Mizah#1 •27.04.2018• Merhaba ben Beliz, Beliz Deniz. Adımla soyadım arasındaki uyum ailemin bana daha doğduğum anda mizahşör yanlarını ispat etmek için yaptıkları koca bir şaka demek isterdim lakin, gerçek ama siz bana kısaca Belo ya da Pirana diyebilirsiniz. Benim için toplayıp çıkaramadığım her şey bir hayal ürünüydü, geçmiş zaman kullanıyorum çünkü tüm doğrularımı bana sorgulatacak bir şey oldu, ne mi oldu? O'nu gördüm. Daha sonrasında ne aklımı toplayabildim ne de onu kalbimden çıkarabildim. Peki neden çikolata gözlümün yanında değil de buradayım? Sizlere bir masal anlatacağım, kendi İstanbul Masalı'mı. Bu masalda anlatıcınız maalesef ki aklı selim bir dış göz değil. Öyle masallardaki gibi saf ve masum prensesler de beklemeyin, prensimizin de beyaz bir atını uzak diyarlara sürdüğü falan yok. Kendisi iş hayatındaki tahtından ben ise Chanel çantalarımın ve Loubotinlerimin bana verdiği yetkiye dayanarak tüm moda ikonluğumla sizleri selamlıyorum. Bolca eğlenceye, çokça stalk yapmaya hoş geldiniz. Hadi gelin size plan nasıl kurulur, stalk nasıl yapılır ve bir erkek nasıl parmağınızda oynatılır anlatayım.

Kelebek ömürlü bir genç kadın, asırlarca sevse doyamayacağı bir adama tutuldu.

İki yanlıştık biz. Olmayacak şeyler yaşamış ve umulmayacak hatalar yapmıştık. Baştan sona yanlışlara bulanmışken doğru yolu bulabilir miydik? Gözlerimdeki akan yaş ruhumun derinliklerin de birikiyordu. Onu kırmak istemiyordum ama başka bir seçeneğim de yoktu. "Seni istemiyorum Alkan!" Kızaran gözleri acıyla yoğunlaştı. "Ama ben seni istiyorum." Başımı iki yana salladım. Kabul etmek istemiyordu. "Ben başka birisine aşığım. Yanlışız biz. Unut beni." Hırsla beni kendisine çekti ve sıkıca sarıldı. Yavaş bir şekilde kulağıma doğru fısıldadı. "Bu saatten sonra bana aşıksın."

Kızgındı. Öfke tüm bedenini sarmıştı. Kırmızı dudaklarını büzmüş, sarı saçları kuş yuvasına dönmüştü. İnce parmaklarını hışımla çantanın olduğu masaya çarpıp öne doğru eğildi. "Çocuklarım nerede?" diye öfke ile bağırdı. Hamza gözlerini genç kadının öfkeli yeşil gözlerine çevirdi. Sonra yavaş yavaş tüm yüzünde gezindi. Biraz aşağıya inip beyaz gömleğinden gözüken derin göğüs dekoltesinde takılı kaldı. Bu kadın Hamza'nın sonu olacaktı. Eski karısı... Çocuklarının annesi... Artık küçük düşmanıydı, küçük ve huysuz...

"Onu kıskanıyorsun" diye eğlenir bir ses tonuyla konuşmuştu. "Çokta değil" diyerek hızla yanıtladım onu. "Ama kıskanıyorsun" dediğinde "Belki biraz" dedim sinirle. "Sonuçta kıskanıyorsun" dediğinde tekrar "Mert lütfen" diyerek sinirle soludum.

Komik, kendi halinde dişli bir kadın karakter! Koca mavi gözü ve 'Deli Feride' lakabıyla gerçekten de sevilesi. Minyon, maskot bir dişi! Feride! Disiplin adamı, karizma, kendinden hiç taviz vermeyen ama gizli bir romantik olan adam! İsmi gibi kendisi de faziletli, olgun. Zihin gücü yüksek, kültür zengini ...yürüyen bir afet! Bera! Feride kendini pek beğenmiyor! "Güzel değilim." Papağan gibi tekrarlayıp duruyor dili. Güzel olup olmadığı kimin umrunda ki? Bu ikisi normal bir şekilde girmiyorlar birbirlerinin hayatına. Biri diğerinin kapısını çalmıyor. Ya da bir yerde çarpışmıyorlar. Ya da gözgöze gelip o gözlerde tutuklu kalmıyorlar. Birbirlerini görmeden, seslerini duymadan kapılıyorlar birbirlerine. İlk anda hem de! Tesadüf dediğimiz şey nedir ki? Bir arkadaş sitesinde başlıyor hikayeleri. Kaptırıyorlar kendilerini. Sonra sahne değişiveriyor birden! Feride, bir mesaj uzağında olan adamı karşısında kanlı canlı buluveriyor! Bera, O'nun mesajlaştığı Feride olduğundan habersiz! Feride de bir türlü söylemeye cesaret edemiyor! Ve hikaye asıl şimdi başlıyor.

Her şey bir barda başlıyor. Sonra araya okul giriyor ve iki insan aralarında ne yapacağını şaşırıyor. Herkes onları abi kardeş diye biliyor. onlar ise kendilerin daha ne olduğunu bilmiyor... Kitap hiçbir şekilde kesilmeden eskisi gibi yayınlanıyor!.....

''Şeytanın bileklerinde saklıdır belki de insanlığın rehberi zira böylesine bir insanlık yalnızca ondan öğrenilmiş kadar kötü olabilirdi.'' Her şeye rağmen yaşamaya devam etti çünkü yaşaması gerekti. İdealleri uğruna, hiçe sayılmış ruhu uğruna ve yıkık dökük bir harabeyi andıran kalbi uğruna. Ellerinden alıp ellere verdikleri hayatını tırnaklarının uçlarıyla kazanmak pahasına yaşamak zorundaydı. Ve yaşadı. Çok acıdı, çok acıttı belki ama bir gün o acı bir başkasına karıştı. İşte bu sefer ikisi birden yanmaya başladı. Farklı notalarda tek bir ritim oldu, çünkü artık kalpleri aynı şarkıyı söylüyordu. Bu onlara aitti ve onlar susana kadar bu şarkı hiç bitmeyecekti.

Sevgi acıtır, öp yaralarımdan belki sana da bulaşır.

Uzay, hayatımda unutamayacağım tek kişiydi. Kaymayacak olan yıldızım, asla tutamayacağım dileğimdi. Uzay, anlaşılması zordu ama sevilmesi en kolay kişiydi. O, Uzay'dı. Ben ise; uzay boşluğunda sürüklenen değersiz bir taştım.