Sivri diliyle eleştiri videosu çekip paylaşan Feyza Soysal'ın bu sefer hedefinde; işine karışılmasından hazzetmeyen kalp ve damar cerrahı Merthan Özkan vardır! ** "Bir sorun mu var?" dedi Merthan, başını hafifçe oynatarak. Feyza ona bakmak yerine odadaki diğer doktorlara baktığında Merthan, iki kaş göz hareketiyle onları odadan çıkardı. Feyza onlar odadan çıkana kadar bekledi. Çıktıklarında ise sinirle "Ne gibi bir sorun olabilir ki?" dedi. "Herkes gözlem yapmaya gelip kan aldı ama sadece ben gözlem yapmak için gelmişim gibi, kan almak isteyince 'gözlem gözlem,' deniliyor." "Boş versene, hemşire olmayacak mısın sen? İki yıl sonra istemeyeceğin kadar kan alırsın." "Olsun, herkesin neden gerisinde kalmak zorundayım? Bana haksızlık yapılıyor!" Merthan onun sinirini pek dikkate almadı, hatta belki de çocukça buldu. Feyza buna daha çok sinirlenerek "Ve bunda senin de suçun var!" diye gözlerini ona dikti. "Ben ne yapmışım?" "Yapmıyorsun işte. Haksızlığa göz yuman da haksızlık yapan kadar suçlu değil mi?" Merthan çayını bitirip masanın üzerine koydu, sonra sırtını doğrultarak "Tamam," dedi. "Git malzemeleri al, odama gel." 03.07.2019

Benim yıllar önce gördüğüm o belli belirsiz çizgiyi dahi bir ihtimal olarak kabul etmediğini gösterircesine bıçağın keskin ucunu gözlerimin içine bakarak kendi avcuna bastırdı ve aşağıya doğru çekti. Oluk oluk akan kan beyaz gömleğine süzülmüş, yüzünde acıyı gösteren tek bir mimik bile oynamamıştı. ''Ne bu kan akmayı durdurdu...'' dedi Ferman'ı tutan elimi bir hışımla çekerek. Avcum ellerinin arasındayken sıcak kanı buz gibi tenimde süzüldü. Ben yıllar önce bitti diye haykırırken o bizim sonumuzun daha gelmediğini belirtircesine o kanlı bıçağı avcumun içine bıraktı. Bu beni öldür demekten başka bir şey değildi. ''Ne de bu can bu bedenden çıktı.'' Dedi düşüncemi doğrulamak ister gibi. Parmaklarımdan süzülen, tenime bulaşmış kanıyla birlikte avcumun içine baktım. Bizim sonumuz yine benim ellerimin arasındaydı fakat bu sefer ima ettiği son çok daha başkaydı. -Hikaye içerisinde yetişkin içerikler bulunmaktadır.

Mihman: Misafir, konuk. ✩✩✩✩✩ Étoile Conception dünyaca ünlü bir tasarım şirketiydi ve ben de bu şirketin İnsan Kaynakları Müdürü'ydüm. İnsan Kaynakları Departmanı'nda çalışan sadece iki kişi olduğundan müdür konumuna gelmem çok zor olmamıştı. Étoile Conception; adını Étoile Conception'un CEO'su, aynı zamanda da varislerinden biri olan Teoman Yıldız ve ailesinin soyadından alıyordu. Yıldız Fransızca'da Étoile demekti. ✩ Étoile Conception'un İnsan Kaynakları Müdürü İpek Çetin, aylar önce yaşadıklarının enkazından çıkmayı başarırken yeni dostluklara, yeni ve güzel bir geleceğe doğru yol alır. ✩✩✩✩✩ Final: 03.01.2023 ⭐️

Şarkılar yalan söylüyormuş Baran, kimse kimseyi öldürmüyormuş sevdadan... Şayet öyle olsaydı, girmez miydim benim için kazdığın mezara? Düşmez miydim o dipsiz çukurlara, karanlık kör kuyulara... Şiirler de yalan söylüyormuş Baran, düşülmüyormuş öyle ha deyince... Yürekte yanan yangın, kül etmiyormuş hiçbir bedeni. Şimdi ışıkları söndürmeli, Seni yazan kalemi kırmalı, Ve kalbimin kapılarını kapatmalıyım... İçim çok kanıyor, Ama savaşmalıyım. Tek bir damla gözyaşıma hapsedeceğim seni Baran. Yutkunduğum an gözümden değil, Kalbimden düştüğün an olacak inan.

Asya"Ne var" Sorumu yanıtlamadan içeriye girdi ve beni kendine çekti. Baran"Başlayalım o zaman" Ben neyden bahsettiğini daha anlayamadan odama girmiştik işte şimdi anladım. Üstümdeki geceliği bir çırpıda çıkarırken önünde sadece yarı çıplak bir şekilde duruyordum. Asya"Baran n'olur yapma yalvarırım n'olur." Baran"SUS" Asya"Bak bor daha konuşmam seninle Mardine ayak basmam, senden nefret ederim ve affetmem" Umursamayıp ellerini sütyenimin içine soktu ve göğüslerimi dışarı çıkardı.Artık hıçkırarak ağlıyordum al oldu işte tekrar yaşıyorum ve bu sefer kendimi toplayamam. Asya"Baran ya-yapma" Korkuyordum ve donakalmıştım. Kalbimde oluşan hasarın haddi hesabı bile yok. Ama dediğim hiçbir şeyi duymuyordu, iç çamaşırlarımı da çıkardı. Artık tamamen çıplaktım ve onun altındaydım. Çekilmeye çalıştım ama olmadı Asya"Baran lütfen yapma yapma artık çığlık atıyordum ama sesimi duyan yok, çırpınmaya devam ederken komidinin üstüne fırlattığı kravatını aldı ve ellerimi bağladı. Üstümdeyken gömleğini falan çıkardı sonra pantolonunu çıkmak için ayağa kalktı ben de kalkmaya çalıştım ama üstüme tekrar abandı ve sırtım o soğuk yatakla tekrar buluştu, gözyaşlarım akıyordu, haykırıyordum ama ne sesimi duyan var ne de duran bir Baran