Gözlerini ağır ağır açınca sadece yukarıya bakıyordu, beyaz bir ışık öyle güçlü bir ışık ki gözleri kamaşmıştı, sağ elini gözlerine siper etti ve bakışlarını alçak tavanda gezdirdi. "Bir dakika ben en son vurulmuştum, o yara ile hayatta kalmam çok zordu..." aklına gelen şey ile ağzı kulaklarına varana kadar gülümsemişti, "şimdi Şehid mi oldum ben? Tabi canım kesin Şehid olmuşumdur, işte beyaz ışık heryer bembeyaz. Peki.. Peki huriler nerde?" kendi kendine konuşurken bir ara sol tarafına çevirdi gözlerini, karşında arkadaşını gördünce onunda Şehid olduğunu anladı, "Allahım karşımda İlyas duruyor, tamam onu çok seviyordum ama yanımda onu değil Hurileri bekliyordum." söylediği son cümle ile İlyas'ın ağzından cüssesine yakışmayan bir kahkaha firar etti ..

Başlarını iki yandan tutarak sırayla alınlarından öpüyorum. "İkinize de birer buse bıraktım... Şehadet çiçeği busesi." Muaz şakağımdan öpüyor. Zeyd de diğer taraftan öptüğünde gülümsemem genişliyor. "Biz de sana birer buse bıraktık... Mücahede çiçeği busesi." 🌾🌾🌾 Fedakar, korkak lakin ümmetin derdiyle dertlenen Aişa. Ülkesi siyasi bir iç çöküşe sürüklenirken, kıyam ruhunu diri tutarak meydanlara çıkar ve izmihlâlin başlangıcını yazar. ▪︎Olaylar, tarihler ve yerler tamamen gerçek olup, karakterlere dramatize etmek amacıyla yön verilmiştir. Gayret bizden, muvaffakiyet Allah'tan. Başlama tarihi: 27 Nisan 2020

💕"Bir dava, uğrunda ölünecek kadar değerli değilse, uğrunda yaşanacak kadar da değerli değildir"💕 (Şamil Basayev) 🌸"Ey İslam Davetçileri! Ölüm tutkunu olunuz ki size hayat bağışlansın"🌸 (Abdullah Azzam) 🍁"De ki: "Ey kendilerini harcayıp tüketen, kendilerine yazık eden kullarım! Allah'ın rahmetinden ümit kesmeyin. Çünkü Allah, bütün günahları bağışlar. Şüphesiz O, Gerçekten O, çok bağışlayan, çok acıyandır."🍁 (Zümer 53) ❤"Ve kalplerinin arasını sevgi ile birleştirdi. Yoksa yeryüzünde ne varsa hepsini harcasaydın, yine onların kalplerini birleştiremezdin. Fakat Allah, onların arasını sevgi ile birleştirdi. "❤ (Enfal 63) 🌼Cihad tutkunu bir genç ve mücahide olmak isteyen bir muvahidenin, imkansız gibi görünen ama mutlu sonla biten bir hikaye...🌼

Yan hücreden sağ kolunda dirseğine kadar kesikler olan ve sargılarından kan, iltihap akan Amel Mahmut sesleniyordu, duyuyorum onu ama cevap vermeye takatim kalmamıştı. Bilincimi kaybedince Gardiyanlar beni hücreye fırlatıp çıkmışlardı. Ayaklarımdaki zincirler derimle bir bütün olmuştu adeta, ayağımı oynattıkça daha çok etime batıyordu. Derinden huzur veren bir ses geliyor ama nereden geliyordu bu ses, gözlerimin acısından sesin geldiği yöne bakamıyorum bile, üç saat boyunca gözlerime beyaz ışık tutmuşlardı, kör olmamak için dua ediyordum Allaha. Gücümün son kırıntıları ile yönümü deminden beri bana seslenen Amel Mahmuta döndüm, "Hamza! Hamza! Bak bana kardeşim! Beni duyuyor musun?" Bağırarak konuştuğu şişen damarlarından belliydi ama bana neden çok uzaktan geliyordu onun sesi, yoksa sağır mı oldum? "Hamza! Beni duyuyorsan iki defa gözlerini aç kapat kardeşim! Hadi Hamza, beni duyduğunu, anladığını göster." çırpınıyordu Amel Mahmut, kendimden geçmediğimi öğrenmeye çalışıyordu. Gözlerimi olan gücüm ile açıp kapattım iki defa. Bu hareketim ile bir çocuk gibi sevinip, tekbir getirdi, koridorda bulunan bütün hücrelerden tek bir ses yükseldi bu defa, " Allahu Ekber! Allahu Ekber!"