Fırat bencildi, İsyan Çiçeği asiydi, lakin kaderleri bir yazılmıştı. İkisi birbirine aitti, ayrılık ölüm getiriyordu...

❝Burası Karadeniz, burada hiçbir aşk mücadelesiz olmaz.❞ "Karadeniz'e eskiden Konuk Sevmez Deniz derlermiş," dedi. Sesindeki buz dağı yüreğimi titretti. Bunu daha önce hiç duymamıştım. Demek hırçın dalgaların sahibi olan Karadeniz'e Konuk Sevmez Deniz diyorlardı. İlk kez duyduğum için olsa gerek garibime gitmişti. Ben de buraya gelen bir konuktum. "Peki ya, öyle mi?" diye sorduğumda bakışlarımı usulca ona kaldırdım. "Burası gerçekten konuk sevmez mi?" "Sevmez," dedi Kuzey net bir dille. "Alır, götürür, öldürür seni. Sen de elbet gideceksin buralardan, ait olduğun yere döneceksin. Buralar hiç konuk sevmez." Bir düşman kapıyı çalar. Elinde ölümle bekler. İmkânsız bir aşk başlar.

Üç yıl önce Meltem kalbinde ve aklında hala ilk aşkı Damla olduğunu bildiği halde Doruk'la evlenmişti. Meltem'e ailelerin ve şirketlerin geleceği için sadece bir piyon olarak davranılmıştı. Doruk'la evlilikleri sadece göstermelik olacaktı. Meltem eğer Doruk'u mutlu ederse ve onun istediği gibi davranırsa bir gün fikrini değiştireceğini ve ona aşık olacağını düşünmüştü. Ancak kimsenin hatır gönülle aşık olmayacağını zor yoldan da olsa anlamıştı. Doruk ilk aşkının gitmesine, kendisiyle evlenmek zorunda bırakmasına neden olduğu için nefret ederken zaten imkansız olan durum en sonunda kafasına dank etmişti. Üç yıl sonra Damla dönmüştü. Doruk hiç vakit kaybetmemişti. " Damla geri döndü. Boşanalım." Kırık kalbindeki acıya dayanamayan Meltem kafa dağıtmak için çıktığı gece kaza geçirince hayatını kaybetmiş ama gözlerini açtığında kendini evinde, sapasağlam olarak bulur. Kader ona ikini bir şans vermiştir ve daha fazla kendine haksızlık etmek istemeyen Meltem hayat kendini ne olursa olsun sevmeyecek birisi için zehir etmeye değmeyecek kadar kısa olduğuna karar verir. Bu kez ilk yaptığı hataları yapmayacak, mutlu olacaktır.

Çetin bir hayatın içinde, dinmeyen arzuların hapsinde yaşayan mutsuz bir adam kendi çirkin ve tehlikeli dünyasından çok uzakta, yalnızca müzikle yaşayan masum, piyanist bir genç kadınla tanıştı... Duyulan ses Do Major'dü. "Soluksun bana," dedi kadına... Aldığı soluktu kadın. "Yüreğim yalnızca senin," dedi kadına... El değmemiş tek şeydi yüreği. Bu kez mutsuz aşkın ağıdı, Do Minor duyuldu. Adı kalbinde, müziği zihninde yankılandı. Ve bir gün; Kadın kayboldu... Ve müzik sustu. Hüzünlü bir ağıt gibi Fa Minor yankılandı. Babanın sanatı oğluna mirastır, derler. Oğluna bıraktığı tek miras acımasız ve çirkin bir dünya ile birlikte sessizlikti. Yıllar sonra o sessizliği yırtan yine bir genç kadın oldu ve o da müzikle geldi. Kimilerinin kader, kimilerinin ise tesadüf dediği olaylar bir biri ardına yaşanarak yıllarca gizli kalmış olan tüm gerçekleri ortaya çıkaracak, bu gerçekler kulaklarda farklı seslerde yankılanacaktı. Kimi Fa Minor, kimi Re Major, kimi ise Mibemol Major duyacaktı. Aşkın Çağrısı ise kaybolan notalarda saklıydı. Bu çağrıya kulak veren kim olacaktı? Hikaye müzikleri; https://open.spotify.com/playlist/7tDIcvCgzYNrFZPmJVyJFU?si=1GpPgvYuQgWzI7qoyXRvAQ

"Bela yağmur gibi gökten yağarsa Başını ona tutmaktır, adı aşk..." . . . 🪶❤️‍🔥 Kapak tasarım; @Publiisherr

Deva Şahin ben... Adı soyadı bile varlığı sadece kayda geçsin diye konulan o kadınım! Bir öncem yok ama mutlu bir sonum olsun diye elinden geleni ardına koymayacak o Deva'yım... Bana güller yerine dikenlerini sunan hayatı alaşağı etmeye geldim. Ruhuma şifayı, bedenime yaşama şevkini borçluyum. Bu hayattan alacaklıyım. Tek tek hesaplaşacaktım, ruhuma pençelerini geçirenlerle... 23 yaşına kadar tek başına hayat mücadelesi veren genç bir kadının gerçek ailesi ile tanıştıktan sonra yaşadıklarını okuyacaksınız... Sevgilerle

Bir İpek Mendil Hikayesi... Zeytinlikleriyle meşhur Hisarkale Kasabası, yeniliğe boyun eğmeye mahkum bırakıldıklarını düşünen insanlarla doluyken geçmişten süre gelen adetlerden bir tek ipek mendilleri vardı ellerinde. Şimdiyse o mendil, hiç olmadık bir çifti birbirine bağlayacaktı. Cesur Karahisar, parmaklıkların ardında geçen yedi senenin ardından özgürlüğüne kavuşurken Hanzade Hancı, geri döndüğü kasabaya mahkum kalacaktı. Karar keskin, aşk hiçlikti...

Dikkat: +18 sahneler barındırır. • Mafya • Anlaşmalı Evlilik • "Benim hakkımda hiçbir şey bilmiyorsun, küçük köstebek." Yutkundum. O, Eymir Valen'di. Aynı otelde, yan yana odalarda kalmıştık ve ben ona yakalanmıştım. Beni bir köstebek olarak görmesinin sebebi buydu çünkü hakkında bilgi toplamaya çalıştığımı sanıyordu. Oysa benim amacımın Eymir'le hiçbir ilgisi yoktu. "Peki ya sen, benim hakkımda ne biliyorsun?" "Bir köstebek olduğunu." Kendi söylediği cümleyi düzeltti. "Güzel bir köstebek." Dudaklarım iki yana kıvrıldı. Belki harekete geçip varlığını ifşa etmem gerekirdi ama ben genelde kuralları çiğnerdim. "Burada olmamalıydın." Dedim, net bir şekilde. Abimler onu fark ederse cesedini çıkartırlardı. "Burada olmasaydım yarattığım şaheseri görme imkanını nasıl bulacaktım?" Bence benden bahsetmiyordu, elbiseden bahsediyordu. "Şaheserini bana göndermek yerine evinde muhafaza da edebilirdin." "Seni evimde muhafaza etme fikrini sevdim." 🕸 Mafya▪︎Düşman Aileler▪︎Anlaşmalı Evlilik Yayım tarihi: 22.07.2025

Nehirde yıkanırken kendisini izlediğinden habersiz olduğu adam onu boğulmaktan kurtarır. Fakat suni teneffüs yaptığını gören köylüler onları sevişiyor sanınca olaylar bir namus davasına dönecek şekilde karışır. ❝Bataklığın neredeyse son bulduğu bu noktada karşısına çıkan manzara onu şaşkına çevirmişti. Bu kadar tenha ve tehlikeli sayılabilecek bir yerde bir insan neden yıkanmayı seçerdi? Aklına ilk olarak suyun serinliğinin cazibesi ya da bataklığın hemen ötesindeki doğal kaynaktan gelen berrak su ihtimali gelse de mahremiyet ihtiyacı düşüncelerine hiç uğramadı. Genç kadın önce ıslaklığı sebebiyle üzerinde yalnızca ince bir tabaka gibi duran kombinezonunu ağır hareketlerle çıkarıp bir kayanın üzerine bıraktı. Ardından sütyeninin kancalarını çözüp omuzlarından kaydırdı ve onu da aynı yere bıraktı. O an suyun yansımalarıyla parlayan bembeyaz, dolgun göğüsleri gözlerinin önünde bütün çıplaklığıyla belirmişti. Bakışları istemsizce o dik ve kusursuz yuvarlaklığa kaymış, ardından ucundaki canlı pembe tomurcukları seçmişti. Bu görüntünün şimdiye dek gördüğü en baştan çıkarıcı şey olduğunu düşündü bir an.❞ ▪︎Rayiha : Hoş koku ▪︎Yaş farkı vardır. ▪︎Cinsellik ve küfür barındırmaktadır. Rahatsız olacaklar, duyar kasacaklar uğramasa çok iyi olur. Tamamen eğlenmek amaçlıdır. Kadına şiddet ve tecavüz yoktur.

*Yetişkin içerik barındırır. *Nefretten aşka/anlaşmalı evlilik kurgusu --- "Kimi öptüğünün farkında bile değilsin," dedim üzerime tüm ağırlığıyla kapanan bedenini omuzlarından hafifçe iterek. Yüzlerimiz arasında bir nefeslik mesafeden fazlası yoktu. Aldığı her nefes benden doğuyor, aldığım her nefes ondan kopuyordu. Az önce dudaklarıma dokunan dudaklarını diliyle ıslattı ve ardından göğsü şişerek göğsüme yaslandı. Altında ezilmeye, o isteyerek üstümden kalkmadıkça son veremeyeceğimi biliyordum. Yatakla arasında kalan bedenimi kıvrandırıp yormak yerine onu ikna etmek için dudaklarımı araladım. "Sarhoşsun, farkında bile olmadan beni öptüğün için pişman olduğunu haykırdığın bir sabaha uyanmak istemiyorum." "Kim olduğunun farkında olmadığımı mı sanıyorsun?" diye sorarken sarhoşluğunun izlerini taşıyan sıcak nefesi yüzümü okşadı. "Karımı öptüğümün farkında olmadığımı mı sanıyorsun?" İrkilerek gözlerimi kırptım birkaç kez. Etrafta birilerinin olup olmadığını görmek için delice odaya bakındım. Kimse yoktu. Cevahir Avcıoğlu'nun beni 'karısı' olarak benliğine katmasına sebep olacağı oyunumuzun seyircilerinden hiçbiri burada değildi. Dudaklarını biraz önceki hafif baskıdan çok daha yoğun bir biçimde yeniden dudaklarıma bastırdığında zihnim binlerce soruya aynı anda yanıt aramaya başladı. Bizim dünyamızda her şey sahteydi. Her şey oyundu. Seyirciler gittiğinde perde kapanır, oyuncular birbirlerinin yanından hızla kaybolurdu. Ama şimdi ilk kez, hatta belki de son kez seyircisiz oynuyordu oyununu. Avcıoğlu'nun kurallarına kendisinden başka kimse karşı çıkamazdı. Bizim için yıkımı getirecek olan da, işte bu nedenle, bizzat kendisi olacaktı. --- '260224