Τα καλοκαίρια στα νησιά του Ιονίου έχουν πάντα κάτι το μαγικό∙ μια ζέστη που καίει το δέρμα αλλά ταυτόχρονα λιώνει και τις αντιστάσεις. Η Χριστιάνα, στα 28 της, είχε μάθει να ζει μέσα σε αριθμούς, ισολογισμούς και πίνακες Excel. Η ζωή της κυλούσε με ακρίβεια λογιστική, προβλέψιμη, χωρίς εκπλήξεις. Κι όμως, εκείνο το καλοκαίρι, η μοίρα είχε φροντίσει να την πετάξει έξω από την ασφάλεια των αριθμών και να τη βάλει σε ένα παιχνίδι που δεν γνώριζε τους κανόνες. Ο Αχιλλέας, ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους τερματοφύλακες της χώρας, βρισκόταν στο ίδιο νησί για ανάσες μακριά από τα φώτα των γηπέδων και τον θόρυβο των φιλάθλων. Στα γήπεδα έσωζε τέρματα∙ εκείνο το καλοκαίρι, όμως, θα έπρεπε να σώσει τον ίδιο του τον εαυτό. Μια τυχαία νύχτα, σε ένα κλαμπ γεμάτο ιδρώτα, μουσική και φώτα που χόρευαν σαν κεραυνοί, τα βλέμματα τους συναντήθηκαν. Ένα χαμόγελο, μια κουβέντα, ένα άγγιγμα που δεν έπρεπε να έχει τόση δύναμη. Και το βράδυ εκείνο, που ξεκίνησε σαν παιχνίδι, έγινε η σπίθα που άναψε φωτιά. Όμως η απόσταση είναι πιο αμείλικτη κι από τον χρόνο. Θα καταφέρουν να νικήσουν τον χωρισμό, ή το καλοκαίρι θα

Η Φαίδρα Ανδρέου στην ηλικία των είκοσι δύο χρόνων είναι ένα χαρούμενο πλάσμα γεμάτο με όνειρα και όρεξη για ζωή. Με πτυχίο από την ανώτατη σχολή καλών τεχνών και μεγάλο ταλέντο στην ζωγραφική και την γλυπτική, φιλοδοξεί να γίνει γνωστή για την δουλειά της στο μέλλον. Μια επίσκεψη στην έκθεση του διάσημου εικαστικού Άγγελου Δημάκη θα σταθεί η αφορμή για να πάρει η ζωή της μια απροσδόκητη πορεία. ** Όλα τα δικαιώματα είναι κατοχυρωμένα. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση μέρους ή του συνόλου του έργου, χωρίς την άδεια της συγγραφέως.**

Πόση συμφορά πια! Ανάθεμα! Μυαλό δε θα βάλει κανένας τελικά... Άλλη όρεξη δεν είχε στη ζωή της, να παίζει με τα "γιώτα" της συμφοράς , γιατί έτσι τους αποκαλούσε πια... Don't copy ©2024-,2025 all rights reserved by Ζέτα Ορφανού Απαγορεύεται οποιαδήποτε αντιγραφή και αναπαραγωγή χωρίς την γραπτή άδεια του συγγραφέα.

Πόσο εύκολα μεταμορφώνεται ένας άνθρωπος από την απόλυτη αγνότητα, στο απόλυτο τέρας; Αρκεί μια στιγμή.... Αρκούν λίγες λέξεις... Λίγες πράξεις... Η Ελίζαμπεθ , θα παιξει με τη τύχη της και θα προκαλέσει κάθε σκοτεινή πτυχή του εαυτού του να βγει στην επιφάνεια... Πόσο εύκολα θα μπορέσει να διαχειριστεί όμως, το τέρας που εκείνη έπλασε , όταν επιστρέψει από τις σπουδές της, στη μικρή πόλη από όπου μεγάλωσε; Και το πιο σημαντικό.... Πόσο εύκολα θα μπορέσει εκείνος να τιθασευσει το θυμό για να μην τη σκοτώσει; Εκείνη τον κατέστρεψε... Κι αυτός είναι έτοιμος να της παρουσιάσει το δημιούργημα της... Don't copy Ζέτα Ορφανού ©2018 all rights reserved Απαγορεύεται οποιαδήποτε αντιγραφή και αναπαραγωγή χωρίς την γραπτή άδεια του συγγραφέα.

"How long is forever? Sometimes, just one second" ~Lewis Carroll, Alice in Wonderland~ Μέρος 1ο "η ελευθερία" "Σε θέλω.. απλά θέλω και άλλες" Μέρος 2ο "η καριέρα" "Οι άνθρωποι συνήθως δεν πετυχαίνουν γιατί ανταλλάσσουν αυτό που θέλουν περισσότερο με αυτό που θέλουν εκείνη την στιγμή" Μέρος 3ο "η υποκρισία" "Δεν θα είστε μαζί για μια ζωή. Δεν είναι αυτή η κοπέλα για εσένα. Τελείωσε το μαζί της και προχώρα παρακάτω. Ο πρώτος έρωτας δεν είναι και ο τελευταίος"

Μια φορά και έναν καιρό στα βάθη των αιώνων ένας έρωτας γεννήθηκε... © 2016 - DON'T COPY THE STORY. ✔

Μισό μπουκάλι Μπρούσκο, λίγο γάργαρο νερό και η κυρά βγήκε μέσα στα αγιάζι... Στάθηκε απέναντι και κοίταξε τρομαγμένη... Οι μοίρες μέθυσαν , έμπλεξαν τις κλωστές τους και στης ζωής τον αργαλειό τα έβαψαν όλα κόκκινα... Πόσα είδη υπάρχουν άραγε; Το κόκκινο του πάθους... Το κόκκινο του αίματος.... Το κόκκινο της αμαρτίας.... Μια ψιχαλίδα πέφτει στα μαλλιά της και σαν σηκώνεται το χέρι του να αγγίξει, το Μπρούσκο σπάει... Κάποτε μια βεντέτα έκλεισε με πόνο και το χωριό βυθίστηκε στην αγάπη.... Δύο οικογένειες ενώθηκαν κάτω υπό το φως της ελπίδας και έμειναν χρόνια αγαπημένες... Κλείνουν άραγε οι βεντέτες; All rights reserved © Ζέτα Ορφανού Απαγορεύεται κάθε αντιγραφή, αναδημοσίευση και αναδιανομή χωρίς τη γραπτή άδεια του συγγραφέα Κάθε πάταξη αυτής διώκεται ποινικά

«Και, υπόκλιση!» Τα νούμερα της Ίριδας είναι πολύ συγκεκριμένα. Είναι μόνο τρία: το ένα, το πεντακόσια και το σαράντα-πέντε. Ούτε μισό παραπάνω ή λιγότερο. Αυτή την πραγματικότητα έχει δημιουργήσει και δεν την αφήνει πίσω. «Το μπλε είναι το αγαπημένο μου χρώμα» «Απεχθάνομαι το μπλε» Ο Παγκόσμιος διαγωνισμός φαίνεται σαν μια ακόμη δοκιμασία. Η Ρωσία, ωστόσο της επιφυλάσσει τον μεγαλύτερο χορό που θα κάνει ποτέ. Τα δεδομένα αλλάζουν, τα νούμερα αλλάζουν, τα χρώματα αλλάζουν (;), ομοίως και εσύ. Ίρις-Άλεξ ||2023-2024||

Η Ορτανσία έχει πολλά χρώματα... Έτσι λένε... Έτσι δείχνει...Έτσι την έκαναν να δείχνει... Κάτω όμως από το πολύχρωμο πέπλο της Ορτανσίας, κρύβεται πάντα το λευκό... Κρύβεται το πρώτο... Το αγνό... Το αληθινό... Εκείνο που δεν αλλάζει ότι κι αν κάνεις... Πάντα της έλεγε πως το όνομα της ήταν το πιο όμορφο από όλα... Εκείνος από την άλλη ήταν το δικό της λευκό μέσα σε ένα κόσμο που ζωγράφιζε την Ορτανσία κατ'όπως ήθελε... Εκείνος ήταν ικανός για ολα... Ξεφτιζε τα χρώματα... Κρατούσε την αγνότητα της... Μα τι έμεινε τελικά; Μια ξεθωριασμένη μπλε Ορτανσία, ένα βιβλίο και ένα ματωμένο παρελθόν που ενώνεται νωχελικα με το μέλλον φτιάχνοντας τη πιο όμορφη , δυσοίωνη σκοτεινή εικόνα... All rights reserved © Ζέτα Ορφανού Απαγορεύεται κάθε αντιγραφή, αναδημοσίευση και αναδιανομή χωρίς τη γραπτή άδεια του συγγραφέα Κάθε πάταξη αυτής διώκεται ποινικά

Ήταν αργά το απόγευμα όταν συναντήθηκαν. Εκείνα τα λεπτά που ο ήλιος ανταμώνει για λίγο τη σελήνη. Περπατούσε αργά με τα χέρια στις τσέπες, όταν την είδε. Καθισμένη σε κάτι μαρμάρινα σκαλάκια, ανάμεσα σε μερικά αδιάφορα πρόσωπα. Τα κατακόκκινα μάτια του καρφώθηκαν πάνω της. Εκείνη, σαν από ένστικτο, γύρισε να τον κοιτάξει. Το μαύρο εγκλώβισε στα δίχτυα του το καφέ. Το ρούφηξε ως το μεδούλι και το φυλάκισε μέσα του. Ώσπου έγιναν ένα. Και η ανατολή έσμιξε με τη δύση. Και ο ήλιος αγκάλιασε το φεγγάρι. Και η Αυγή συνάντησε τον Lucas. Η άσπρη σκόνη φαινόταν τιποτένια πλέον στα μαύρα μάτια του. Και τα σκοτεινά σοκάκια της ψυχής του, φωτίστηκαν από το χαμόγελο της. Γιατί αυτό έκανε. Έδωσε όλο το φως που κρυβόταν τόσο μέσα της όσο και στο όνομα της. Και εκείνος ανταπέδωσε με το δικό του όνομα. Όσο, βέβαια, η γη, φωτίζεται απ'το φεγγάρι.