Wattpad Romance TR okuma listesinde. •kısa hikâye | tamamlandı. 17.17. Burası onun evi. Burası gece saçlı bir kadının, kıyamet ortasında uyuyakaldığı ağaç gövdesi. Ve burası... onun ruhundaki kemik heybesi, en gizli mabedi. Kefensizler Mahzeni. Onu uyandırmayın. Hayır. Onu uyandırın. O uyuyakalmadı. Uyuyan Güzel, iğneyi parmağına kendi isteğiyle batırdı. "Aynalar bayım, aynalar..." diye konuştu tınısına nahiflik mimlenmiş sesiyle. "Ölümü yansımalarımıza giydirip boğazımıza doladılar." • aralık 2020 | madamyazar •kapak | elysainfields•

[ 1. kitap bitti, ikinci kitap da buradan devam ediliyor.] Uçurumun kıyısında bahçesi katledilen çocuk, kalbindeki ölü çiçekleri nefretiyle yaktı. Artık hisler ona çok uzaktı. Ta ki, onu görene dek. "Karanlık Prens" lakabıyla ün salan, katı kurallarla büyümüş bir adam: Darcy Evans. Sosyete tarafından sevilen, anne sevgisini tam anlamıyla tadamayan bir genç kız, prenses : Bella Cooper. Babasının intikamını almak isteyen Bella; hırslı, intikam almak isteyen ve tahta yeni çıkan bir kral ile yolları kesiştiğinde tutkulu bir aşkın baş döndürücü kıvamını kalbinin derinlerinde hissedeceğinden ve bu esrarengiz adamın kalbindeki gizli çocuğu keşfetmeye başlayacağından habersizdir. Ay karanlığa sığınıp bir intikama gebe kaldığında nefret tohumları, kalbe ekildi. Nefret büyüdü, büyüdü. İki gencin ruhundan çalınan notalar, kaderlerinin müziği oldu. Kaderlerinin yazıldığı defter yandı, kül oldu. Geçmiş ve gelecek birleşti, cehennemin kapıları aralanırken kaderlerini yazan kalemin kırık ucundan akan mürekkep acıya boğuldu. Nefret tohumlarının sardığı şehirde binlerce insan katledildi. "Bizim hikayemiz ölürken yaşamanın, yaşarken ölmenin hikayesiydi. Bu döngünün kırılması, zaman kavramını kaybetmek demekti. Zaman kavramı kaybolduğunda ikimizde yanıp kül olacak, sonra ise küllerimizden var olacaktık." • NOT: Kurgunun çalınması, sözlerin ve sahnelerin kopyalanması, en ufak benzerlik hâlinde yasal işlem başlatılacaktır! Kurgu tamamen bana aittir. Şeytanın Kuklası serisi Lütfen kitap isminden dolayı önyargıyla yaklaşmayın.Sabırla okuyanların beğeneceği bir fantastik seri. 23.01.2021 aksiyon #4 04.02.2021 prens #3 Başlangıç tarihi: 10.04.2020 Bitiş tarihi: (devam ediyor)

"99 tane sarı balon uçuracağız gökyüzüne iyileştiğin gün." Küçük kız, gözüne gelen gün ışığını minik elleriyle engellemeye çalışırken başını çevirip yanında duran masum yüze baktı. "Neden 99 tane?" diye sordu anlam veremeyerek. Çocuk, küçük parmaklarının hepsini açıp on sayısını gösterdikten sonra gülümsedi. "Çünkü en mükemmel sayı 10 olarak kabul edilir ve ben mükemmel şeylerden hoşlanmam." deyip serçe parmağını avucuna kapatarak dokuz yaptı. "O zaman, neden 9 tane değil de 99 tane?" "Çünkü 9 tanesi sevincimizi anlatmaya yetmez." Birbirlerine bakıp tebessüm ettiler. Küçük kızın karşısında duran bu kişi, minik bir çocuğun yüreğinden çok daha fazlasını taşıyordu. Sakince serçe parmağını büküp çocuğa doğru uzattı. "Söz mü?" Küçük çocuk da onun yaptığı gibi serçe parmağını büküp kızın parmağıyla buluşturdu parmağını. "Söz, hem de güneş sözü." • mayıs 2020 | madamyazar •kapak | sevgisizcesevdi•

İskeletim iskeletinde; Yaşam bizi ayırana dek. ⚰️ Ressamın kalbi cayır cayırsa dumanla kaplanırdı tablolar, yazarın zihnindeki çerçeveler paramparçaysa solukları sökerdi satırlar. Kelimelerin canı olurdu, belki ruhu veya var oluşu. İnsanın göğsü sıkışırdı da parmak uçlarım kaşınıyor derdi. Çocuklar karanlıktan korkardı da ışığı seviyorum derdi. Ve ölüler yeniden doğmaktan korkardı da yaşama küserdi. Bir haftanın yedi canı olurdu, kadınlar kalplerinde yedi çerçeveyle doğardı. Kız çocuğu anılarını biriktirmeyi severdi ama boyu çivilere yetmezdi, küçücük boyuyla bir tabureyi çekiştirip astı bir bir çerçeveleri ve içine fotoğraflarını eklerken gülümsedi. Onları sevdi, parmak uçlarıyla okşadı, yeterince inanırsa sonsuzluğa karışacakmış ve sonsuzluğa onunla karışacakmış gibi bir güvenle fotoğraftaki mavi gözlere baktı. Yıllar geçti, boyu uzamıştı. Öyleyse bu sefer neden o tabureye çıkmıştı?

Bitap düşmüş ruhun canhıraş vaveylası, ölümün kol gezdiği bedende can bulurken genç kız dudaklarını aralayarak derin bir soluğu içeriye yollamıştı. Yavaşça yutkundu ve başını hafifçe yukarıya kaldırdı. Mavi hareleri hemen eşini bulurken ona bakan koyu yeşil gözlere karşı burukça gülümseyerek karşılık verdi. "Hani demiştin ya bana," dedi genç kız, sevgilisini gördüğü ilk anı düşlerken. Yüzeyi çatlayan dudaklarını diliyle ıslattı ve sözlerini devam ettirdi. "Gerçekten yaşa demiştin. Vaktin varken, elinde bir fırsat daha varken, gerçekten yaşa demiştin." Sevgilisinin omzuna yaslı olan başını kaldırdı ve ruhsuz bakan gözlerini ona çevirdi. "Yaşadım, değil mi?" diye sordu, bir fısıltı misâli dudaklarının arasından çıkan kelimeler onunda kalbinde derin bir yara açmıştı. "Yaşayamadığım tüm anlara inat, şu son birkaç ayda gerçekten yaşadım değil mi?" Genç adam dolan gözlerine rağmen gülümseyerek bir elini kaldırdı ve o çok sevdiği yüze yasladı. Nazik hareketlerle sevdiği kızın yanağını şefkatle okşarken acıyla gülümsedi. Tüm yaşanmışlıklar zihninde tekrar ve tekrar sahnelenirken sol gözünden bir damla yaş usulca özgürlüğüne kavuştu. Geçmişin yırtıcı pençesi iki genç insanın anılarına saplandığında genç adam yavaşça yutkundu ve başını salladı. "Evet," dedi, her santimine kadar ezberleyip zihnine kazıdığı yüzde gözlerini gezdirirken. "Hem de bu burada son bulmayacak, yaşamaya devam edeceksin. Daha birlikte yeni ve güzel anılara kucak açacağız. Yeter ki sen pes etme." İkiside içten içe gerçeği bilsede, bunu reddetmek daha kolaylarına gidiyordu. Diğer türlüsü daha can yakıcıydı çünkü. "Bunu başarabilirsin," dedi genç adam, sevdiği kızın alnına dudaklarını bastırıp küçük bir buse kondururken. "Başarabiliriz." ↬ Bu isime sahip ilk hikâyedir.

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."