Mendoj se njeriu dashuron vetem njehere ne jete sepse keshtu ndodhi me ta. Nje dashuri me pengesa por qe ne fund triumfoi besimi dhe ndjenja. Nje histori qe jeton dhe merr fryme cdo dite jo sepse duhet por sepse ushqehet me fjale dashurie e embelsie deri ne pafundesi. Sepse ata jane infinitet e njeri tjetrit.

Teksa linte pas pemen ne fund te rruges, xhamin gjysem te hapur te dritares se katit te dyte, shpinen kishte kthyer. Nuk do te kthente kurrsesi koken per te pare mungesen e nje shikimi qe nga pas nuk po e ndiqte ne kete nate te erret. Le te ishte nje arrogant ne ikje. Me shpinen e kthyer do e braktiste gjithcka. Le te konsiderohej nje fatlum mosmirenjohes qe nuk denjoi te hidhte syte e te pershendetej per te fundit here me gjithcka kishte nderkohe qe ne realitet ai thjesht ishte nje fatkeq qe e kishte te pamundur ti thoshte 'lamtumire' asaj gjithckaje nese do te kthente koken edhe njehere. Teksa braktiste naten, pemen, rrugen e mbase gjithcka tjeter qe njihte, nuk mundej te mos mendonte se nderkohe qe njerezit luteshin per nje fund te bukur, ai kishte dashur fare pak. Ah, sikur Argenti te kishte patur fatin te kishte vec nje fillim.

- Pra, beson ne fund te lumtur? -Jo.-nuk ndaloi te mendonte qofte edhe nje sekonde. -Jo?!-nuk u mundua aspak te fshihte zhgenjimin qe mori nga pergjigja e tij. -Nuk mund te jete edhe fund, edhe i lumtur. A nuk vdesim te gjithe ne fund?-mblodhi supet e vajza vec tundi koken.-Besoj ne mes te lumtur.-shtoi me tej duke mbire keshtu nje buzeqeshje te madhe ne fytyren e saj me menyren sesi ai i shikonte gjerat.

Te tere vdesim nga pak çdo dite, per te rilindur serisht - me te njejtat rroba, me te njejtat plage. Me te forte. Po nese thyhemi plotesisht? Nese shpirti na shqyhet ne mijera pjese, a do te mund te rilindim atehere? Apo do te jetonim perjetesisht ne nje dimension te mjegullt - fantazma mes te gjalleve, te gjalle mes te vdekurve.

E ai, ish fillimi i një miqësie që aq shumë do ti ndryshonte të dy. E s'ja kishin idenë, e s'do t'ja kishin për aq gjatë. Sepse të dy do të luftonin për mos t'ju dorëzuar fatit - do luftonin veten, njëri-tjetrin. Do luftonin të zakonshmen e do të sfidonin limitet. Por a do ta kuptonin në fund vërtetësinë e rreshtave përmbyllës të këngës që pagëzoi atë miqësi? dekadencë *degradimi moral ose kulturor karakterizuar nga kenaqësia e tepruar e një jete të privilegjuar, luksi.

.

'Per ty jam gati te djeg dhe boten' 'E sheh shiun qe bie rreth nesh? Epo ky shi mund te shuaje zjarrin qe mund te nisesh ti. E une po pres per zjarrin e dikujt tjeter te shkrije akullin e zemres time'

Bazuar ne ngjarje te verteta. Ania,një 17-vjeçare e kompletuar. Nxënëse shumë e mirë,instruktore baleti dhe nje femer me pamje dhe edukate perfekte. Leo,nje 24-vjeçar i kompletuar nga ana profesionale. Arkitekt i cili ka biznesin e tij,me nje pamje fizike mahnitese,por me sjelljen e nje adoleshenti qe ka "harruar" te rritet. Çfare do te ndodhi kur ata te takohen????

-O zot , o zot kush po kalon ketej nga anet tona.-ironia i dallohej qarte ne tonin e zerit te tij.- Mireserdhe Znjsh. Barbi. Na kishte marre malli. I pelqente , kur e shihte me nervat tel e kur ajo mundohej , por veten se permbante dot. Do shperthente me cdo kusht. Sepse keshtu ishte e ndertuar ajo , impulsive , nevrike, gjaknxeht. Ishte si nje bombe me sahat. Mbi te gjitha ishte, bythe e keqe! Te dy bashke ata gjithmone do perbenin ate reaksionin kimik te deshtuar. Ishin gjithmone nje shperthim. Nje shperthim i embel, gati per cdo aventure.