Ben artık dayanamıyordum. Gözlerimin önüne siyah bir perde kapaklanıyordu ve ben nerede olduğumun farkında bile değildim. Tek bildiğim gerçek ise hâlâ yaşamaya çalışıyor olmamdı. Oysa hiç doğmamış olmayı dilerdim. "Çiğdem!" Bir feryat koptu zifiri karanlığın hüküm sürdüğü o sessize gömülmüş puslu caddede. Bu benim celladımdı. Serildiğim buz betondan kalkmaya yeltendim fakat beceremedim. "Çiğdem! Hangi cehenneme girdiysen şayet unutma ki bir nefes ensendeyim." Bu ses gittikçe yaklaşıyordu. Ölümün soluğunu ensemde duyuyorum. 🦉