Rana Şehir in intikamı +18

Vücudumda kan yerine dolaşan alkolün etkisiyle bulanıklaşan bakışlarım bazı ufak tefek şeyleri seçiyordu. Bunlardan biri yüzümün yanından geçip sırtımı yasladığı aynaya yaslanan elinin üzerindeki kartal dövmesi... Yaralı parmakları terden birbirine yapışan saçlarımı sıkıca kavrarken sırtım bedeninin bedenime kavuşmasıyla geriye çarptı. Dudaklarımdan dökülen inilti dışarıda kalan müziği bastırdı. Eğer şeytan kullarını, dünyaya Havva ve Adem'in kullarını yoldan çıkartmak için saldıysa o şeytanın kulu, ben de Havva'nın tohumuydum. Biz bu gece birleşip, dünyaya bir günah doğuruyorduk. Eğer yoldan çıkmak kulağa fısıldanan sözlerden ibaretse ikimizde şeytanın kullarıydık. İkimizde bu gece yoldan çıkmıştık. Dokunuşlarımla zedelenen dudakları titreyerek çıplak göğüslerimden yukarı tırmanıp boynumu turladı. Dişleri boynuma kendine ait iz bıraktı. Dudaklarından taşan sıcacık nefes tenimi okşarken, "Konuş," diye fısıldadı. "Konuş ismim dudaklarından dökülsün." İniltilerimiz birbirine karışırken, teni tenime sürtünürken ve derinliklerime ulaşan erkekliği dar duvarlarımın arasından kayıp kendine yer açarken aramızdaki şey son bulanan kadar sadece zevkten inledim. İsmi dudaklarımdan taşmadı, söyleyemedim. Alkolden, hazdan kendimi kaybederken ona ait ufak tefek şeyler hafızamda yer edindi ama tek bir eksik vardı. İkimizde birbirimizin ismini bilmiyorduk. Kanatları kopartılarak yeryüzüne atılan bizler ilk günahlarımızı değil ama bu gece son olmayacağını bildiğimiz bir günahı daha işleyerek tenimize kazıdık.

Süveyda, on sekiz yaşlarının sonunda aşkı ve sevgiyi arayan genç bir kızdı, babasından görmediği sevgiyi kendinden büyük erkeklerde arayarak hayatına devam ederken onu gördü, Barlas Hancıoğlu. O günden sonra ikisinin de hayatı değişti. Uyarı; Daddy Issues konulu bir hikayedir, yaş farkı, cinsellik, argo içerir. +18

Ve Tanrı tek bir ölüm sunmuştu kadına ama bu ölümü en sona bırakmıştı. Kadın her yaşadığı acıyla binlerce kez öldüğünü hissetse de hiçbiri ölüm değildi, sadece bir oyundan ibaretti. Hayatı, yaşadıkları sadece yanlış bir seçimdi. Seçimler kadını buralara getirdi, önüne binlerce yol serdi. Yaraladı, öldürdü ve tekrar diriltti. Çünkü öldürmeyen Tanrı öldürmezdi. Yaşatıyordu kadını mahkemede de söylemişti ona, 'senin ilacın yaşamda saklı' demişti. 'Bu yüzden sana ilacın için yaşam veriyorum' deyip ölümünü geri çevirmiş, erteletmişti. Herkes şaşırmıştı bu duruma ama olması gereken buydu. Kadının baştan itibaren her şeyi öğrenmesi için yazılan kader buydu. Bu kesinlikle kadın ve adamın hikayesi değildi, bu kadının hikayesiydi. Adamın ilaç olabileceği bir kadının hikayesi. Yan etkili bir ilaç... Kadının aldığı her ilaçta yaralanıp iyileşeceği ama içten içe yeniden yaralanacağı bir ilaçtı bu. Ve kadının vücuduna baktığımızda ilaç işe yarıyordu ama bir yere kadar. Sonrasını ne ilaç onarabilirdi ne de kadın. Onara bilene helal olsun denirdi. Çünkü beyazın üzerindeki kırmızılıklar ve iplikler sonsuza kadar kalacak ve iplikler yeri geldiğinde son derece sıkı bağlansa da sökülüp kırmızıyı kan gölüne dönüştürecekti. Dönüşen bu kan gölünde çıkış olmayacaktı. Ne satranç kurtarabilecekti bu oyunun sonunu ne de ilaç onarabilecekti oluk oluk akan kanı. Sadece okuyucular karmaşıklığı düzene sokacak ve hikayenin sonuna kadar dayanması için kadına güç dileyeceklerdi.