durmak mı? Denemedim mi zannediyorsun?" dedi sert bir sesle. Gözlerinde acı vardı, bunu görebiliyordum. İlk defa duygu duvarlarını indirmişti. "Aşığım sana! Sana deli gibi aşığım" dedi bağırarak. "Seni her yerde görüyorum, kafamdan atamadığım tek şey sensin" Duyduklarım gerçek değildi, kafamı iki yana salladım, "İstemiyorum seni!" dedim ve birkaç adım geriledim. Duygu duvarı tekrar oluştu, en son gördüğüm şey kırgınlıktı. Soğuk ifadesi geri dönmüştü. Arkama bakmadan boş sokakta koşmaya başladım, nereye gittiğim hakkında bir fikrim yoktu. "Benden kaçamazsın!" dedi eğlenen sesiyle. Sesi boş sokakta yankılanırken koşmamı durdurdum ve hızlı bir şekilde nefes almaya çalıştım. Nefesimi düzenlediğimde doğruldum. Arkama hafifçe döndüm, yavaşça bana doğru geliyordu, yanındaki lamba bozuktu, ışık hafifçe titriyordu. Durdu, ayaklarını iki yana açtı ve ellerini cebine soktu. Yüzündeki yara izi daha belirgindi. Gözlerini kıstığını gördüm, "Kendini yorma, hangi deliğe saklanırsan saklan seni bulurum" bacaklarım kendiliğinden hareket etmeye başladı. Koştum, yorulmuştum ama yine de koştum. Dar bir sokağa girdim, önüme bakmasaydım duvara çarpacaktım. "Lanet-" diye mırıldandım. Sokak bomboştu. Duvara yapıştım, beni bulmaması için dua ediyordum. Ayak seslerini duyabiliyordum, buraya doğru geliyordu. Sokağın sonunu göremiyordum ama hızla oraya yürüdüm. Çıkmaz sokaktı. Arkamı dönecekken elleri belimi buldu. Vücudum kaskatı kesildi, sıcak nefesi kulağıma değiyordu. Yavaşça fısıldadı, "Ne kadar uğraşırsan uğraş, benden kaçamazsın! Gölgeden kaçamazsın"

"Ben seni ilk gördğümde tutulmuştum. Başlangıç: 28 Ağustos Çarşamba Saat: 19:32

Bu özeti okuyan kişi; Her zaman mutlu veya üzgün olamayacksın, hepsini bir arada yaşayacaksın. Unutma! Ve ne olursa olsun sakın zorluklar karşısında pes etme. Sadece çabala, kendini üzme. Unutma, seviliyorsun!

"Senden uzak durmak zorundayım, çünkü sana yaķın olduğum her dakika başıma bir şey geliyor. Sana yaklasamiyorum, sana dokunamıyorum, sana 'seni seviyorum' diyemiyorum. Seni koklayamıyorum, bu ne kadar zor biliyor musun? Senden uzak durmak o kadar zor ki, her uzak durduğumda kalbime saplanan acıyı hissetmen mümkün değil." Derin bir nefes aldım ve devam ettim, "Çünkü senden korkuyorum, çünkü bana acı veriyorsun. Belki de..." Sustum. Tek kelime edemedim. Konuşamıyordum. Dilim tutulmuştu. Kalbimin ağrısı her geçen dakika şiddetleniyordu. "Belki de ne? Söylesene Gece!" Aldığım nefeslerin en şiddetlisini aldım ve benim icin çok zor olan o kelimeyi söyledim, "Belki de... biz...sevmemeliyiz." °°°°°°°°°°°°°°°° Kitap Şarkısı, Sena Şener: SEVMEMELİYİZ Dikkat, tehlikeli aşk!