Müslümanlar Tarafından Yetim ve Mahzun Bırakılan Mescid-i Aksa Özgürlüğüne Kavuşana Kadar Lânet israile Karşı durmaya devam edeceğiz.

"Soyun!" "Ne?" Yaşlı adam oturduğu masada kaşlarını çatmıştı ki yanındaki kadın tebessüm ederek bana döndü. "Sadece hırkanı çıkar ve bize sol kolunu göster." Tedirginlik içinde onlara baktığımda uzun bir masada oturan toplam on kişi görmüştüm. Ben kapıya yakın bir yerde duruyordum ve yanımda benimle aynı yaşta olan altı çocuk daha vardı. Sağımdaki kızın sol kolundaki yarasa damgasını gördüğümde sertçe yutkundum. Aynı damgadan benimde kolumda vardı. "Neyi bekliyorsun?" Bu soğuk ses yaşlı adamın sağ tarafında oturan kişiden gelmişti. Başını önündeki dosyadan hiç kaldırmadığı için yüzünü iyi göremiyorum. Hırkamı çıkardığımda benimle aynı hizada duran çocuklar koluma baktı. "Sende Yarasalardan birisin." Yaşlı adamın sesi huzursuz çıkmıştı. "Nasıl damgalandığını hatırlıyor musun?" Yine o adam konuşmuştu ve hâlâ başı önündeki dosyadaydı. İyi hatırlıyordum. "Hayır." Onlara güvenmiyorum. Cevabım ile kalem tutan eli hareketsiz kalmış fakat başını kaldırmamıştı. "Artık bizi neden buraya getirdiğinizi açıklayacak mısınız?" Yanımdaki çocuklardan biri konuşmuştu. Yaşlı adam sıkıntıyla bir nefes alarak bizlere baktı. "Aslında hepiniz aynı çocuk yurdunda bir zamanlar kaldınız. Peşinde olduğumuz biri var ve o yurttaki otuz çocuğu damgaladı. Şimdi yeniden ortaya çıktı ve Yarasaları bulup hepsini öldürüyor." Sanırım Yarasalar biz oluyorduk. "Bizimle işbirliği yapmak zorundasınız, tabii yaşamak istiyorsanız?" Masadakilere döndü. "Herkes kendi eğiteceği çocuğu seçsin. Unutmayın seçeceğiniz çaylaktan siz sorumlusunuz." Burada neler olduğunu anlamıyorum. Masadakiler bizi incelerken o başını hiç kaldırmayan adamın sesini duydum. "Gözlüklü kızı ben eğiteceğim." Burada gözlük takan sadece bendim.

Zehra hayatını değiştirecek kararlar verirken de en büyük destekçisiydi Gülsüm. İşte bu Allah için sevmekti.. Peki bir insanın hayatı bu kadar kısa bir sürede en fazla ne kadar değişebilirdi? Zehra ve Gülsüm'ün başına gelenleri okuduktan sonra bu konu hakkında fikirlerinizin değişeceğinden eminim..

Komutan yağız arkasını dönünce beni gülerken gördü biraz şaşkın gibiydi böyle bir şey beklemiyordu heralde baştan aşağı bı baktı dudaklarını büzdü ne tuaf adamdı Ali'yi yanına çağırdı -topla ekibi birde karşı tarafa haber ver şu ilerde ki leşleri atsın biyere -komutanım siz tek başınıza çatışmaya mi girdiniz -dedigimi yap soru sorma Ali'yi azarlamisti dijlenin gülen yüzü asilmıştı elimle kolunu tuttum -boş ver o öküz gibi baksana insan değil -amann neyse Zilan anamlarin yanına gidelim -tamam sen şu Ali ye de öyle Dijle öyle dememle gülmeye başladı Ve Ali'ye dönüp -seyy komutan biz artık gidebilirmiyiz Ali komutana doğru baktı