Dudakları,dudaklarımı bırakmak istemiyormuşçasına,büyük bir iştahla sahipleniyordu. Dakikalar sonra nefes nefese benden ayrılıp,dudaklarıma doğru fısıldadı. "Sana zarar verdiğim her bir an için,kendimden nefret ediyorum. Özür dilerim...Neyi değiştirecek sanki özür dilemem?" çaresizce susup, gözlerini yumdu. "Allah kahretsin!" diyerek sinirle soludu. "Kendimden nefret ediyorum..." "Hayatımda olduğun her bir an için seni daha çok seviyorum. Teşekkür ederim..." huzurla susup,gözlerimi yumdum. "Allah kahretsin!" diyerek güldüm. "Seni çok seviyorum..."

"Aklım almıyor," diye söylendi kendi kendine, beni aniden kavradığı elimden yeniden kendine çekti ve dudaklarını saçlarıma bastırdı. "Ben sana böyle his-," duraksadı. "İnsanlar nasıl seni yaralayabiliyorlar?" Konuşma engelli bir kız ve onun için işaret dili öğrenen bir adamın hikâyesi...