18 yaşından küçük olanların okuması uygun değildir. Yetişkin içeriktir.!!! +18 şiddet ve küfür içerir...🔥 İlk kitabın yazılma tarihi: 12 Mart 2018 💫 İlk kitabın yayınlanma tarihi: 10 Haziran 2020⭐ İlk kitabın bitiş tarihi: 09 Şubat 2022🌟 •Güvendiğin insanlar herkesten fazla acıtırla... Hayat onları çıkmaza götürürken direnecek güçleri kalmamıştı. Bilinmeyen sırlar, çözülmeye muhtaç bir geçmiş ve bilinmeyen gelecekle hayatlarının kayıtlarını izliyorlar. Geçmiş geleceği belirledi ve onları yok etti. Bir ses, Bir çığlık, Bir yok oluş. Bir yok oluş ve yeni bir varoluş. 🔥 •Eğer iki kalp birbiri için atıyorsa er ya da geç kavuşurlar... Yollarını kaybetmişlerdi, savaşlarını kaybetmişlerdi. Karanlık yolda cılız bir ışıkla yollarını görmeye çalışıyorlardı. Kayıp çok fazlaydı. Ama bilmedikleri bir şey vardı. Savaşı kaybettiklerini sanarlarken asıl savaşın yeni başladığının farkında değillerdi... İkinci kitabın yazılma tarihi: 11.05.2022 💫 İkinci kitabın yayınlanma tarihi: 13.12.2022⭐ ∆∆∆ Kuzen aşkı kitabı değildir! +18 şiddet bulunmaktadır. 🔥⚡ #yağızzeynep #açelyaemir

Tanrının fısıldadığı gerçeği duymayı reddeden bir genç kız. ELEYSA GÜNER Kalbi yaşayamadığı çocukluğunda kalan ve tanrının dünyadaki çocuklara hediyesi olan genç adam. ARAF BARLASOĞLU Her şey Eleysa uzaktayken güzeldi. Bu mesafe sırları gizlerdi. Ama ya Eleysa geldikten sonra ? Her şey değişecekti. Eleysa tüm sırları ortaya çıkaracak. Bu sırları her çıkardığında canı daha fazla yanacaktı. Ve o Araf'ta kalan bir yanı cennet, diğer yanı cehennem olan adam ona iyi gelecekti. Belki o adam ona iyi gelecek, onu küllerinden doğuracak ve sonra kendi ateşiyle yakacaktı. Her şeyi zaman gösterecekti. Taşıdığınız en ağır yükler, kafanızdaki düşüncelerdir. Onlardan kurtulun, onlardan kurtulalım.

Şarkılar yalan söylüyormuş Baran, kimse kimseyi öldürmüyormuş sevdadan... Şayet öyle olsaydı, girmez miydim benim için kazdığın mezara? Düşmez miydim o dipsiz çukurlara, karanlık kör kuyulara... Şiirler de yalan söylüyormuş Baran, düşülmüyormuş öyle ha deyince... Yürekte yanan yangın, kül etmiyormuş hiçbir bedeni. Şimdi ışıkları söndürmeli, Seni yazan kalemi kırmalı, Ve kalbimin kapılarını kapatmalıyım... İçim çok kanıyor, Ama savaşmalıyım. Tek bir damla gözyaşıma hapsedeceğim seni Baran. Yutkunduğum an gözümden değil, Kalbimden düştüğün an olacak inan.

Gözlerinizi açtığınızda yıkılmış bir evde uyanacaksınız. Tek çıkış yolunuz yerin altı olacak. Kendinizi bulduğunuz çıkış noktası her bir yanı kameralarla çevrili, her yeri izlenen bir plato. Tek amacınız ise alandaki ipuçlarını takip edip evinizi bulmak. Tüm yarışmacılar evlerini bulduğu an, kazanan belirlenmiş olacak. Öyleyse, sizi kaybetmemizi ister misiniz?

"Gitmek mi istiyorsun?" diye sordu. "Evet," dedim. "Gözlerime bak," dedi. Baktım. Ve saatler sonra bakışlarında ilk kez, ufacık bir ihtimalle cebelleşen şüpheyi gördüm. "Ben sana her şeyimsin dedim. Ama sen hiçbir şeyimmişsin." Artık yapabilecek hiçbir şey kalmamıştı. Yolun sonu burasıydı ve o ne yaparsa yapsın, gidişime engel olamayacaktı. Saatler içinde çökmüştü güzel yüzü. Bomboştu karanlık gözleri. Bana öyle bir bakıyordu ki, sanki bıçağı kalbine saplamışım da geri çekmek bilmemişim gibi. "Bu bir son değil," dedi sadece benim duyabileceğim bir sesle. "Gideceksin ve ne yazık ki ben seni bırakmayacağım. Daha önce de söylediğim gibi, istersen dünyanın öbür ucuna git, yine de bulurum seni. Ama eğer seni bulduğumda, bir şeylere mecbur kalmadığını anlarsam, ikimize de geçmiş olsun. Eğer ki gerçekten benden intikam almışsan..." Gözlerine uzun uzun bakmak, dakikalarca nefes tutmakla eş değerdi. "Dua et ki Allah seni karşıma çıkarmasın."

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

O insanın tenini ürpertecek kadar güzel. Tenine işleyen karanlığa rağmen. O ölümcül derecede soğukkanlı. Çimen yeşili gözlerinin derinliklerinde, karanlık bir kuyuya attığı acı dolu bir geçmişi var. Onun bir kalbi yok. O bir kimsesiz. O bir yabancı. O bir katil. O... Ediz Çağıran. Ve pençesine aldığı kurbanına aşık olmak üzere.