Her insanın hayalleri,umutları vardır.Ve bu hayalleri gerçekleştirecek bir şehir... Peki ya bu hayallerin yanına psikopat bir aşk da eklenirse ne yapardınız?

Mine internet üzerinden Yeşil Küpeli Kız takma ismiyle magazin haberleri yaparak milyonlarca takipçiye ulaşmıştır ve Mine'nin şimdiki haber hedefi genç kızların yeni sevgilisi Efe Duran'dır... Yepyeni bir yaz macerasına hazır mısınız? "Ben notalarını değil seni istiyorum Efe..."

Öncelikle şu konuda bir anlaşalım. Normal değilim, o da öyle.

''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

"Yapmayı en sevdiğin şey ne?" Bu sebepsiz ve ani sorduğum soru ile bakışlarını bana yöneltti. İşte bunu çok seviyorum, onun bal rengi gözlerinin beni görmesi! "Uyumak" kısa ve net! Sadece uyumak. Bu sefer o bana beklemediğim bir soru sordu. "Simay, sence 'Ölüm gerçekten bir son mudur?'" Bu soruya pek anlam veremesemde cevap vermek istedim. "Ölüm bir son değildir. Ölüm bencilliktir. Sen gidersin, arkadakileri umursamadan gidersin. Onları sensizlik ile sınamanın ne kadar zor olduğunu bile bile gidersin. Kendini kurtardığını zannedersin. Ama arkanda kalanlar... 'Ölüm gerçekten bir son değildir Yiğit'" Aylar sonra... O şuan en sevdiği şeyi yapıyor. Uyuyor! Bir daha uyanmamak üzere uyuyor. Bense onun yanı başında saçlarını okşamak yerine nemli toprağını okşuyorum, bal rengi gözlerine bakmak yerine mezarın üstündeki çiçeklere bakıyorum. "Sana aylar önce bir soru sormuştum hatırlıyor musun? En sevdiğin şey ne diye . Sende uyumak demiştin. Bak en sevdiğin şeyi yapıyorsun. Sonsuza kadar uyuyorsun... Sonra sen bana 'Ölüm gerçekten bir son mudur?' diye sormuştun. Cevabım değişmedi Yiğit. Sen bencillik yaptın gittin bana ailene sevdiklerine ne olacak hiç düşünmeden gittin. Ölüm Gerçekten bir son değildir!"

Burası bir kar küresiydi, biz de içindeki figürler. Bizi tutup salladılar, ne olduğunu anlamadık, alt üst olduk...