Herkesten farklıydım ve herkes de bunu biliyordu. Bilmekle kalmıyor benden korkuyor, benim yok olmamı istiyor, tiksiniyor ama bana şaşırmaktan da kendilerini alamıyorlardı. Avcılar denen illet bir kuruluş beni ve benim gibi olan 9 kişiyi bulup insanları güvende tutmaya and içmişlerdi. İnsanların koruyucu melekleriydiler. Ama ne Avcılar ne de kalan tüm insanlar aslında çocukluğunu güçlerini kontrol etmeye çalışmakla harcamış masum bir kız çocuğu olduğumu göremiyorlardı. Taki Avcılar beni buluncaya kadar. İşler artık daha kötü olamaz derken hem eğitmenimi, hem de yıllardır sakladığım kimliğimi birden kaybetmiştim. Ama her beyazın içinde bir siyah olduğu gibi, her siyahın içinde de bir beyaz vardı.Nereden bilebilirdim ki Avcı karşıtı güçlü bir grubun var olduğunu ve aslında binlerce kişinin Avcılar'a inanmadığını?Nereden bilebilirdim ki kalan numaraların istikametinin tam olarak bulunduğum yer olacağını? Ve nereden bilebilirdim ki hiçbir şeyin göründüğü gibi olmadığını.

"Babacık için ıslanmışsın Amelià." Parmağını klitorisimde gezdirdiğinde çarşafı sıkmıştım. "Ah!" Yüzünde peydahlanan yarım tebessüm bunun daha başlangıç olduğunu gösteriyordu. "Hazır mısın, benim küçük sevgilim?"

Beş başarılı genç... Aralarına sonradan dahil olan masum bir kız... Bir patlama sonucu kişilikleriyle örtüşen özel güçler kazanan altı genç için yeni kimliklerine alışmak hiç kolay olmayacaktı. Peki trafo patladığında yalnız mıydılar? Tek bir sır, birçok kişi tarafından aynı anda saklanabilir miydi sahi? -•- Bilimkurgu'da #1 - 26.03.2021 Genç Kurgu'da #4 - 18.04.2021

Eskiler eskide kalmalıdır. Ya da... Sadece ben öyle düşünüyorum...